Hannah had er 13. Eva uit vele hemels boven de zevende een paar. Ik heb de keuze gemaakt. Ik tweette dit gisteravond nadat er iets triggerends gebeurde in de liefdessfeer. Het zorgde voor veel zorgen online. Sorry. Het gevoel is gewoon zo sterk: het is genoeg. Ik kan niet meer en wel hierom:
Ik vertelde al hoe het ging vorige week in therapie. Daarnaast ben ik eind maart gestart bij de diëtist voor mijn darmklachten. Het gaat verre van stabiel in psyche sinds ik aan het werk ben bij mijn huidige werkgever en daar hebben een aantal goede vrienden wel hun zorgen over uitgesproken. Moeilijk om te horen, maar wel ontzettend eerlijk en heel wat waard dat ze dat eerlijk zeggen. Met deze dingen in het achterhoofd heb ik een aantal belangrijke keuzes te maken.
Ik word vandaag gebeld door de diëtiste. Ik heb twee afspraken gehad. Ik ben meer vis gaan eten, meer nootjes voor tussendoor en vitamine met calcium gaan slikken, omdat ik dat te weinig binnenkreeg. Ik drink nog maar 3 koppen koffie op een dag en ik kook niet meer uit pakjes en zakjes, maar louter met kruiden. Helaas is het gewenste effect nihil. Vlak voor mijn reis naar Lissabon werd daarom voorgesteld om het Fodmap-dieet te starten. Ik vroeg om bedenktijd, tot vandaag..
Het is een dieet wat nogal zou kunnen helpen bij mijn prikkelbare darmsyndroom en klachten die ik daar al tijden van heb. Echter, ik zou geen brood, pizza en pasta meer mogen. Het zou nogal veel invloed hebben op ontbijt en lunch en veel dingen die ik wel mag houd ik weer niet van. Ik denk dat het een erg pittig dieet voor mij zal worden en ik twijfel of ik het wel kan combineren met de rest van mijn leven. Eten bij vrienden, ik slaap twee nachten per week voor werk bij mijn zus en houd van uit eten gaan en eten bij vrienden. Al mijn energie en tijd gaat al naar mijn werk. Hoe moet ik dit er dan bij doen? De klachten van mijn darmen houden alleen ook aan? Het is een moeilijk besluit.
Voor therapie word ik maandag gebeld. Het houdt op bij mijn huidige therapeute. Ze denkt dat ze mij niet verder kan helpen. Ik moet meer lichaamsgericht aan de slag. Een moeilijke stap na al zolang therapie. Ik wil mij beter voelen, maar weet ergens niet hoe ik dat zou moeten. Naar een haptotherapeut? Minder werken omdat ik nu 5 dagen werk met veel reistijd en dus een afspraak om 9 uur bij haptotherapeut al betekent dat ik een halve dag vrij moet nemen? Opnieuw een intake? Ik krijg hoofdpijn van al die keuzes, maar weet ook dat ik veel emoties ook nog moeilijk en slecht uit. Maar alle vermoeidheid, steken en alle andere klachten voelen toch niet louter psychisch. Ik geloof toch meer in het medische circuit? Waarom word ik nu weer hierin doorverwezen.
Ik krijg hoofdpijn van deze moeilijke keuzes. Net als van de pijn na 3 maanden werk over dat ik het niet lijk aan te kunnen en vrienden hun zorgen daarover hebben geuit. Alle keuzes en oplossingen lijken een stap terug en zijn pijnlijk. Mijn omgeving ziet hoop. Ik een stukje wanhoop. Ik ben geneigd om altijd ervoor te gaan, daarom zei ik al eens JA tegen mensendieck, bekkenbodem, seksuoloog, studenten-psycholoog, eerste lijns therapeut, tweede lijns therapeut, internist, praktijkondersteuner van de huisarts, pedicure, podotherapeut. Ik probeer echt wat aan mijn problemen te doen. Ja ik klaag ook veel. Maar ik zet ook altijd door voor oplossingen.
