In deze blog vind je mijn reflectieverslag dat ik maakte naar aanleiding van het doornemen van al mijn aantekeningen, verslagen, notities, gesprekken met staf etc. Het is een verslag dat ik vorige week ook voorlas aan het milieu (de vier behandelgroepen samen) gedurende een opening. Ik heb op een zo goed mogelijke manier proberen op te schrijven hoe ik mijn proces heb ervaren en hoe ik er nu op terugkijk. Gezien het tijd van het jaar deed ik dit in dichtvorm..
Lang gedurende mijn behandeling dacht ik is dit wel de juiste plek?
Wat deed ik hier, ik was toch niet gek?
En ik was het boze kwaad met al mijn bloggen,
En had net als iedereen moeite om bij propersona online in te loggen..
En dan moest ik iedere ochtend ook nog zo’n mindfullness oefening doen,
En met pmt, creatieve therapie stomme herinneringen aan handvaardigheid, gym van toen..
En werden mijn zorgzaamheid en humor ook nog als beschermers gezien,
Zo dacht ik alleen maar negatiever over mijzelf, ik dacht: dit is toch niet wat ik verdien?
Maar langzaam met steeds meer inzichten om bij mijzelf te komen,
En kon ik weer beginnen met over de toekomst te dromen.
Twee heftige dagen met twee doden waren ook heel heftig in dit proces,
Deed mij wel meer beseffen dat het zo over kan zijn en dat je moet genieten van de kleine dingen; dat is daarbij een wijze les.
Vervolgens werd een stukje narcisme bij mij gezien, en bracht dit mij zelfbeeld verder omlaag,
Ik moest andere moeilijke dingen accepteren, of nog erger, kreeg: de opdracht: verdraag.
En iedere twee weken kreeg ik bij doelen hetzelfde doel:
Thomas, kom: kom eens echt bij je gevoel.
En zo was het in psycho, socio ook alles delen om mijn kwetsbare gevoelens te bespreken,
Dit lukte niet van de ene op de andere dag, maar nu na 36 weken..
Ga ik wel verder de verbinding aan als ik het moeilijk heb,
En zoek ik steun, in plaats van dat ik alles maar klakkeloos deel op het web.
En zo durf ik weer meer te denken: Ik ben waardevol,
En in fijne, prettige contacten kon ik ook weer meer genieten van het maken van lol.
En op momenten dat ik alleen ben maak ik mij veel minder zorgen,
En gaat iets nog niet goed op een dag, dan denk ik weer: we proberen het nogmaals morgen.
Ook in het contact met mijn ouders en met mijn zus,
Merk ik veel meer verbinding, steun en is het contact prettiger dus
Ik schiet minder in mijn afstandelijke beschermer, mijn omgeving ziet minder een muur,
En gaat het even heel slecht, dan duurt het geen week meer maar slechts een uur.
In de laatste weken heb ik nog veel geleerd over problemen loslaten,
En durfde ik bij seksualiteit bijvoorbeeld over mijn meest intieme problemen te praten.
Kortom ik heb hier niet alleen maar lopen grollen en grappen,
Maar wat ik heb gedaan is het maken van ongelooflijk veel stappen.
Ik heb jullie als milieu daarbij als erg steunend en prettig ervaren,
Dus ik wens jullie ook een heel mooi proces, de komende jaren.
Want hier ben je misschien maar 36 weken, maar daarna gaat het allemaal ook nog gewoon door.
Ik zou zeggen: Ga ervoor.
En zelf ben ik trots op mijzelf dat ik deze stap heb gezet,
Nu is het proces over: BANG, het is uit met de pret!
Ik ga verder, op vakantie, mijzelf verder zijn en natuurlijk zal het nog gaan met pieken en dalen,
Maar ik ga er vanuit dat ik nooit meer zo erg als hiervoor in mijn hoofd zal verdwalen!
DOEI.
