We moeten doorgaan. Het leven gaat door. Het zijn spreuken die je vandaag hoort na alle ellende van gisteren in Parijs. Een schok, onwerkelijkheid, verdriet, onmacht, het is er allemaal. Mijn blog wordt gewoon heel goed bezocht, doordat mijn zoekoptimalisatie schijnbaar goed is ingesteld en ik een paar weken geleden een blog schreef over mijn weekend in Parijs. Ik was er 3 weken geleden nog, zag daar Job Cohen op een terras en ontmoette veel Franse mensen, ongelofelijk wat daar nu is gebeurd. Bizar, en toch gaat ook voor mij de tijd weer door..
De wekker ging vanmorgen gewoon en ik besteedde mijn dag op Papendal, voor een dag over de rol van gespreksleider voor de John Blankesteijn Foundation. Net als voor de bespreekbaarheid van psychische klachten gaat “een veilig sportklimaat” en “sport voor iedereen” mij ook erg aan het hart. Er komt dan een bepaalde drijfveer in mij naar boven waar ik veel energie van krijg. Ik wil gewoon spreken over het onderwerp en iets betekenen voor deze thema’s. Het was daarom ook niet voor niets dat ik mijn blog van de week ook deelde op LinkedIn en ik die mail stuurde aan mijn collega’s. Onwerkelijk, al die reacties van de week, een blog die meer dan 500 keer werd gelezen en al die gesprekken die ik erover voerde met collega’s.
Maar natuurlijk lang niet zo onwerkelijk als alle gebeurtenissen gisteravond. Mijn psychische klachten voelen dan even als aanstellerij, die mensen in Parijs hebben het pas erg. Mijn doelloosheid van het leven voelt dan even als oneerlijk, omdat zoveel levens genietende mensen tijdens een mooi avondje uit, hun leven verder is ontnomen. Een voetbalstadion in Paniek, een concertzaal of etentje veranderde in een schiettent, het is onwerkelijk wat de drijfveer is van deze mensen. De haat jegens het westen en onze cultuur, ik kan er niet bij hoe dat is ontstaan. Maar tegelijkertijd weet ik dat met de integratie van deze mensen nog zoveel verbeterd kan worden. Er moet ook kritisch naar onszelf gekeken worden, waarom zetten we deze mensen in aparte kampen en benaderen we ze alleen maar met argwaan en onbegrip. Onderwijs, werk, in de maatschappij staan wordt ze ook niet geboden, waardoor deze mensen nooit kunnen integreren. Laat duidelijk zijn, radicaliseren en ontsporen kan ik ook niet begrijpen en mag niet daaruit leiden, maar de mensen meer verwelkomen en naar elkaar luisteren en open staan voor elkaar zou ook jegens deze groep erg kunnen helpen.
Daarvoor zal ik ook doorgaan. Want mensen verwelkomen en naar elkaar luisteren en open staan voor elkaar zijn voor mij ook de belangrijkste drijfveren om een sportklimaat te creëren voor iedereen, ongeachte uiterlijk, achtergrond of seksuele voorkeur. Net als dat dit zo belangrijk is voor de samenleving. Het onbegrip over mijn psychische klachten ontstaat vaak door niet goed te luisteren of niet open staan voor mensen die anders denken en zijn. Dat het mij soms niet lukt om onder mijn deken vandaan te komen in alle ellende word mij relatief vaak aangerekend. “We hebben allemaal onze problemen Thomas, dit valt niet zomaar te accepteren”, was een opmerking die iemand mij afgelopen week toebeet. In een al labiele bui, voelde ik weer woede en onbegrip. Nee, ik heb geen vrijbrief maar op werk te komen wanneer ik wil, maar als je naar mij luistert weet je dat ik zelden tot nooit belangrijke afspraken zal missen, alleen dat het op veel dagen vanaf 10.00/10.30 gewoon pas makkelijker gaat. Dat ik dan pas de confrontatie aankan met mensen die niet willen luisteren of niet voor iedereen openstaan.
Ik zal daarvoor blijven doorgaan. Net als morgen, wanneer ik de zevenheuvelenloop eindelijk loop. Ik durf haast niet, want ik heb gewoon niet getraind. De depressie en psychische klachten namen mijn motivatie om hard te lopen weg, en mede door verhuizing, werkstress, vrijwilligerswerk was ik niet in staat om mijn schoenen aan te trekken. Toch wil ik morgen doorgaan. Dat ben ik schuldig aan de mensen die mij hebben gesponsord (www.justgiving.nl/tommie345), dat ben ik schuldig aan alle mensen die willen luisteren en voor mensen open staan. Want als wij dat allemaal zouden doen, is er voor iedereen plaats op deze aardbol en zou de haat en onbegrip jegens elkaar voor een groot deel verdwijnen. Probeer dus de gebeurtenissen van gisteren niet aan te grijpen om je af te zetten tegen een bepaalde groep mensen met een bepaalde achtergrond. Probeer eerder de dialoog aan te gaan, naar elkaar te luisteren en iedereen vooraf een kans te geven, ook al heeft die een andere achtergrond, seksuele voorkeur of uiterlijk. Want ik heb door gisteren juist ook gemerkt dat dat mijn drijfveer is dat mij op de been houdt en waar ik mijn passie in kwijt kan. Ik hoop dat de gebeurtenissen gisteren voor jullie ook zo’n drijfveer naar boven brengt en dat jullie altijd bereid zijn om naar de ander te luisteren en om voor de ander open te staan. Ik snap mensen die zielsgelukkig zijn en uitspraken als “het leven is één groot feest, maar je moet zelf de slingers ophangen” ook niet altijd. Maar door naar elkaar te luisteren en door voor deze mensen open te staan, zullen veel vriendschappen en bondgenootschappen met deze mensen ook verder doorgaan, ook voor mij. Daarom blijf ik ook doorgaan, met mijn eigen strijd, maar ook met luisteren, openstellen en met de hierboven genoemde drijfveren. Want helaas, ook na gisteren gaat mijn therapie en negatieve gedachtekronkels ook gewoon door en voel ik mij ergens zo schuldig tegenover de overledenen in Parijs. Ik weet echter dat door open te zijn, te luisteren en door mijzelf open te stellen, dat ik ook het recht heb om door te gaan, die kans die veel mensen in Parijs sinds gisteren niet meer geboden kan worden.
