Ik heb de afgelopen jaren in therapie geleerd om meer van mijzelf te houden. Om te zien dat ik ondanks een bochel, “moeilijke” persoonlijkheid en geen perfect lijf, dat ik de moeite waard ben. Dat ik iemand voldoende kan bieden. Dat ik er mag zijn. Met humor, zorgzaamheid, attentheid, belangstelling, openheid en in uiterlijk nog best een “cute” factor. Het is daarom misschien wel dat ik nu extra de pijn voel van het uitblijven van liefde, seks of relaties..
Ik besefte deze week even ontzettend hoe erg ik mij met seks nog laat leiden door onzekerheid (Lets talk about seks & een zure nicht). Dit zal deels te maken hebben dat ik de laatste jaren alleen maar oppervlakkige, makkelijke seks heb gehad. Vaak eenmalig met een jongen. En vaak was het niet. Maximaal twee jongens per jaar, en echt van genieten deed ik vaak niet. Soms probeerde ik het en was het enigszins fijn. Maar het was nooit een mooie volgende stap wegens liefde. De schaamte over mijn darmklachten, over het veel te snel klaarkomen. Ik besefte deze week hoe vaak ik daardoor nog dingen vermijd in seks. Hoe ik het scharrelen haat, maar er toch verlangens en behoeftes bestaan. Dat anale seks vaak echt niet gaat. Niet vanwege een vrijwillige keuze, maar vanwege lichamelijke klachten en schaamte. Dat ondanks de behandeling bij een seksuoloog vorig jaar in Lunteren hier eigenlijk heel weinig in is veranderd.
Het doet daarom des te meer pijn dat het al 8 jaar geleden is dat ik in een relatie zat. Er zijn dates geweest, maar nooit meer dan 2 met dezelfde jongen. Er zijn nummers uitgewisseld. Er is gezoend op een feestje. Nooit was het serieus genoeg voor een volgende stap. Er is enthousiasme geweest over tinder matches, grindr berichtjes. Er zijn profielen aangemaakt op dating sites. Het leidde allemaal tot bijzonder weinig.
De laatste maanden zag ik in mijn omgeving wel hoe mooi liefde kon zijn. Mensen die dichtbij mij staan en waar ik onwijs van houd heb ik onwijs zien opbloeien. Er was een verloving. Er was een samenlevingscontract vanwege een nieuw huis. Er kwamen kinderen. Er was een trouwerij. Vrienden gingen samenwonen. Er was opeens een nieuwe vlam wat daadwerkelijk tot een relatie leidde. In een vriendengroep werd ik de enige zonder aanhang. Begrijp mij niet verkeerd, het is deze mensen onwijs gegund en het is mooi om dit te zien.
Ik vraag mij alleen steeds vaker af of het voor mij nog wel komt. Hoe het is dat iemand tegen je zegt dat je echt een leuke jongen bent. Hoe het is dat iemand door je haar kroelt. Dat iemand je op je gemak stelt en knuffelt uit liefde. Dat in seks het gaat om genegenheid, samenzijn in plaats van een platte daad. Dat je op kerst ook op 2e kerstdag iets te doen hebt. Dat je vrienden tegen jou zeggen dat je een leuke partner hebt leren kennen en dat het je zo is gegund. Dat je zenuwachtig bent om je vlam voor te stellen aan je vrienden. Ik weet echt niet hoe dat is.
Ik voel mij ergens een enorme aansteller als single. Anderzijds heb ik geleerd om mijn eigen gevoel toe te laten en te laten zijn. Ik ben daarom enorm verdrietig. Voor veel mensen is een geliefde een enorme reden om door te blijven zetten. Voor veel mensen is seks een genot dat het leven extra leuk maakt. Beide begrijp ik, maar heb ik zelf nog nooit kunnen voelen. Het feit dat het niet alleen nu er niet is, maar de afgelopen 8 jaar nooit meer is geweest en dat het daarvoor alleen maar kortstondig was doet onwijs veel pijn.
Ik zou er met mijn problematiek ook vaak niet klaar voor zijn geweest. Ik zou niet genoeg ruimte hebben voor de ander. Ik denk dat mijn duurzame vriendschappen anders laten zien. Dat ik bij zoveel anderen met dezelfde problematiek wel hele oprechte relaties heb gezien. Een relatie is ook niet alles, maar het is momenteel een ontzettend groot gemis. Ik kan er niet meer van maken.
Geniet op deze zondag van je geliefde als je die hebt. Voor alle gelukkige singles, geniet van je vrijheid en de liefde voor jezelf. En voor alle singles met een dieper verlangen, ik weet hoe je je voelt. Sterkte <3.
