Geïnspireerd op de column van Sheila Shitalsing in de Volkskrant van afgelopen weekend wilde ik ook een eigen column schrijven. Er valt voor mij namelijk ook nog al wat achter te laten in dit (ja nu nog dit) decennium. Bij deze dus.
Read More Achterlaten in de jaren 10
KUT. Mijn laatste blog, mijn laatste tweets. Het is niet goed. Niet goed te praten ook. Een aantal mensen hielden een keiharde spiegel voor en ik kon er niet op juiste manier op reageren. Opnieuw in de verdediging. Opnieuw “Ik weet het niet”, “Ik kan het niet”, “Maar” en “JIJ”. Hard zijn voor jezelf heeft geen nut, maar in de spiegel kijken naar je eigen gedrag en dit veranderen is nu wel bittere noodzaak. Gisteren kroop ik na 2 uur vertraging opnieuw in de slachtofferrol. Ik was opnieuw Koning zelfmedelijden. Het is echt tijd om dit nu te veranderen.
Read More Koning zelfmedelijden
Het is alweer 7 maanden geleden dat ik kon kiezen uit twee banen. Ik koos voor een dienstverband bij BMC alwaar ik op 1 maart ben begonnen. Inmiddels zijn we ruim 6 maanden verder en kan ik terugkijken op mijn eerste half jaar in dienst van mijn nieuwe werkgever. Hoe bevalt het? Wat valt mee en wat valt tegen? In deze blog alle ups, downs en mijn gevoel over het eerste half jaar bij BMC.
Een maand geleden schreef ik onderstaande brief aan mijn meest dierbare mensen. Ik benoemde al een aantal keer dat het een belangrijke brief voor mij was. Helaas kan ik hem vandaag 6 augustus opnieuw versturen. Deze kwetsbare brief aan mijn inner circle heeft mensen geraakt. Ik schreef hem in wanhoop om mijn eigen gedrag. Ik schreef de kwetsbare brief, omdat ik het ook echt niet meer wist met mijzelf. Iedere brief was wel wat persoonlijker en op de persoon geschreven. Ik wilde jullie een draft versie mee laten lezen, omdat ik soms ook zo tegen jullie heb gedaan. En ik zou echt gaan veranderen. Helaas was mijn gedrag zaterdag, ja op de dag dat ik zo trots was bij de Gaypride, opnieuw buitensporig en overtrad ik daarmee de grenzen van sommige mensen. Genoeg is genoeg. Ik zit daarom opnieuw huilend op mijn bank. De kwetsbare brief is zo waar.
Ik vertelde al hoe het ging vorige week in therapie. Daarnaast ben ik eind maart gestart bij de diëtist voor mijn darmklachten. Het gaat verre van stabiel in psyche sinds ik aan het werk ben bij mijn huidige werkgever en daar hebben een aantal goede vrienden wel hun zorgen over uitgesproken. Moeilijk om te horen, maar wel ontzettend eerlijk en heel wat waard dat ze dat eerlijk zeggen. Met deze dingen in het achterhoofd heb ik een aantal belangrijke keuzes te maken.
Ik word vandaag gebeld door de diëtiste. Ik heb twee afspraken gehad. Ik ben meer vis gaan eten, meer nootjes voor tussendoor en vitamine met calcium gaan slikken, omdat ik dat te weinig binnenkreeg. Ik drink nog maar 3 koppen koffie op een dag en ik kook niet meer uit pakjes en zakjes, maar louter met kruiden. Helaas is het gewenste effect nihil. Vlak voor mijn reis naar Lissabon werd daarom voorgesteld om het Fodmap-dieet te starten. Ik vroeg om bedenktijd, tot vandaag..
Het is een dieet wat nogal zou kunnen helpen bij mijn prikkelbare darmsyndroom en klachten die ik daar al tijden van heb. Echter, ik zou geen brood, pizza en pasta meer mogen. Het zou nogal veel invloed hebben op ontbijt en lunch en veel dingen die ik wel mag houd ik weer niet van. Ik denk dat het een erg pittig dieet voor mij zal worden en ik twijfel of ik het wel kan combineren met de rest van mijn leven. Eten bij vrienden, ik slaap twee nachten per week voor werk bij mijn zus en houd van uit eten gaan en eten bij vrienden. Al mijn energie en tijd gaat al naar mijn werk. Hoe moet ik dit er dan bij doen? De klachten van mijn darmen houden alleen ook aan? Het is een moeilijk besluit.
Voor therapie word ik maandag gebeld. Het houdt op bij mijn huidige therapeute. Ze denkt dat ze mij niet verder kan helpen. Ik moet meer lichaamsgericht aan de slag. Een moeilijke stap na al zolang therapie. Ik wil mij beter voelen, maar weet ergens niet hoe ik dat zou moeten. Naar een haptotherapeut? Minder werken omdat ik nu 5 dagen werk met veel reistijd en dus een afspraak om 9 uur bij haptotherapeut al betekent dat ik een halve dag vrij moet nemen? Opnieuw een intake? Ik krijg hoofdpijn van al die keuzes, maar weet ook dat ik veel emoties ook nog moeilijk en slecht uit. Maar alle vermoeidheid, steken en alle andere klachten voelen toch niet louter psychisch. Ik geloof toch meer in het medische circuit? Waarom word ik nu weer hierin doorverwezen.
