Morgen begint mijn laatste week van mijn behandeling. Dat betekent iedere dag afscheid nemen van therapeuten, van sessies, van de groep, van mensen uit de andere groepen en van het behandelcentrum. Wat een weken zijn het al geweest. Om de 9 weken vond er een evaluatie plaats, waarbij ikzelf een verslag maakte en vragenlijsten invulde, de groep een verslag over mij maakte en de staff dit ook deed. Vorige week had ik al mijn eindevaluatie. Lees in deze blog hoe mijn vier evaluaties zijn verlopen..
1e Evaluatie
In week zes stond mijn eerste evaluatie op de planning. Dat betekende dat ik in week vijf een verslag moest maken en de vragenlijsten in moest vullen. Tevens maakte de groep in die week een verslag over mij, ikzelf was niet daarbij en zou dat resultaat dus pas horen bij mijn eerste evaluatiemoment op 3 mei. Ik zelf moest wel erg wennen aan de overgang van werk naar hele dagen therapie en ook aan allemaal mensen om mij heen met zulke heftige problematiek en snel oprakende emoties. Mijn betrokkenheid en zorgzame karakter kwamen wel gelijk tot uiting in de groep. Toch kreeg ik van alle kanten te horen dat ik ook vooral aan mijzelf moest denken, ik zat zelf ook niet voor niets in therapie. Mijn negatieve zelfbeeld had ik af en toe al laten zien, maar mijn problematiek rondom emotieregulatie bleek nog een beetje onzichtbaar. Verder liep ik aan tegen mensen met angst voor mijn online gedrag en moest ik een pas op de plaats daarvoor doen. Kortom het was allemaal erg wennen en ik had nog een lange weg te gaan.
2e Evaluatie
9 weken later, op 4 juli, was het alweer tijd voor mijn tweede evaluatie. De tijd van wennen was geweest, het was tijd dat ik dichterbij mijn kwetsbare gevoel kwam waarvoor ik in therapie was gekomen. Ik kwam wel meer open als eerlijk groepslid, maar er werd ook nogal een vrolijke jongen gezien of waarbij niet gevraagd mocht worden naar de moeilijke gevoelens. Ook twijfel of dit echt de juiste behandeling was bleef bij mij voortbestaan. Ik ging wel aan de slag in het proces, maar je hoorde mij nog te weinig over waarom dingen moeilijk waren of waarom ik soms somber was. De groep en staff vroeg daarom om meer openheid en om mijn afstandelijke beschermer af te laten bouwen. Vragen om steun en deze daadwerkelijk kunnen toelaten was nog een grote horde, waarmee ik dus aan de slag moest in aanloop naar mijn 3e evaluatie.
3e Evaluatie
Mensen zagen een bozige Thomas met veel frustratie, Ik voel te weinig erkenning en ik zit in een fase dat dingen nog allemaal niet evenveel willen. Ik heb wel bepaalde dingen los kunnen laten en ben al wat milder naar mijzelf geworden. Ik vind steun toelaten echter nog steeds moeilijk en bijt nogal eens van mij af. Omdat ik nog steeds in deze fase zit twijfel ik nog steeds zo af en toe aan de behandeling, is dit echt het juiste voor mij met al die heftigheid om mij heen? Ik word gevraagd om dit los te laten, om toch echt te kijken wat hier wel lukt en met volledige overgave verder in therapie te gaan. Ik kan problemen van anderen ook wel iets meer loslaten en lijk nog meer een luisterende, betrokken groepsgenoot te zijn. Mijn eigen frustraties, verdriet en somberheid en twijfel dienen dus nog meer besproken te worden door mij! “Overgave aan de behandeling” en “geef je weerstand op en ga voelen” zijn motto’s waarmee ik aan de slag moet.
4e Evaluatie
En dan was daar mijn laatste evaluatie in de afgelopen week. Iedereen zag een veel mildere, zachte Thomas. Ik had veel kwaliteiten en ik zou echt gemist worden door zowel de groep als de staff. Ze zagen ook echt dat ik mijn beschermers had afgebouwd en ook meer in staat was om de verbinding aan te gaan met anderen, ook als ik het moeilijk had. Vaak gaf ik de ander nog wel voorrang boven mijzelf, maar ik had hierin ook stapjes genomen en kon zelf ook denken; misschien is iets vandaag nog niet gelukt, maar lukt dit morgen wel. En met die boodschap kijk ik ook met vertrouwen naar de toekomst en kon de staff zeggen dat er voor mij niet veel meer te halen viel in deze behandeling, ik had hard gewerkt in mijn proces en ben zo echt een andere Thomas geworden
En zo is het maar net. Met nog 1 week te gaan heb ik verschillende stappen doorlopen, maar ben ik uiteindelijk wel echt veranderd en een zachtere ik geworden. Best eng. Maar ook wel een fijne conclusie na al die weken. Het is best eng om te zeggen; maar het gaat goed met mij, ik kan terugkijken op een succesvol therapieproces. En ondanks al die enge, moeilijke evaluaties, hebben mij ze wel geholpen naar deze milde Thomas met geloof in eigen kwaliteiten!
