• Home
  • Therapie
  • Update: De eerste maand in dagklinische therapie

Update: De eerste maand in dagklinische therapie

Het was gisteren 29 april. Exact een maand na de start van mijn therapie. 4,5 week heb ik het inmiddels doorlopen. En wat is er veel gebeurd! Mensen die plotsklaps stopte, heftige paniekaanvallen, emmers met tranen, dissociatie, confrontaties, conflicten, spanning, gesprekken, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Aan de ene kant lijkt het al 3 jaar te duren met alles wat is gebeurd, aan de andere kant is de tijd ook weer ongelofelijk snel voorbij gegaan…

Het was wel even wennen, stoppen met bloggen of de frequentie verminderen. De noodzaak was er. omdat mijn impulsiviteit op twitter en mijn blog moeilijk gescheiden kon worden van elkaar en men bang was dat ik hier uitlatingen zou doen die de privacy van mensen zou schaden of die schadelijk waren voor ofwel cliënten of behandelaren. Inmiddels ben ik er ook achter gekomen (ofwel naar vraag naar deze blog of op eigen zoektocht) dat er wordt mee gelezen. Het was voor mij misschien ook maar beter ook, want ik gebruikte mijn blog ook te veel als een beschermer. Als een uitlaatklep, als iets om in mijn negatieve te blijven hangen. Alhoewel ik stiekem nog best trots ben op enkele blogs, waarin ik taboes rondom seks, depressie, suïcidale gedachtes, homoseksualiteit of andere onderwerpen niet schuwde. Ik merk dat ik het schrijven absoluut mis, maar dat ik wel in ogenschouw moet houden waarom ik wil bloggen, wat ik wil bereiken, en dat als ik dit wil vanwege verhogende spanning dat ik mij dan beter op andere zaken kan richten. Hiervoor ben ik ook bezig in therapie om te kijken naar de momenten waarop ik dan impulsief iets op twitter wil gooien of wil bloggen. Welke dingen daaraan vooraf gaan en wat ik dan beter in plaats van impulsief en destructief dingen online zetten kan doen, zoals ik dat van de week ook al deed; vrienden bellen en van mij af kletsen. Ik deelde in de groepsapp met mijn groep uit Lunteren vol trots dat ik mij had ingehouden op mijn blog, op social media en dat ik mijn spanning kon delen en dat het zo weer wat beter ging. Dat ik daar trots op ben, ja, ergens is dat stom, maar het is nou eenmaal zo ver gekomen en ben er nu keihard mee aan de slag.

Het lijkt misschien soms mee te vallen; dagen waarop je al om 15.00 klaar bent of met slechts 2 sessies op een dag. Maar wat er in de groep, of het milieu (de groepen schematherapie bij elkaar) gebeurd is ook niet niks. Je houdt continue rekening met elkaar, leert wanneer je wel hulp kan aanbieden en wanneer je op je eigen grenzen moet letten en dus op je eigen strepen moet gaan staan. Natuurlijk is het soms nog onwennig met blindelings mindfull lopen, met een steen veilen en wat dit dan uitdrukt of een bal overgooien en bij elke vangst een zin toevoegen aan het verhaal. Het is daarin soms nog steeds een sekte, een kostschool, een militaire dienst met waarin je binnen komt met alle strenge regels, en de verantwoordingen die je soms moet afleggen. Maar zodra ik dit redelijk los kan laten (gaat al veel beter tov eerste twee weken, maar op sommige dagen nog steeds beter dan andere dagen), merk ik dat er ook voor mij heel veel uit deze therapie te halen valt. Ik wil jullie de komende tijd weer iets meer in gaan meenemen, maar ga niets beloven over hoe/hoe vaak ik dit kan doen. Therapie vreet ook energie in ieder geval.

Ik heb inmiddels in ieder geval een paar behandeldoelen kunnen formuleren, waar nog aan geschaafd wordt. Ik wil werken aan een beter zelfbeeld, aan rust kunnen vinden rondom het verleden en dit een betere plek kunnen geven, zodat ik een meer intieme relatie kan opbouwen met mijn familie en vrienden en eventueel een mogelijke relatie. Ook wil ik daarbij makkelijker met seks/intimiteit voor mijzelf kunnen omgaan. Ik heb hier van de week al het nodige over gedeeld in mijn persoonlijke levensverhaal en ook tijdens verschillende sessies. Zo heb ik niet alleen maar andere groepsgenoten van hulp voorzien, maar hebben de groepsgenoten ook meer inzicht in mij. Ik gaf al aan dat het ongelofelijk wennen was aan het contact met groepsgenoten en dat ik mijn collega’s verschrikkelijk mis(te). Inmiddels weet ik zeker dat ik echter ook vrienden overhoud aan deze groep. Ik had het gisteren (nog steeds eigenlijk) best moeilijk met het afscheid van een echt maatje van me, maar dat haar traject al heeft afgerond. Ik heb met veel liefde dan ook een dingen kunnen achterlaten in haar boekje en haar nog een uitgebreide afscheidsknuffel kunnen geven. Maandag wordt ze alweer ingeruild voor een nieuwe groepsgenoot. Het gaat allemaal zo snel, echt tijd om te wennen aan dingen is er niet.

Maar het is bijna twee uur, en dan wil ik lekker Formule 1 kijken. Een evenwicht vinden tussen bezig zijn en ontspanning staat namelijk ook op de agenda tijdens therapie. Ik houd jullie in ieder geval op de hoogte en wens iedereen een mooie balans tussen actie en ontspanning!

tommie345

5 Replies to “Update: De eerste maand in dagklinische therapie”

  1. Wauw, wat ontzettend tof om te lezen dit! Wat een inzichten al na één maand en wat een stappen. Jeetje… Ik ben er echt stil van. Ben zo ontzettend trots op je en blij voor je. Geweldig. Geniet van je weekend, Thomas. X

  2. Thomas wat ga je goed! Soms is je onderdompelen in een wereld die raar en eng lijkt precies de goede manier om te ontdekken wat je eraan hebt. Way to go!

  3. Mooie blog, het is de eerste van je die ik lees, openhartig hoor.nik ga je volgen en zal erop reageren, als je dat op prijs stelt.

  4. Thomas, hoe gaat het met je? Ik zie al lange tijd geen blogs meer van je voorbij komen. Ik hoop dat het je goed gaat! Xx

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.