Ik krijg hoofdpijn van deze moeilijke keuzes. Net als van de pijn na 3 maanden werk over dat ik het niet lijk aan te kunnen en vrienden hun zorgen daarover hebben geuit. Alle keuzes en oplossingen lijken een stap terug en zijn pijnlijk. Mijn omgeving ziet hoop. Ik een stukje wanhoop. Ik ben geneigd om altijd ervoor te gaan, daarom zei ik al eens JA tegen mensendieck, bekkenbodem, seksuoloog, studenten-psycholoog, eerste lijns therapeut, tweede lijns therapeut, internist, praktijkondersteuner van de huisarts, pedicure, podotherapeut. Ik probeer echt wat aan mijn problemen te doen. Ja ik klaag ook veel. Maar ik zet ook altijd door voor oplossingen.
Ik weet het nu alleen niet meer. De investeringen zijn vaak nodeloos gebleken. Het is ook de lepeltjes theorie. Ik heb niet zoveel energie te vergeven Ik moet nieuwe keuzes, new choices maken. Ik moet prioriteiten stellen. Zekerheid bestaat niet. Proberen, wat opnieuw energie zal kosten, wel. En wat als het dan weer nodeloos blijkt? Ik ben altijd geneigd om JA te zeggen omdat ik mijzelf een beter leven gun. Echter new choices, het kan ook wel eens een ondergang en eindigen bij de bedrijfsarts betekenen. New choices. Wat moeilijk.En ja ik hoor jullie denken, nooit geschoten is altijd mis. Het kan ook zomaar wel blijken te helpen? Maar help. Hoe weet je dat?
Ik zocht in mijn aantekeningen naar overeenkomsten wanneer het mis met mij was gegaan de voorbije weken sinds mijn laatste afspraak bij mijn therapeute op maandag 26 februari. Een afwijzing op 6 maart, heel veel blaren na een wandeling op 12 maart, een nieuwe afwijzing op 28 maart, uitgeloot worden voor de vierdaagse op 30 maart, lichamelijke klachten en zweten op werk op 3 april, mensen die klagen over mijn zweten en veel andere lichamelijke klachten op 5 april, Veel lichamelijke klachten en een groot gevoel van verdriet en eenzaamheid op mijn 30e verjaardag op 19 april. Het lijstje hield maar niet op.
De afgelopen week voelt onwijs verlamd. Alsof alle EMDR even voor niets is geweest. Alsof alles wat ik heb geleerd plotsklaps is verdwenen. Vrienden reageren niet op al mijn capslock appjes. “Je lijkt toch niet geholpen te willen worden” stroomt in mijn Inbox of er volgt gewoon geen reactie. Ik stuur de appjes maar door naar meer mensen en als tweets op twitter, tegen beter weten in. De enige appjes die volgen zijn over vergaderingen, verplichtingen en taken die ik moet doen, terwijl ik voor mijn gevoel al overloop. Het voelt als 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, en 2017 of alle andere jaren in mijn leven.
Ik liep afgelopen maandag mijn verste wandeling ooit. Ik liep 30km. Ik liep maar op mijn hardloopschoenen, want ik heb drie maal meer dan 20km op mijn (berg)wandelschoenen gelopen en drie maal leverde dit blaren op over heel mijn voeten. Vooral op de achterkant van mijn hiel, maar ook onder mijn grote teen, zijkant van voeten en op andere plekken van de voet. Op mijn hardloopschoenen zou het wel moeten lukken. Die schoenen hadden wel geleid tot klachten bij hardlopen, maar met wandelen ging dat meestal toch goed? Maar helaas, 8 blaren waaronder een aantal bloedblaren. Geen enkele schoenen waren geschikt, ik verzandde in mijn vierde crisis. De crisis van lichaamshaat..
Het is weer hoog tijd voor een update over mijn liefdesleven. Het is immers Valentijnsdag en ik had vorig jaar al aangekondigd dat ik het helemaal anders ging doen. Ehm.. niet helemaal. Grindr en Tinder staan nog op mijn telefoon en leveren evenveel ergernissen op. Maar ik sta ook wel officieel ingeschreven op een datingsite en er hebben dates plaatsgevonden! Kortom, hoog tijd om jullie bij te praten!..
Read More Gayting #6: Liefdesupdate: Mijn eerste maand op een datingsite..
Ik ken niet veel angsten, maar de angst om er niet bij te horen of iets te missen is toch wel erg groot. Het wordt ook wel FOMO genoemd en wordt vaak gelinkt aan social media. Ik heb er alleen veel breder last van. De afgelopen 24 uur deed ik een experiment om FOMO aan te gaan. Ik sloeg een feestje over en ik ging een dag niet op social media om de race van Sjinkie Knegt en Carlijn Achtereekte gisteravond her te beleven zonder dat ik de uitslag al wist. Ik ging de strijd aan met FOMO..