Ik ben erg slecht in ziek zijn. Het is misschien wel mijn meest mannelijke eigenschap: ik kan gewoon niet ziek zijn. Ik ben alleen maar aan het ijlen, voel mij de meest zielige persoon op aarde en moet van iedereen aandacht hebben en het ergste nog, ik heb de energie niet meer om de geleerde handvaten uit Lunteren in te zetten of mijn meest negatieve gedachtes tegen te spreken. En het erge wil; ik ben al vier dagen ziek.
Het is net alsof ik nooit in behandeling ben geweest. Ik jaag iedereen tegen mij in het harnas, en zoek bij iedereen ontzettende bevestiging. Ik kan er gewoon niet tegen om ziek te zijn. Ik probeer wat te lezen, wat te netflixen, wat te eten en wat te drinken. Maar als ik die dingen kan, moet ik ook in staat zijn om andere dingen aan te kunnen. Als ik kan netflixen moet ik ook iets in het huishouden kunnen doen zegt mijn hoofd. En als ik wat kan lezen zou ik ook in staat moeten zijn om de boodschappen te kunnen doen, toch?? Kortom, ik neem niet de voldoende rust die nodig is om te herstellen van mijn griepje. Daarnaast word ik onwijs chagrijnig van het feit dat ik al mijn beoogde stappen niet haal en ook dat mijn horloge en telefoon de hele tijd aangeven dat ik veel meer minuten moet bewegen.
Ook loop ik ontzettend te balen van alle dingen die ik mis. Ik denk eraan hoe leuk iedereen het heeft zonder mij en dat zorgt ervoor dat de gedachte “Iedereen heeft het leuk zonder mij, dus de wereld kan wel zonder mij” zich blijft herhalen in mijn hoofd. Ik vind het moeilijk om dit tegen te spreken, dus beginnen zich alweer allemaal ideeën in mijn hoofd te ontwikkelen over hoe ik het leven kan beëindigen. Ik zou dit nooit durven, maar de gedachtes hieraan zijn weer veelvuldig aanwezig. Ik moet dit ook weer laten weten op twitter en appen aan sommige vrienden, omdat ik alle aandacht moet hebben voor de “zieke ik” en iedereen moet weten hoe slecht het met mij gaat. Zelfs al hebben die mensen net super goed nieuws gehad zal ik de aandacht op moeten eisen. Ik kan daar ook alleen maar jaloers op reageren. Van mijn attentheid blijft heel weinig meer over.
Kortom, het maakt mij een onredelijk persoon. Een klein nieuwtje komt ook alweer binnen als een mokerslag. Zodra ik bespeur dat iemand niet helemaal empathie kan tonen, voel ik mij ook alweer aangevallen en ik kan erg weinig begrip opbrengen voor de ander. Kortom een grieperige Thomas, brengt echt het meest narcistische en slechte in mij naar boven.
Ik raak ook in paniek. Alle kwaliteiten die ik heb zie ik niet meer. Ik zie niet meer hoe ik in staat moet zijn om te werken. Ik zie niet in hoe ik kerst moet overleven. Ik zie niet in hoe ik zelfstandig moet staan in de maatschappij. Hoe ik ooit een rijbewijs moet halen, hoe ik ooit wel een liefde moet vinden of hoe ik ooit gelukkig kan zijn. De vakantie lijkt eeuwen geleden, het lukt mij gewoon niet meer, ik kan helemaal niets meer.
Ik kijk verder constant op mijn telefoon om te zien of mensen nog aan mij denken, en zo niet volgt er weer een stroom aan gedachtes van “Zie je wel dat niemand aan je denkt en dat de wereld wel kan zonder jou, je bent de moeite gewoon niet”, hou gewoon op met bestaan! En verder met ijlen, en zo herhaalt dit zich de hele dag door. Het is alweer dag vier en ik probeer echt rationeel en redelijk te blijven, maar ik word gek van het ellendige gevoel in mijn lijf. Ik moet nog kerstcadeautjes kopen en zou morgen iemand helpen verhuizen. Dat laatste moet ik ook alweer afzeggen en ik word gek van eenzaamheid op de bank van deze week en dat ik na een week weg alleen, al mijn leuke dingen moet afzeggen en helemaal niemand kan spreken. Kerst met opnieuw alleen de familie is niet bepaald een hoogtepunt voor mij. Maar ik moet rustig blijven, misschien lukt het vandaag wat beter en hoort dit ook bij mijn leerproces. Ik heb in ieder geval om hulp gevraagd of iemand boodschappen voor mij kan doen. Makkelijk is het niet, maar misschien leren wij van deze zieke dagen ook wel weer. *kuch kuch, ik kan deze blog ook maar beter afsluiten, uitzieken, dat is het enige relaas…
