Nee, dit is geen blog die een paar dagen te laat wordt gepost. Het is ook geen blog over de polarisatie van Mark Rutte en consorten, over dat we echt kerstdagen moeten zeggen en geen feestdagen. Ik dacht dat je dat als liberaal toch vooral zelf mag bepalen. Nee, deze post gaat meer over mijn kerstdagen. Ik geloof dat menig persoon na het kerstdiner (Bobben en geheelonthouders daargelaten) stabieler koord konden dansen dan dat mijn stemming was de afgelopen week. Ik heb echt een haat-liefde verhouding met kerst, of eigenlijk vooral een verhouding van haat..
Ik was de afgelopen week niet zo in mijn sas. De dagelijkse sleur na een lekkere vakantie viel rauw op mijn dak. Ik was ook nog grieperig en ik voelde mij eenzaam. Dit gevoel nam ik een beetje mee naar kerstmis met mijn familie. Mijn ouders kwamen mij kerstavond ophalen (ze hadden een borrel dichtbij) en zo werd ik vanmorgen met al mijn cadeaus weer terug gebracht. Ik worstelde met de gedachte over wat geluk nou precies is en hoe ik dat kon vinden.
Ik heb afgelopen jaar hard gewerkt om stappen daar naartoe te zetten, maar het leek afgelopen week allemaal ver weg. Ik weet dat liefde niet op bestelling komt, maar ik voel in de dagen toch altijd een beetje extra dat ik single zijn toch een beetje zat ben. Ik ben niet goed in scharrelen en daten en langzaamaan op mijn 28e merk ik steeds meer dat mensen in mijn omgeving aan het settelen gaan. Kinderen, samenwonen en carrière. Vrienden komen daarom steeds vaker op een wat lagere plek en een stukje meer eenzaamheid valt mij daardoor wat meer ten deel.
Ik weet ook dat vriendschap niets te maken heeft met de frequentie dat je elkaar ziet, maar de vele avonden alleen helpen mij meestal niet. Dit gevoel was extra voelbaar en kwam naar voren toen ik met mijn ouders en zus en haar vriend aan tafel zat of op de bank zaten met de cadeaus of om film te kijken. De cadeaus waren leuk, de film was best aardig en ook het eten was verrukkelijk, ik bleef echter wat missen en kon dat maar moeilijk van mij af zetten. Ik voelde mij er ook nog schuldig over, ondankbaar, en voelde mij een aansteller dat ik zoveel moeite had met het single bestaan. Ook even het besef aan alles van afgelopen jaar, het al langere niet meer bestaan van oma’s en opa’s, alles passeerde even de revue in mijn hoofd.
Mijn zus en haar vriend gingen na het kerstontbijt op tweede kerstdag weer weg en ik bleef over bij mijn ouders. Een beetje Engels voetbal kijken, een beetje lezen, luisteren naar de top 2000, en wat restjes eten van wat was overgebleven aan eten van eerste kerstdag. Het voelde bij vlagen allemaal wat leeg. De clichés over dat je eerst van jezelf moet houden voordat je kan verwachten dat iemand anders dat doet, dat de warmte van familie ook heel mooi en fijn is, bleven zich herhalen in mijn hoofd. Ik probeerde er echt het beste van te maken, maar moeilijke gevoelens en gedachtes bleven zich nestelen in mijn hoofd.
Het lukt mij gewoon allemaal niet om dat uit te schakelen en te genieten in het moment zelf. Ik zou het liefste kerst vieren met allemaal lieve vrienden, maar die zijn veelal wel bezet en geven wel de voorkeur aan het vieren met de familie, of families(schoon) veelal. En dus blijft het één grote worsteling met kerst. Maar goed, we hebben het weer overleefd. Ik denk dat ik volgend jaar, mocht de situatie zich niet heel anders voordoen, dat ik lekker de koffers pak en mijn kerst lekker alleen elders doorbreng. Want wat verlang ik terug naar dat stabiele gelukkige gevoel van vakantie van 8 dagen terug. Dat lijkt alweer even terug. Ik ben hard bezig om dat gelukkige gevoel na deze kerstdagen te hervinden…
