Een maand geleden schreef ik onderstaande brief aan mijn meest dierbare mensen. Ik benoemde al een aantal keer dat het een belangrijke brief voor mij was. Helaas kan ik hem vandaag 6 augustus opnieuw versturen. Deze kwetsbare brief aan mijn inner circle heeft mensen geraakt. Ik schreef hem in wanhoop om mijn eigen gedrag. Ik schreef de kwetsbare brief, omdat ik het ook echt niet meer wist met mijzelf. Iedere brief was wel wat persoonlijker en op de persoon geschreven. Ik wilde jullie een draft versie mee laten lezen, omdat ik soms ook zo tegen jullie heb gedaan. En ik zou echt gaan veranderen. Helaas was mijn gedrag zaterdag, ja op de dag dat ik zo trots was bij de Gaypride, opnieuw buitensporig en overtrad ik daarmee de grenzen van sommige mensen. Genoeg is genoeg. Ik zit daarom opnieuw huilend op mijn bank. De kwetsbare brief is zo waar.
Lieve …,
Misschien schrik je. Een brief van mij. Maar nee het is geen afscheidsbrief. Ik blijf wel knokken. Echt wel. Toch heb je misschien vragen. Waarom ik er dan toch steeds mee dreig. Waarom ik er toch steeds over begin. Of waarom al die negatieve uitingen steeds opnieuw te lezen zijn. En dat ik jou daarin ook onheus heb bejegend.
Ik zou willen dat ik het antwoord had. Dat ik echt kon veranderen. Want dat wil ik echt. Lunteren. Individuele schematherapie. Veel mensen zeiden dat het knap was dat ik het allemaal aanging. Veel mensen zeiden wow, ik zie een hele andere Thomas. Maar als we kijken naar de appjes tussen ons. De blogs die ik plaatste. De tweets die ik stuurde. Dan is het heel duidelijk. Het resultaat is niet zoals gewenst.
Ik ben geraakt als ik de vele appjes tussen ons teruglees. Als ik zie dat je al vaak heb gezegd dat ik verder hulp moest zoeken en dat het nu opnieuw weer zo misgaat. Dat je appjes heb moeten verwijderen. Dat ik appjes en opmerkingen van je zo anders interpreteer. Dat ik zo het gevoel heb dat de maatschappij mij niet begrijpt en mijn hoofd het niet wil begrijpen. Nee, alles komt even verkeerd binnen en ik weet het even niet meer.
Nu kan je hier als reactie een betoog neerzetten dat alles komt met pieken en dalen. Dat er logische redenen zijn. Maar tegelijkertijd zullen die redenen er altijd zijn. Er zijn altijd kleine en grote tegenvallers en helaas is de coping daarmee nog altijd niet veranderd. In iedere maand de afgelopen jaren heb je wel een berichtje gehad met “IK MOET DOOD”, “Jij hebt wel een relatie”, “Jij stapt gewoon weer in je auto”, “Jij hebt wel in een keer dat behaald”. Of “Natuurlijk heb ik dit weer”, “Nee het leek een leuke afspraak tussen ons maar het deed mij helemaal niets”. Soms direct naar je, soms achter je rug om op twitter of blog. Niet met naam en toenaam, maar in alle gevallen unfair naar jou. Altijd vond ik wel dingen die je op mij voor had of deed ik je lieve pogingen om mij te helpen en de gezelligheid die er wel was teniet. Het enige wat je waarschijnlijk op mij voor hebt is in staat zijn om van de kleine dingen te genieten, de grote teleurstellingen te verwerken en het beste van het leven te maken. Dat heb je niet op mij voor, maar dat heb je zelf opgepakt. Daar mag je trots op zijn. Helaas is dat mij allemaal nog niet gelukt. En ik snap dat het je soms raakt dat ik de mooie momenten tussen ons compleet weggooi. Dat je die negatieve berichten echt heel naar en vervelend vindt. En dat ik daarmee ons vertrouwen schaad. Ik heb er al zo vaak sorry voor gezegd, nu weer, maar dat is niet genoeg.
“Jij wilt helemaal niet veranderen”, “Please, alsjeblieft zeg jij bent toch die dit allemaal doet “, “Wordt eens volwassen”, “Je houdt het echt zelf in stand”, “Nee, dit is echt niet oké”, “….”, “stap eens uit die slachtofferrol joh”, “Ik word echt heel moe van hoe zielig jij jezelf vindt”. Een serie reacties die mijn gedrag en opmerkingen uitlokken. Toch was het niet eenmaal. Niet tweemaal, maar tientallen keren dat ik in dit gedrag verviel. Ook na de harde leerschool van bovenstaande opmerkingen en de spiegel die mij al was voorgehouden. Ik verviel toch steeds terug.
Het leek na Lunteren misschien even beter te gaan. Toch ging het vrijwel altijd door op Twitter en in mijn blogs. Heel de wereld moest het weten dat ik dood wilde. Ik moest het schreeuwen van de daken. Nee, normaal is dat niet en het is ook niet oké. En misschien ging het ook wel even beter, maar het is nu ook weer minimaal een jaar al compleet weg. En in de maanden na Lunteren zijn deze uitingen er ook wel regelmatig geweest. Zowel op Gran Canaria, in de ziektewet, starten met werken en daarna gedurende het solliciteren en dit jaar in nieuwe baan. Periodes leken soms korter te duren, maar de ongezonde uitingen maakte er altijd onderdeel vanuit. Het is niet goed te praten. Ik weet het.
