Jaarlijks hoor ik mensen klagen over de Pride. Waarom is het nog nodig? Zo worden jullie toch nooit geaccepteerd? Zo maken jullie jezelf toch alleen maar anders? Ik moet zeggen dat ik zelf ook altijd zo dacht, totdat ik zelf daadwerkelijk een keer ben geweest. Totdat ik mensen die zich fijn voelen in leer sprak. Totdat ik mensen ontmoette die zich niet fijn voelde binnen de bestaande hokjes en zich daar tegen verzette. Totdat ik zag hoe mooi het was dat iedereen die dag een klein beetje zichzelf kon zijn.
Dat de GayPride nog steeds nodig is wordt iedere dag bewezen. Een vriendin van mij werd pas lastig gevallen toen ze een meisje zoende op straat. Mannen die anders gekleed gaan worden dagelijks uitgelachen of uitgescholden. Er zijn meer incidenten van geweld in het nieuws. Als de NS meldt dat ze zich genderneutraal gaan opstellen staat het land op zijn kop en wordt daartegen een petitie gestart. Het is normaal om te zeggen dat je aversie hebt tegen twee zoenende mannen. Als deze week het logo van een merk opeens in regenboogkleuren wordt getoond wordt er negatief gereageerd. Mannen en vrouwen moeten altijd nadenken en op hun hoede zijn als ze besluiten dat ze hun liefde in het openbaar willen tonen, bijvoorbeeld door hand in hand te lopen.
Kortom, die Pride is echt nog wel nodig in 2017. Al helemaal omdat we in Nederland gelukkig wel de vrijheid hebben om dit feest te vieren. Omdat buitenlanders hier naartoe komen, omdat ze in hun eigen land dit feestje niet kunnen vieren. Omdat LHBTQIA+ kan laten zien hoe divers deze groep mensen is en ieder kan zijn strijden voor zijn eigen vrijheid en het recht om zichzelf en anders te zijn Dat vier ik dan ook vooral op deze dag. In leer, met veren, of mainstream. Jong, oud, meisje, jongen, of als je niet in die hokjes past. In politiek, bedrijfsleven of sport. Voor mensen uit Nederland, Marokkaans, Joods of nu dit jaar zelfs een boot voor mensen uit Iran.
Ik ben het deels eens met de kritiek dat commerciële partijen, zonder echt LHBT+-beleid te makkelijk kunnen meevaren en belangrijke non-profit partijen niet. Ik vind het belangrijk dat er vooral aandacht is voor de groepen die het nog moeilijk hebben en echt moeten strijden voor hun rechten. Of voor partijen die opkomen voor belangrijke thema’s. Ik vind het dit jaar daarom extra mooi om te zien dat er een Zelfmoordpreventieboot meevaart. Ikzelf heb mede door mijn worsteling met mijn eigen homoseksualiteit suïcidale gedachtes gehad. Ik weet dat dat in de biblebelt, in andere gelovige gebieden, of in andere dorpen in de provincie of ook in de stad, dat dit nog veel vaker speelt. Ik vind het daarom erg mooi om te zien dat er nu aandacht aan wordt besteed.
Ik zelf vaar mee op de D66 boot. Mijn inziens de partij die opkomt voor de rechten van LHBT+ en dat ook echt uitdraagt. Het is de vierde keer dat ik mee vaar op een boot en de eerste keer voor een politieke partij. Deze dag is echt speciaal, omdat je voelt dat je een keer eens niet in de minderheid bent. Om zoenende mensen van hetzelfde geslacht te kunnen zien zonder dat het raar is. Om mensen die volledig anders gekleed gaan als dat je vaak ziet, en dat dit kan, en dat deze mensen zich hier zeker bij voelen. Het is de vrijheid die je als blanke heteroseksueel waarschijnlijk altijd voelt, maar waar je als LHBT+-er toch nog altijd bij stil moet staan, en wat nergens nog vanzelfsprekend is.
Het is een dag vol liefde. Vol trots. Vol jezelf zijn. Vol vreugde. Maar ook vol voor knokken voor het recht om jezelf te zijn. En dat die strijd wereldwijd en binnen ons eigen kikkerlandje nog lang niet is gestreden. Een dag voor liefde voor de medemens om je heen, ongeacht hoe je eruit ziet. Dat dit eigenlijk niet alleen op deze dag zou mogen, maar altijd. En daar zal ik ook voor blijven knokken. De Pride, waar er respect en veiligheid is voor iedereen, overal. Daar droom ik van, en omdat ik dat vandaag een beetje zal voelen, zal ik dat vieren! Het is nog héél erg nodig. Happy Pride allemaal! Ik ga heerlijk mijzelf zijn en daar erg van genieten!