Ik weet het nu alleen niet meer. De investeringen zijn vaak nodeloos gebleken. Het is ook de lepeltjes theorie. Ik heb niet zoveel energie te vergeven Ik moet nieuwe keuzes, new choices maken. Ik moet prioriteiten stellen. Zekerheid bestaat niet. Proberen, wat opnieuw energie zal kosten, wel. En wat als het dan weer nodeloos blijkt? Ik ben altijd geneigd om JA te zeggen omdat ik mijzelf een beter leven gun. Echter new choices, het kan ook wel eens een ondergang en eindigen bij de bedrijfsarts betekenen. New choices. Wat moeilijk.En ja ik hoor jullie denken, nooit geschoten is altijd mis. Het kan ook zomaar wel blijken te helpen? Maar help. Hoe weet je dat?
Hitjes uit de boxen. Biertje en baco in de hand. Zo dans ik door het hele land. Het gaat perfect op voor mij. Ik mag dan 30 zijn geworden, een mogelijkheid voor een feestje sla ik niet graag over. Ondanks de lichamelijke en geestelijke gevolgen soms kan ik intens genieten van een avondje uit. Het is vaak mijn muziek, zowel de foute Nederlandse hits kan ik allemaal meezingen als dat ik helemaal los kan gaan op elektronische klanken en techno..
Ik zocht in mijn aantekeningen naar overeenkomsten wanneer het mis met mij was gegaan de voorbije weken sinds mijn laatste afspraak bij mijn therapeute op maandag 26 februari. Een afwijzing op 6 maart, heel veel blaren na een wandeling op 12 maart, een nieuwe afwijzing op 28 maart, uitgeloot worden voor de vierdaagse op 30 maart, lichamelijke klachten en zweten op werk op 3 april, mensen die klagen over mijn zweten en veel andere lichamelijke klachten op 5 april, Veel lichamelijke klachten en een groot gevoel van verdriet en eenzaamheid op mijn 30e verjaardag op 19 april. Het lijstje hield maar niet op.
Voor een opdrachtgever moest ik een VOG aanvragen en opsturen. Ik had hem thuis ontvangen en ik heb thuis een scanner. Ik had daarnaast een herziend contract van mijn werkgever zelf dat mij steeds op verschillende plekken detacheert. In het herziende contract waren het aantal uren van mijn contract opgehoogd vanwege dat ik nu twee verschillende klussen doe voor 36 uur per week in plaats van de 32 uur die in mijn contract staat. Daarnaast moest ik voor mijn diëtist een vragenlijst invullen over darmklachten, aambeien en de invloed daarvan op mijn kwaliteit van leven. Natuurlijk benadrukte ik er enkele zaken nog in over mijn psyche.
Ik zag er een beetje op om deze blog te schrijven. Het is namelijk echt een maand geweest om snel te vergeten. Echter heeft de lijn doorgezet in mei en staan er een heleboel kruisjes op mijn coping schema en een heleboel onvoldoendes bij mijn stemming. Er zijn leuke plannen, er zijn mooie mensen in mijn omgeving, en toch is alles in mijn leven te veel. Ik denk aan het kaartje van Rachel Celine: “Als leven overleven wordt en alle hoop verdwijnt, weet dan lieve jij, dat er bij mij, voor jou altijd een lichtje schijnt”
De afgelopen week voelt onwijs verlamd. Alsof alle EMDR even voor niets is geweest. Alsof alles wat ik heb geleerd plotsklaps is verdwenen. Vrienden reageren niet op al mijn capslock appjes. “Je lijkt toch niet geholpen te willen worden” stroomt in mijn Inbox of er volgt gewoon geen reactie. Ik stuur de appjes maar door naar meer mensen en als tweets op twitter, tegen beter weten in. De enige appjes die volgen zijn over vergaderingen, verplichtingen en taken die ik moet doen, terwijl ik voor mijn gevoel al overloop. Het voelt als 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, en 2017 of alle andere jaren in mijn leven.