Hitjes uit de boxen. Biertje en baco in de hand. Zo dans ik door het hele land. Het gaat perfect op voor mij. Ik mag dan 30 zijn geworden, een mogelijkheid voor een feestje sla ik niet graag over. Ondanks de lichamelijke en geestelijke gevolgen soms kan ik intens genieten van een avondje uit. Het is vaak mijn muziek, zowel de foute Nederlandse hits kan ik allemaal meezingen als dat ik helemaal los kan gaan op elektronische klanken en techno..

Ik houd dan ook echt van uitgaan. Op vakantie hoort stappen er ook nog wel echt bij. En het is niet meer ieder weekend, maar zeker nog wel zeer regelmatig dat ik in een club of kroeg ben te vinden. Het is vaak gezellig en ik vind de muziek gewoon heerlijk. Tot nu toe alleen maar liefde dus. “Zit de haat dan in de kater, brakheid en wellicht darmproblemen en vermoeidheid de dagen erna?” zul je je wellicht afvragen. Dat is het allen niet, want dat ben ik bereid op de koop toe te nemen en ik weet dat ik dat erna kan verwachten.

De haat zit hem veel meer in de rol van liefde, seks en relaties dat gepaard gaat met uitgaan. Het is de plek waar mensen elkaar hopen te ontmoeten. Het is alleen ook de plek waarin ik op dat gebied blokkeer. Enerzijds door negatieve ervaringen, anderzijds door onzekerheid en het gebrek aan lef. Ik probeer daarom uit te gaan zonder dat er iets moet gebeuren, maar dat is moeilijk en afgelopen weekend ging het opnieuw mis. Mijn hele stemming volledig naar de klote door uitgaan en de nadruk op versieren.

Het is de jaloezie die ik heb als ik met goede vrienden ga en hen wel succes zie hebben. Het is als ik zelf weer helemaal compleet blokkeer en helemaal niets durf. Het is dat moment dat een jongen eens op jou afstapt, maar dan alleen vraagt naar je beste vriend en dat hij er goed uit ziet. Het is 30 worden en alle jongere mensen om je heen vrij uit zien dansen, zoenen en scharrelen en dat je beseft dat je in al je jongere jaren dat nog nooit heb mogen ervaren. Het is dat je beseft dat je met een quasimodo rug, niet de beste dansmoves en looks, binnen de gayscene niet zo snel succes gaat hebben. En het is de cocktail van alle bovenstaande dingen dat uitstraalt waardoor het een selffulfilling prophecy wordt.

Sporadisch zijn er succesjes geweest en heb ik overwonnen, maar er is geen lijn in te bekennen geweest. Dan lukt het een avond wel en dan weer 1,5 jaar niet. Er zit geen stijgende lijn in, ondanks dat ik hier met cognitieve gedragstherapie mee heb geoefend. Het doet pijn, omdat ik weet dat de mensen die hier ook last van hadden mij al lang voorbij zijn gevlogen en wel versiersuccesjes hebben geboekt. Het doet pijn, omdat ik het nog steeds niet makkelijk heb geaccepteerd en een plek heb gegeven. Het doet pijn, omdat de ontmoeting van een leuke man op zoveel andere manieren ook nog niet gelukkig is gebleken.

En ja ik houd nog steeds van uitgaan, maar het is iedere keer de confrontatie. Het is er gewoon altijd. Een vriend die ik kwijt ben, omdat die het wel durft en wat ik natuurlijk niet kan tegenhouden. Een uur jezelf moed in praten en dat de leuke jongen dan alweer weg is of met iemand anders staat te kletsen. En ja wat is het ergste dat kan gebeuren? Waarom lukt het niet? Iedere keer is het met dat gevoel dat ik naar huis ga.

Ik heb in ieder geval besloten dat vermijden niet de oplossing is, daarvoor vind ik uitgaan echt te leuk. Het vrienden gunnen is een proces wat onderweg is. En sporadisch overwinningen vieren als bijvoorbeeld gisteren tegen een ober zeggen wat die geweldige schoenen aan heeft. Mijzelf toch opdrachten meegeven die ik ook had in cognitieve gedragstherapie. Daarnaast mildheid na afloop en zelftroost. Ooit komt het misschien en zo niet, dan kan ik dat ook aan. Dat is waar ik naar streef. Helaas lukte dat afgelopen weekend totaal niet en werden alle uitingen suïcidaal. Nooit meer uitgaan is dit ontvluchten, opnieuw proberen is leren. Laat ik dat dan maar weer doen. Dat er dan nog maar veel overwinningen tijdens uitgaan mogen volgen zonder verplichtingen van moeten. En zo niet, dan kan ik dat ook aan.