Ik heb al meerdere keren een kaart gestuurd met SORRY en dat ik je het beste gun. Er is al vaak een blog over geschreven dat ik het allemaal anders ging doen. Maar zomer 2018 en het is voor iedereen totaal ongeloofwaardig geworden dat ik dat nog kan. Reactie op social media: “Je kan het in reactie toch nooit goed doen. En zet ons toch altijd weg alsof we het beter hebben.” Al gauw werd deze persoon bijgestaan met meerdere mensen die dit erkende met amen, likes of met eigen dezelfde ervaringen. Ik moest het verdragen en kon alleen maar aangeven dat ik het nu echt ging proberen anders te doen. Er werden enkele tips gegeven. Ik probeer ze mee te nemen, maar op voorhand is de kans groot dat toepassen op de momenten dat het moeilijk is niet lukt.
En zo schrijf ik je een brief. Een brief waarin ik eigenlijk niet zo goed weet wat ik moet zeggen. Ik worstel onwijs met mijzelf, maar het is mijn gedrag dus ik moet verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen daden. Ik mag mij niet alleen maar verschuilen achter mijn persoonlijkheidsstoornis. Want je hebt zelf toch je spieren onder controle en alles. Ik uit het zelf toch via app, Twitter, blog en op andere manieren? Het is soms haast dwangmatig en verlies over eigen controle op emoties waardoor ik het doe. Dat het vergelijkbaar is met automutilatie of een eetstoornis. Ik ben de controle kwijt en pleur alles maar online, zowel op twitter of naar jou. De plannen van mobiel wegleggen, twitter wegdoen, iemand bellen of de onrust verdragen zijn mislukt. Het onderliggende probleem moet aangepakt worden. Maar dat aanpassen en aanpakken is verdomd lastig zoals je merkt.
Het is waar dat ik kritisch naar mijzelf moet kijken. Echter, ik veroordeel mijzelf al genoeg dus denk niet dat ik mijzelf daarmee verder help. Waarmee wel? Dat weet ik momenteel echt niet zo goed. Ik zal de komende weken dit verder moeten verdragen en ermee om moeten gaan. Echt proberen te veranderen en door een moeilijke fase gaan. De pijn dat sommige mensen hebben gezegd: Thomas dit kan zo niet langer. Ik wil niet meer met je omgaan. Zwelg maar lekker zelf of op een andere manier afstand van mij hebben genomen. Ik snap ze. Ik zou het allemaal willen terugdraaien. Maar dat kan ik niet. En daarom deze brief, omdat ik blij ben dat jij er nog wel voor mij bent, ook al valt dit niet altijd mee.
Sommige vinden deze brief veel te streng naar mijzelf. Anderen vinden het weer compleet slachtofferrol. Dat doet er eigenlijk ook niet toe. Het gaat om mijn gevoel dat ik deze brief wilde en vond dat ik deze op dit moment moest schrijven. Ik weet het zelf momenteel niet met alle adviezen of hoe ik verder moet. De hoop is nu even vervaagd. Misschien haptotherapie, misschien iets anders. Maar Lunteren, een fulltime behandeling van 9 maanden, heeft mijn gedrag onvoldoende structureel kunnen veranderen. Dat is niet nu ik weer werk en alles. Dat is gewoon voor – gedurende en na Lunteren altijd zo geweest. En dat is pijnlijk.
En nu Thomas? Ik weet het ook niet zo goed. Jij hebt ook gezegd dat je hoopt dat ik eens echt verander. Want dit schaadt mij in werk, liefde en in alle andere contacten. Dit schaadt ook ons. En ik houd van je. Daarom deze brief. Uit wanhoop en liefde geschreven.
Alles zal opnieuw moeten wijken om mijzelf staande te houden. Dus vraag maar niet te veel over hoe het gaat op mijn werk. Hoe gek en onvoorstelbaar voor jou misschien ook, het is even ondergeschikt belang geworden. Ik zal liefde voor mijzelf moeten vinden en vooral moeten leren om normaal om te gaan met tegenslagen, kritiek of een gebrek aan bevestiging. Ik kan dat halen uit mijzelf. En misschien soms ook een beetje van jou.
Dank voor het lezen. Dank dat je nog aan mijn zijde staat. Het valt niet mee. Ik kan niet beloven dat het vanaf nu nooit meer fout zal gaan. Maar godverdomme, Ik wil wel die intentie uitspreken. En aangeven dat ik weet dat het anders moet. En ik wilde dat even duiding geven met deze brief. Hoe groot de wanhoop ook is, ik mag nu niet opgeven. Ik en wij gaan er samen nog het beste van maken. Ik heb je daarbij nodig met knuffels, fijne momenten en steun. Natuurlijk gelet op je eigen grenzen en mag je mij best wijzen op het ongezonde gedrag. Ik ga proberen te luisteren. En de vervelende gevoelens in mijn hoofd te verdragen, zonder het gelijk online / op de app te gooien. En dat zal zwaar worden. Hopelijk lukt het eens om je dan te bellen of het vaker stil te houden. Met deze brief probeer ik het uit te leggen en te vragen of ik misschien ook weer iets vaker een beroep mag doen op jou.
Misschien ongeloofwaardig dat dit gaat lukken. Sorry. Ik probeer verder. En harder.
Echt.
Liefs,
Thomas
