Het duivelse dilemma van EMDR

Het is dinsdag 13.30 als ik aan deze blog begin. Ik heb mij nog niet aangekleed en de gordijnen zitten dicht. Het is de meest negatieve dag in 2018. En dat terwijl er de dag ervoor nog een heel positief telefoontje kwam over een sollicitatie. De kans is bijzonder groot dat ik binnenkort niet meer werkloos thuis zit. Helaas kwam er vandaag ook nog een afwijzing. Het nieuws gisteren kwam net na een heftige EMDR sessie in therapie die ook nog bijzonder lang uitliep..

Ik was de afgelopen weken relatief stabiel. Weinig negatieve tweets. Weinig negatieve appjes. Ik krabbelde steeds weer snel op. In sollicitaties was ik veel mijzelf en kon ik het aan. De start van het young professional talentenprogramma van D66 verliep ook goed. Af en toe even een dipje, maar ik ving dat snel op. Ik was niet minder waard dan de rest. Ik kon dit allemaal prima aan en droeg ook voldoende bij aan dingen. Ik mocht er zijn, ik was het waard.

In therapie gingen we verder met EMDR. EMDR over mijn negatieve lichaamsbeeld en Quasimodo rondde wij gisteren af. We bespraken met welk onderwerp wij nu verder gingen in EMDR. Dit leverde nogal heftige associaties en weerstand op. Het gevoel van eenzaamheid/niet verbonden zijn met daaraan gelinkt “er niet mogen zijn” bracht nogal heftige associaties op met onwijs veel spanning. Aan de vooravond van een nieuwe baan, participeren in het Route66 young professional programma van D66, wist ik niet of ik nu deze beerput open moest trekken. Ik had een tevreden gevoel op maandag na mijn sollicitatie. Na de therapiesessie was ik helemaal gesloopt en down. En zelfs een positief telefoontje over werk kon daar niet tegenop. Ik ging in de avond nog naar een lezing, maar van binnen ging ik stuk. Een barre nacht met nachtmerries volgde. De naweeën van heftige EMDR zijn al daar.

We bespraken het gisteren in therapie. Is het verstandig om dit nu weer op te halen? Moet ik dit nu doen nu het relatief goed met mij gaat? Nu ik durf te daten, mijzelf ben in sollicitaties en ik mijzelf kan redden? We bespraken mijn angst wat dit allemaal met mij zal doen en mij opnieuw instabiel zal maken. Hetgeen in de 24 uur na de sessie al is gebleken. We bespraken de voordelen om te stoppen met EMDR en te kijken hoe het gaat in nieuw werk en van alles. We bespraken de nadelen om te stoppen en dat dit toch altijd sluimerde en dat het beter is om er nu gecontroleerd spanning vanaf te halen, in plaats van dat het straks opeens zonder therapie mijn hele leven op zijn kop kan zetten en  van alles kan ontwrichten. Het is een duivels dilemma.

Ik ben bang voor nachtmerries, depressieve gedachtes en gevoelens en neerslachtigheid. Ik ben boos en verdrietig dat ik dit nu op mijn 29e na al zolang rond te lopen in de GGZ allemaal pas aankan. Mijn negatieve stem veroordeelt mij als ik stop en veroordeelt mij sowieso al dat ik het nu pas aandurf. Dat ik er schijnbaar te weinig in Lunteren mee heb gedaan.

De reactie als ik vertel dat ik EMDR heb is ook ontzettend heftig. Ik heb in mijn leven al veel dingen opgevangen als: “Die heeft nog EMDR, dus die is echt nog niet klaar om te solliciteren”, “Heb je EMDR, doe je nog vrijwilligerswerk daarnaast?”. Ik wil zo graag werken erbij. Ik heb het gevoel al 100 jaar te hebben weggegooid van mijn carrière en leven door mijn psychische stoornis. Ik wil niet langer stilstaan. En ook al is EMDR investeren in jezelf en is er al veel ontwikkeling. Het voelt toch ontzettend als andere dingen opgeven. Kan ik echt niet zonder verder? Is dat uit angst ervoor weglopen? Of is dat de gezonde volwassene die verder wilt en eindelijk op eigen benen wilt staan? Komen die heftige levensgebeurtenissen echt nog later terug?

Ik ben bang dat het de relatie met mijn ouders opnieuw onder druk zal zetten, nu het net goed tussen hen en mij gaat. Heftige en pijnlijke gebeurtenissen uit het verleden zorgen misschien voor nieuwe wrok, pijn. Ik ben bang dat ik mijzelf niet kan opvangen na heftige sessies. Dat ik niet weet hoe ik om steun moet vragen of hoe ik goed voor mijzelf kan zorgen. Ik ben mij al richten op een plan wat ik dan wel moet doen na een EMDR sessie, maar de voorbije 24 uur bleken theorie en praktijk opnieuw weer ontzettend anders te zijn.

Pfoe, mijn hart zegt dat ik er nu klaar voor ben en dat ik juist EMDR nu aankan. Mijn hoofd zegt dat ik mij moet richten op mijn carrière en dat het wel eens klaar is met therapie na 9 maanden fulltime en 2,5 jaar daarbuiten aan individuele schematherapie. Dat ik alles wel een plek heb gegeven en heb behandelt middels imaginatie, EMDR en schema oefeningen. Dat ik mij wil richten op de toekomst en dat graven in het verleden wel eens klaar is. Maar daarover is dan ook allemaal weer een oordeel van stem die zegt dat dat weglopen is uit angst. De spanning die die situaties gisteren alweer opriepen zeggen het misschien wel voldoende. Het is nog van invloed op mijn huidige zelfvertrouwen en relaties.

Het is echt een duivels dilemma. Doorgaan met EMDR voor meer zekerheid op een stabielere levensloop? Of stoppen met EMDR en mij nu stabiel richten op mijn carrière. Naast de heftige gedachtes en gevoelens van vroeger in de afgelopen 24 uur is het ook constant een gevecht in mijn hoofd tussen beide kanten. Het duivelse dilemma van EMDR, ik nachtmerrie nog een nachtje over stoppen of doorgaan..

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.