Blog ik weer?…

Ruim 2,5 week geleden startte ik de Themaweek over mijn eerste week in Lunteren. Vol spanning ging ik het avontuur/ de uitdaging aan, om eindelijk meer vertrouwen in mijzelf te creeren, om een relatie en seks/intimiteit minder moeilijk te vinden, om het verleden makkelijker los te laten en achter mij te laten en zowel met collega’s, vrienden en familie makkelijker door een deur te kunnen en vertrouwen te hebben in mijn kwaliteiten en voldoende discipline voor op het werk…

Nu 2,5 week later hebben jullie helaas weinig kunnen lezen over mijn eerste 3 weken. Als je zegt dat ik er al 3 jaar zit, geloof ik het ook. Mijn hemel, wat gebeurt er een hoop, zowel in mijn groep, als in anderen groepen, als bij mijzelf. Ik kan over iedere week wel een boek vol schrijven. Het is jammer dat ik er zo weinig van mag delen tegen jullie. Waar ik over de eerste dag netjes had geblogt, ontstond er gelijk onrust over mijn blog op dag twee.

Niet alleen bij de behandelaren, waarbij ik nog een contract heb moeten afsluiten dat ik echt niets impulsief online gooi wat schadelijk is voor mijzelf of anderen, omdat anders zonder waarschuwen ik dus echt word weg gestuurd. Voor mijn gevoel doe ik dat vooral op twitter, en let ik er wel heel erg goed op dat ik mijn groepsgenoten en clienten uit andere groepen echt niet schaadt.

Die belofte, het laten lezen van mijn blog over de eerste dag, en het uitgebreid bespreken, zorgde niet voor het gewenste effect. De spanning die hiermee gepaard ging was te hoog en er moesten nadere afspraken worden gemaakt. Hier is het door tal van andere emoties, situaties en heftigheid, is het hier nog niet van gekomen. Nu 2,5 week later heb ik echter besloten om voor mijzelf te kiezen en het bloggen weer een beetje op te pakken.

Zeker na een week waarin we HTK (corvee) hadden als groep, en dat de spanning en vermoeidheid verder deden toenemen, ik voor het eerst meer deelde over mijn systeem (alle belangrijke mensen in mijn omgeving), mijn irritatie/verdriet uitsprak over de moeilijkheden die ik had over generalisaties over mannen en ik het in een groep met vrouwen behoorlijk lastig vond, over een trigger door een ervaring van een ander naar veel van vroeger en pijnlijke opmerkingen uit het verleden hierdoor werden herbeleefd, door de boosheid die ik tentoon spreidde tegenover mijn “straffende ouder” en deze letterlijk de deur uit moest zetten, door de tranen bij al mijn groepsgenoten deze week, door het ineenstorten van verschillende mensen, door het plotseling stoppen van een cliënt, door voor het eerst de dagopening te moeten leiden, door het eerste individuele gesprek met mijn hoofdbehandelaar.

In dit eerste gesprek uitte ik mijn gevoel. Zowel zwaar, heftig, moeilijk en wennen aan alle regeltjes van de maakbare samenleving in Lunteren. Strak aan de tijd houden steeds, ook als iemand net moet janken is de tijd nog steeds leidend. Over de mindfullness en alle andere vormen van therapie in mijn irritatie, over de heftige dingen die ik in mijn groep al had meegemaakt. Nee, de eerste weken zijn mij verre van meegevallen. Daarnaast wees mijn hoofdbehandelaar natuurlijk ook op mijn blog; en dat die eens had meegemaakt dat iets was benoemd, en dat die die client dus had ontslagen. Ik mocht dus helemaal niets delen, niet over cliënten, en niet over de behandelaren en zelfs niet “Die sessie ging over een trauma”. Moeilijk, en ergens zie ik niet hoe ik dan de privacy of iets schaadt.

Ik kon mij dus twee weken inhouden vanwege de spanning/angst die er hing omtrent mijn blog. Maar vandaag wilde ik toch weer even delen. Mede door steeds maar te horen krijgen na een grapje dat ik overcompenseer of te veel in mijn beschermer zit, dat als ik zorgzaam ben voor een ander of die troost dat ik niet genoeg aan mijzelf denk of ook in mijn beschermer zit, en als ik initiatief neem tot een bepaald iets, dat ik dan te hard van stapel loop en echt eerst moet wennen.

Ik heb daar moeite mee, ik kan op zich best vooruit in het milieu en in mijn groep, maar mag er helaas verder zo weinig over zeggen. In ieder geval blog ik nu weer, maar ik weet niet voor hoelang en eigenlijk overtreed ik hierbij dus al een soort regel, maar kies ik in ieder geval een keer voor mijzelf… ik heb al te vaak voor anderen gekozen.

tommie345

2 Replies to “Blog ik weer?…”

  1. Keurig blog lijkt me dit Thomas, je laat hier vooral jezelf zien en dat lijkt me de beste insteek voor bloggen over je eigen proces. Blij je weer te lezen.
    Met het uiten van irritatie of waar je tegenaan loopt, stel je jezelf wel degelijk open. En ik denk dat het heel lastig is om een man te zijn in een vrouwengroep. Maar dat jouw man-zijn een ander triggert valt jou niet aan te rekenen, dat is iets waar de betreffende vrouwen zelf mee aan de slag moeten. Ik ben ook een vrouw met een trauma, heb ook groepstherapie gedaan en ja, soms was het best even slikken als er een man in die groep was. Grote opluchting trouwens als die man niet hetero bleek te zijn, dat voelde veiliger. Maar de mannen in die groepen hebben een waardevolle functie in mijn proces gehad: het opende mijn ogen voor het feit dat niet elke man uit is op seks of seksueel geweld, dat ik me ook in het bijzijn van een man veilig kon voelen. Ook als die man boos of geïrriteerd was.
    Ik ben blij je hier weer te lezen Thomas, succes met de komende therapieweek!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.