Een nieuwe crisis. Haat aan mijzelf. Mijn therapeute is nog twee weken met vakantie. Ik moet mijzelf zien te redden. Ik weet alleen nog niet hoe. Ik moet kijken naar de dingen die ik wel heb. Hier gaan we..

Ik heb een huisje. Helaas wel een waar iedere dag al het gif wordt leeg gegeten. Waar ik als ik op de bank zit soms de muizen (of zijn het ratten?) letterlijk zie lopen. Waar ik constant geluiden hoor waarvan ik denk dat het muizen zijn. Ik word er gek van. Maar, ik moet kijken naar de dingen die ik wel heb. Ik heb een huisje.

Ik heb een baan. Weliswaar loopt mijn contract over 5 weken af, en wordt die waarschijnlijk niet verlengd. Ik word er gewaardeerd en ze proberen nog wel mij te verlengen. Maar de kans dat dat lukt is gering. Ik heb allemaal projecten die langer doorlopen en die ik zal moeten overdragen, maar waarvan nu nog iedereen op vakantie is. Het is allemaal lekker vaag. Verder voelt het deze week op werk net als een paar jaar terug. Ik ben onwijs depressief, niets lukt, en ik doe mijzelf sterker voor dan ik ben. Ondertussen ben ik op 10 sollicitatiebrieven al afgewezen. Maar ik mag op dinsdag 15 augustus wel op een gesprek komen in Nieuwegein. Lekker zonder rijbewijs 1,5 uur heen en 1,5 uur terug. Maar ik moet kijken wat ik wel heb. Ik heb een baan, en ik heb een sollicitatiegesprek.

Ik heb vrienden. Ik had hele fijne reis naar Berlijn en had fijne vierdaagsefeesten. En komend weekend is de pride. Ik weet alleen niet of ik door mijn gezondheid kan gaan. Als iets ergens goed in gaat, protesteert mijn lichaam er wel tegen. Het gevoel alsof ik stink, een vieze smaak in mijn mond zorgt ervoor dat ik niet echt kan genieten met vrienden. Bovendien is het de afgelopen week ook best wel stil en heb ik het idee dat als ik afgelopen donderdagavond zelfmoord had gepleegd, dat niemand dat daadwerkelijk had gemerkt. Ik weet het ongeveer zeker. Iedereen is gewoon erg druk met zijn eigen leven, baan, relatie etc. Dat is ook logisch. Ik zei een verjaardag af en niemand merkte echt dat ik er niet was. Als ik de pride afzeg zal dat vast opnieuw zo zijn. Ik heb ook niet echt vrienden om donderdagavond of vrijdagavond al mee naar de pride te gaan. Niemand zit op zo’n depressieve, negatieve te wachten. Niemand is onmisbaar en dat is ook gewoon logisch. Ik mag dit mensen ook niet kwalijk nemen. Ik zit dan wel de hele dag op mijn telefoon, maar eigenlijk krijg ik nooit berichtjes met oprechte vragen hoe het met mij gaat. Dat is gewoon waar. Maar ik moet kijken wat ik wel heb. Ik heb vrienden die om mij geven, echt waar.

Ik ben gezond. Althans dat zegt mijn dokter. Ik was er vandaag nog voor het afdwingen van die APK en het bespreken van mijn klachten. Maar na 10 minuten ging ik zoals gewoonlijk weer gedesillusioneerd weg met het idee een aansteller te zijn. Ik moest maar allergiepilletjes proberen van het kruidvat. Meer dan een normaal virus kon dit echt niet zijn. Het is gewoon maar een prikkelbaar darmsyndroom en een klein virusje. Meer kan het echt niet zijn. Ik voel mij vies, en heb jeuk en allemaal andere vage klachten. Maar de dokter kon niets doen. Ik moet kijken naar wat ik wel heb. Ik ben gezond, de dokter zegt het immers.

Ik heb familie. Ze houden echt van me. Ze zijn alleen nu op vakantie, en hebben het reten druk met hun baan. Ze kunnen mij nu ook niet zo goed helpen. Ik moet kijken naar wat ik wel heb. Ik heb familie, en ze houden echt van mij.

Ik heb leuke uitjes. Berlijn was vet. De vierdaagsefeesten waren leuk. Ik heb mij sindsdien echter nog geen dag gezond gevoeld. Ik twijfel dus of het mij dat allemaal echt waard is. Ik heb sindsdien geen druppel meer gedronken, maar mijn lichaam is nog steeds in herstel. Ik heb de pride komend weekend en zou op een boot staan en daarna leuk gaan feesten. Maar als je het gevoel hebt te stinken, overal jeuk en steken, dan voelt dat echt niet lekker. Ik ben er veel te onzeker voor en zou geen seconde van mijn vrijheid kunnen genieten. De vage klachten zijn te heftig. Ik ga denk ik afzeggen. En dan zie ik net als afgelopen weekend helemaal niemand. Ik heb mijn marathondoel uitgesproken, maar waarschijnlijk ga ik die door alle klachten ook nooit halen. Wat dacht ik wel niet? Maar ik moet kijken naar wat ik wel heb. Ik heb vrienden. En ik heb leuke uitjes. Vele leuke uitjes heb ik al gehad en die kunnen ze ook niet meer van mij afpakken. Dat moet ik onthouden.

Ik heb therapie en hulp. Ook al is mijn therapeute op vakantie. Ik heb een traject in Lunteren doorlopen. Ik weet het echt even allemaal niet meer. Ik lees mijn hanteringsplan door en ik begeef mij in de heftigste fase. Het lukt alleen niet om om hulp te vragen. De tranen staan in mijn ogen. Ik baal dat ik opnieuw een blog schrijf die ik nooit meer had willen schrijven. Ik ben vast ook sterk genoeg om uit deze crisis te komen. Ik moet kijken naar wat ik wel heb. Ik ben blank, hoogopgeleid, en woon in een rijk land. Ik mag mij gelukkig prijzen. Het lukt mij alleen niet om van die bevooroordeelde positie te profiteren. Dat voelt als falen. Maar ik moet kijken naar wat ik wel heb. Ik mag mij prijzen met alles wat ik wel kan en voor de goede dagen van de afgelopen tijd. Ik mag onder een dekentje met een kussen even dwelmen in zelfmedelijden. Al zal een muis mij dan weer verstoren. Ooh nee, ik moet kijken naar wat ik wel heb. Ik heb een kussen en een dekentje..