Het is vandaag 10 september, en dat betekent opnieuw: World Suicide Prevention Day. Ik besteedde hier vorig jaar al een gehele week aan op mijn blog (zie het kopje hierboven) en het wist mij toen al erg te raken, ook met de dood van Joost Zwagerman, afgelopen donderdag een jaar terug. Inmiddels is het een jaar later, en is het aantal suicides in Nederland en in de wereld nog steeds schrikbarend hoog. Daarom wil ik dit jaar opnieuw niet zomaar over deze dag heen stappen…
Het blijft een moeilijk onderwerp, praten over de dood, laat staan over gedachtes aan zelf dood willen. Hoewel ik zeker zie dat dit in de media steeds vaker gebeurt, blijft het een thema dat in de maatschappij erg beladen is. Mensen willen niet horen dat je hieraan denkt, dit is te moeilijk en te beladen. Als je er al aan denkt moet je gelijk naar een instelling en acute hulp hebben. Ik denk dat er daardoor een nog erg grote verborgen groep is met deze gedachtes, terwijl er juist over kunnen praten en erover kunnen delen van zo groot belang is voor deze mensen en het ze vaak kan weerhouden van het daadwerkelijk overgaan op een daad van actie.
Ik ben opgelucht om te zien dat 113online steeds meer bekendheid vergaart, dat er thema-avonden zijn op televisie en het thema terugkomt in discussieprogramma’s. Voor het taboe denk ik dat het ook in films, series, soaps nog meer naar voren mag komen. Ik zelf merk dat het thema best goed bespreekbaar is binnen de GGZ, maar dat hier ook nog enorm mee wordt geworsteld. “Is het geen schreeuw om aandacht? Zorgt erover praten niet juist dat mensen eraan denken?” zijn hierbij soms nog wel eens onderliggende gedachtes. Gelukkig merk ik dat deze gedachtes steeds meer zijn losgelaten, en dat er op een zeer voorzichtige manier wordt geprobeerd om cliënten hierover te laten praten.
Waar ik vorig jaar al mijn eigen ervaringen met dit onderwerp deelde, is hier een behoorlijk hoofdstuk bijgekomen in het afgelopen jaar. Nu ik in een erg heftige intensieve therapie zit hoor ik steeds meer mensen erover praten, heb ik verhalen gehoord van mensen die pogingen van dichtbij hebben meegemaakt van familieleden die erg dichtbij deze mensen staan. Tevens heb ik mensen leren kennen die zelf een poging hebben gedaan. Bijvoorbeeld in de laatste weken zijn er ook dingen gebeurt die erg verbonden zijn aan dit onderwerp, en wat mij wederom erg raakte.
Het raakte mij extra doordat ik voor het eerst iemand heb verloren, in therapie, waarmee ik wel een band had opgebouwd. De persoon gooide zich op 30 mei jl. voor de trein. Ik heb zijn worsteling met angst en het leven van dichtbij gezien, en het maakt mij nog erg verdrietig met wat er is gebeurt. De reacties die je dan ook vaak hoort, “wat egoïstisch en wat een ellende voor de machinist en alle treinreizigers”, geven voor mij aan dat er nog zoveel onbegrip is rondom dit thema. Als je je zo ellendig voelt, besef je dit gewoon niet meer en kan je hier echt niet meer aan denken.
Tevens zat ik in het afgelopen jaar in een trein dat iemand aanreed, althans zo werd omgeroepen. Uiteindelijk bleek dit na een uur niet zo te zijn, maar opnieuw zorgde het bij mijzelf voor erg veel spanning en wist het mij erg te raken. Het komt waarschijnlijk doordat ik zelf ook zolang met deze gedachtes heb geworsteld. De gedachtes zijn er zeker nog steeds wel eens en zeker na een grote teleurstelling of omgaan met moeilijke dingen komen deze nog dikwijls in mijn hoofd opzetten. Ik kan dan zo fantaseren hoe fijn het zou zijn als ik er niet meer was, en proberen te denken aan het feit dat heel mijn omgeving mij wel kan missen en zonder mij kan.
Ik weet echter ook dat ik op handelingsniveau dit absoluut niet kan. Daarvoor geniet ik toch steeds vaker van spaarzame momentjes, leer ik steeds beter om met deze teleurstellingen om te gaan en komt het besef steeds vaker naar boven dat ik een hele warme kring aan lieve mensen om mij heen heb, waardoor ik dit echt niet kan maken. Ik doe het dan vooral niet omdat ik die mensen geen pijn wil doen. Dat houdt mij dikwijls overeind, maar ik ben nu ook aan het leren om het niet te doen voor mijzelf. Dat er voor mij ook nog moois in het verschiet ligt in de toekomst en dat ik nog zoveel van het leven kan proberen te maken, ondanks alle moeilijke dingen. Dit is een moeilijk besef en gedachte, maar ik werk hier hard aan om dit te gaan geloven. Het blijft pijnlijk en verdrietig dat dat voor Joost Zwagerman, enkele personen hierboven beschreven en 1870 andere personen naast Joost Zwagerman in 2015 te laat is geweest.
Voor alle nabestaanden, personen met de worsteling van deze gedachtes en anderen die hier geraakt door worden, voor jullie steek in vandaag een kaarsje aan. Hou vol mensen <3.
