Het ging deze week opnieuw weer twee dagen mis. Gewoon wat moeilijke dingen, wat pijn die bovenkwam en mijn gedrag en emoties die ik opnieuw niet in de toom had. Pijnlijk als je bedenkt dat ik juist dit gedrag wilde aanpakken in Lunteren. Pijnlijk als het op die momenten weer even diep en moeilijk voelt als de tijd voor Lunteren en ook de tijd er na. Ik zeg dan ook dat er nooit structurele oplossingen zijn gekomen en dat is deze week opnieuw waar.
Read More Opstaan
Soms moet er eerst iets misgaan voordat je inziet dat er echt iets moet veranderen. Dat is bij mij gelukkig niet het geval. Ik weet allang dat mijn gedrag vaak niet door de beugel kan. Echter is dat de laatste weken opnieuw heel erg bevestigd en er is mij een spiegel voorgehouden. Een block, een interventie dat bij geen verandering wat meer afstand van elkaar nodig was. Ik worstelde ermee, maar besloot niet bij de pakken neer te zitten. Het nieuwe misgaan zorgde voor nieuwe reflectie. Mijn koelkast is daarom verandert in een nieuwe wand: de wand van The streak. Read More The streak: Bewust van eigen gedrag
Een maand geleden schreef ik onderstaande brief aan mijn meest dierbare mensen. Ik benoemde al een aantal keer dat het een belangrijke brief voor mij was. Helaas kan ik hem vandaag 6 augustus opnieuw versturen. Deze kwetsbare brief aan mijn inner circle heeft mensen geraakt. Ik schreef hem in wanhoop om mijn eigen gedrag. Ik schreef de kwetsbare brief, omdat ik het ook echt niet meer wist met mijzelf. Iedere brief was wel wat persoonlijker en op de persoon geschreven. Ik wilde jullie een draft versie mee laten lezen, omdat ik soms ook zo tegen jullie heb gedaan. En ik zou echt gaan veranderen. Helaas was mijn gedrag zaterdag, ja op de dag dat ik zo trots was bij de Gaypride, opnieuw buitensporig en overtrad ik daarmee de grenzen van sommige mensen. Genoeg is genoeg. Ik zit daarom opnieuw huilend op mijn bank. De kwetsbare brief is zo waar.
Het is het antwoord wat ik momenteel kan geven op de vraag hoe het met mij gaat. Je mag er op doorvragen, maar dan komen er al vrij snel traantjes in mijn ogen. Het gaat verschrikkelijk niet oké. Maar misschien meer nog is mijn gedrag en hoe ik ermee omga dat niet. Ik mag mijzelf niet te veel veroordelen om nog niet verder niet oké te worden, maar ik mag het ook niet goed praten. Het besef is lastig dat na jaren therapie, op mijn 30e, ik nog niet in staat ben om oké om te gaan met het leven en alles wat daarin gebeurt.
Het is bizar dat zulke slechte dagen bestaan. Dat als ik 10 jaar terug zou weten hoe vaak deze terug zouden komen dat ik het echt niet had geloofd. Dat ik tranen voel. Opnieuw van alles tegen muren gooi. En dat er alleen maar de vraag gaat in mijn hoofd “Wie is er dan voor mij”. Ik voel mij ontzettend onbegrepen. Ik heb met vrienden gebeld. Ik heb afleiding gezocht. Maar het enige wat ik voel is eindeloze leegte. Ik weet het even echt niet meer.
De afgelopen week voelt onwijs verlamd. Alsof alle EMDR even voor niets is geweest. Alsof alles wat ik heb geleerd plotsklaps is verdwenen. Vrienden reageren niet op al mijn capslock appjes. “Je lijkt toch niet geholpen te willen worden” stroomt in mijn Inbox of er volgt gewoon geen reactie. Ik stuur de appjes maar door naar meer mensen en als tweets op twitter, tegen beter weten in. De enige appjes die volgen zijn over vergaderingen, verplichtingen en taken die ik moet doen, terwijl ik voor mijn gevoel al overloop. Het voelt als 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, en 2017 of alle andere jaren in mijn leven.
Ik ben vandaag even heel boos. Boos, verdrietig en ik heb eigenlijk een heel wanhopig gevoel. Ik weet het gewoon even niet meer. Tegenslag op tegenslag op tegenslag. Ik weet dat ik daarmee volgens sommige mensen te veel in de slachtofferrol blijf hangen. Dat deze blog waarschijnlijk ook onwijs narcistisch, egoïstisch, vol zelfmedelijden is en vol met alleen maar negatieve uitingen die mij niet helpen. Maar de maat is even compleet vol. Ik zie het licht niet meer en de tijd, energie en geld voor oplossingen zijn niet voorhanden. Het is op. Ik heb zoveel in mijzelf geïnvesteerd en het loont gewoon niet.
Over precies een week zou ik uitgeteld op de bank liggen na mijn eerste marathon. Ik droomde hier al heel lang over en nu vond ik de tijd rijp. Wat wilde ik dit graag nog bereiken voor mijn 30e levensjaar. Echter kwam daar de blessure shin splints in oktober. De droom ging in de ijskast en moest ruimte maken voor nieuwe doelen. Ik had geen last van de blessure met wandelen en op aanraden van de sportfysio mocht/moest ik zelfs snelwandelen voor mijn herstel. En zo kwam daar de nieuwe droom: de vierdaagse. Vrijdag was de loting: Kut. Uitgeloot.
Ik liep afgelopen maandag mijn verste wandeling ooit. Ik liep 30km. Ik liep maar op mijn hardloopschoenen, want ik heb drie maal meer dan 20km op mijn (berg)wandelschoenen gelopen en drie maal leverde dit blaren op over heel mijn voeten. Vooral op de achterkant van mijn hiel, maar ook onder mijn grote teen, zijkant van voeten en op andere plekken van de voet. Op mijn hardloopschoenen zou het wel moeten lukken. Die schoenen hadden wel geleid tot klachten bij hardlopen, maar met wandelen ging dat meestal toch goed? Maar helaas, 8 blaren waaronder een aantal bloedblaren. Geen enkele schoenen waren geschikt, ik verzandde in mijn vierde crisis. De crisis van lichaamshaat..
Ik had aangegeven dat ik dit jaar openhartig zou reflecteren als ik een crisis had. Ik deed dit bij mijn meest heftige crisis in januari. Ik deed dit bij de al wat afgevlakte crisis een paar weken later. En ik denk dat ik nu opnieuw het boetekleed moet aantrekken. Dit weekend was het namelijk opnieuw zo dat veel gedrag dat ik “erg slechte coping” noem aan het daglicht kwamen. Daarom is het volgens mij eens tijd voor een stevig gesprek met mijn persoonlijkheidsstoornis.