Een maandje zonder bloggen, het gaat mij tegenwoordig erg gemakkelijk af. Veel gemakkelijker dan ik had verwacht aan het begin van mijn behandeling. Bloggen was een erg belangrijke uitlaatklep voor mij, en ik was vastberaden om aan de wereld mede te delen over mijn leven met psychische problemen in de kliniek. Zoveel mensen met angst voor de toekomst, dat alles wat we voelen en mee maken maar beter achter gesloten voordeuren kan plaatsvinden. Ik ben zelf ook wel redelijk opgegroeid met “Hang nooit de vuile was buiten”, maar ben door eigen ervaringen gaan geloven in “Openheid leidt tot meer begrip”….
Hierdoor ben ik ruim 15 maanden geleden begonnen met bloggen. Van anoniem en sporadisch naar vrijwel dagelijks, totdat ik deze behandeling begon. Al na de intake en zeker na de eerste dag werden al mijn inspiraties en motivaties de grond in geboord. Ik zou anderen te veel schaden, ik hield mij niet aan de afspraken van de groep en behandeling, ik was een kwade. Nee, mijn blog moest ingeperkt worden. Meerdere mensen hebben uitgesproken van mijn blogs geschrokken te zijn en er ofwel een vies of ofwel een naar gevoel aan overgehouden te hebben.
Het raakte mij. Dat mensen zonder psychische problemen deze blog niet begrepen en mij waarschuwde voor toekomstig werk was nog tot daar aan toe, maar dat “lotgenoten” en behandelaren in dit vakgebied er ook zo over dachten deed mij veel pijn. Iets waar ik trots op was, werd iets waar ik mij voor moest schamen of waar mensen zich niet mee wilde identificeren. Inmiddels kan ik daar weer een beetje op terugkomen.
Lang niet alle cliënten en behandelaren zijn deze mening toegedaan. En ik heb inmiddels ook in kunnen zien dat als een paar mensen een mening is toegedaan, dat ik dat dan vaak in mijn hoofd vertaal naar “iedereen”, terwijl dat in feite helemaal niet is. Ik kan hier inmiddels vaker sneller op terugkomen en hier op een gezondere manier naar kijken. Dit heb ik inmiddels onder andere geleerd middels de module zelfbeeld, waarin ik middels het bijhouden van een dagboek met daarin het bijhouden van positieve ervaringen en eigenschappen heb geleerd om wat positiever naar mijzelf te kijken en beter om te gaan met kritiek. Dat als enkele personen het niet met mij eens zijn, dat dit niet hoeft te betekenen dat heel de wereld dit vindt, of dat ik mij per definitie moet aanpassen.
Verder blijft groepstherapie voor mij een best lastig iets. Bijvoorbeeld vandaag, ik stond best opgewekt op, maar wist dat het een erg zware dag ging worden en dit bleek daadwerkelijk ook zo. Ik ben nu dan ook redelijk aangeslagen en ontdaan door alles wat ik vandaag weer zag en hoorde bij mede cliënten en de tranen en spanningen die zo voelbaar waren. Ondertussen ging de verplichte corvee van onze groep gewoon door waardoor ik boodschappen stond te doen voor 40 man en lekker stond af te wassen. Tussendoor ging een sessie niet door, en was dit niet duidelijk gecommuniceerd. Zulke dingen gaan wel vaker mis, en dan moet ik mij verantwoorden waarom dat mij zo raakt. Misschien, omdat ik gewoon een wereld gewend ben waarin afspraken beter worden nagekomen of dat ik dan niet hoef te verantwoorden waarom ik daar zo last van heb. Ja, ik ben er erg door geïrriteerd, en ik vind dat ik dit ook gewoon mag zeggen in mijn blog..
Morgen vergader ik daar weer over, omdat ik samen met enkele behandelaren en enkele andere cliënten nu in een commissie zit die het beleid bepaalt over het gebruik van de digitale wereld in de behandeling, en dan vooral specifiek over het gebruik van de telefoon en internet. We werken het beleid dus uit over wat er gedeeld mag worden, over het gebruik van de telefoon/internet en hoe er in de behandeling afspraken hierover kunnen worden gemaakt en hoe de behandeling hier ook gebruik van kan maken. Uiteraard heb ik een sterke mening, en is het leuk om hier mijn steentje in te kunnen bijdragen.
Verder deze maand probeerde ik dichterbij mijn verdriet te komen, maar wilde dat nog niet erg lukken. Ik ben hier verder wel erg gemotiveerd mee aan de slag, onder andere in creatieve therapie en ook met de module body & mind, door het toelaten van lichaamsensaties. Tevens blijf ik mijn kritische boodschappen in mijn hoofd meer tegenspreken en durf ik mijn gevoel iets meer te uiten. Onder andere een gesprek met mijn ouders was hierbij vrij zwaar en heftig, maar zijn er hierbij wel belangrijke dingen uitgesproken. De GayPride was ook weer een heftige ervaring en bracht ook weer moeilijke gedachtes en gevoelens naar boven. Dit gold ook voor enkele afscheiden en het feit dat ik nu nog maar in de groep zit met twee mensen waarmee ik de behandeling begon. Ondanks dat ik inmiddels niet meer de enige man ben in mijn groep, heb ik soms toch een beetje heimwee naar de groep van het begin van mijn behandeling, gewoon door het vertrouwen dat je daarmee opbouwde aan het begin. Verder worstelde ik verder met moeilijke gevoelens over het ontbreken van een relatie, over het nooit zo goed kunnen doen als mijn zus, en het gemis van mijn werk en collega’s waarmee ik uit eten ging. Sommige grapjes van mij kwamen erg hard aan bij anderen en soms werd er voor mijn gevoel niet op mijn grenzen gelet. Ach jah, het was wel weer een bewogen maand, dat veel energie koste waardoor het bloggen er soms een beetje bij inschoot. Onder meer ook doordat mijn prikkelbare darmsyndroom met het warme weer erg vervelende klachten gaf en sporten er helaas ook vaak bij inschoot.
Sorry volgers, maar ik leer steeds iets beter om mijzelf te denken. Hopelijk binnenkort zo goed, dat ik ook weer wat meer ruimte vind voor mijn hobby schrijven. Er is in augustus in ieder geval wederom weer hard gewerkt!
