Ik heb best getwijfeld of ik deze blog moest schrijven. Ik schreef al eens over mijn coming out 15 jaar terug en hoe dat ging. Ik schreef al eens over mijn zoektocht in de gayscene daarna. En ik schreef al veel klaagzang over mijn liefdesleven. Het is vandaag precies exact 15 jaar geleden dat mijn seksualiteit en geaardheid zich voor het eerste openbaarde. Na 15 jaar was ik graag het voorbeeld van “Het wordt beter” en van de groei van een “introverte closeted gay” naar een vrije homoseksueel geweest. Helaas is dat niet. Ik hoor er simpelweg niet bij.

Ik weet dat het ergens onzin is. Het is vandaag ook maar een simpele dag. Ik heb voldoende vrienden die behoren tot de lhbt+-groep. Ik zeg veel makkelijker dat ik homoseksueel ben en ken daar geen schaamte meer voor. Ik kon dit zelfs bij de gemeente Staphorst. Ik geef lezingen erover bij sportverenigingen. Ik probeer het regelmatig bespreekbaar te maken in groepen die dat niet gewend zijn. Ik heb mijn verhaal keer op keer verteld op scholen. Ik heb niemand meer in mijn omgeving die mij erom haat en ook zelf doe ik dat niet meer.

Lichaam

Toch wringt het. Toch is er dat gevoel dat ik er niet helemaal bij hoor. Dat ik na 15 jaar uit de kast het niet praktiseer. Niet bewust vanwege geloof, maar omdat er met de meeste mannen geen klik is. Of het komt door mijn kromme rug, door mijn psychische kwetsbaarheid of door onervarenheid op allerlei gebieden. Of het komt door mijn lange ontkenning, de pijn en onbegrip toen het eruit was of al mijn struggles eromheen, ik weet het niet. Wel weet ik dat ik er mij niet echt thuis bij hoor voelen. De sportschool en het uiterlijk speelt altijd een centrale rol. Seks is belangrijker dan bij hetero’s. Ik wil geen nieuwe klaagzang schrijven. Toch voel ik vandaag zoveel pijn.

Seks

Dat onderwerp waar ik volgens sommigen al te veel over zeg. Dat onderwerp waar anderen niets over willen horen. Waar veel hetero’s automatisch naar verwijzen als het over homoseksualiteit gaat. Grapjes over bukken. Opmerkingen over HIV/Aids. Bij homoseksualiteit gaat het vaak over onze rol van vrijere seks. Een deel is er trots op. Een deel vindt het onsmakelijk en wil er niets over horen. Ik schreef er al meerdere blogs over. Het maakte mij eenzaam. Ik hoorde er niet bij. De top/bottom vragen waar ik niet op antwoord. Ik zocht en hoorde veel podcasts en las veel. Maar het ging wel over prep, de overschatting van monogamie, maar nooit vond ik iets over seksuele problemen bij een homoseksueel en de gevolgen en moeilijkheden die daarbij komen kijken. Grindr, gayromeo, ik ken het allemaal. En toch weet ik helemaal niets van intimiteit en genegenheid. De platte seks en mijn issues. Ik vond er geen ruimte voor. Ik hoor er niet bij.

Voetbal

In het stadion hoorde ik laatst opeens “Vuile HOMO” naar de scheids. Ik moest er niets van aantrekken. Het werd niet zo bedoeld. Het was van een fan waarmee ik regelmatige praatte. Het zit zo in het DNA van vele mensen die het niet zo bedoelen. Ik vraag mij wel eens af waarom ik nog naar het stadion ga. Ik wil niet alleen maar naar concerten van Lady Gaga of het Eurovisie songfestival. Ja, van dat laatste kan ik ook voldoende genieten en dat maakt mij vast voldoende homoseksueel volgens anderen. Ik spot er zelf ook voldoende mee. En toch mis ik die eerste openlijke homoseksuele voetballer. Toch mis ik dat we niet alleen een regenboogband dragen eens per jaar, maar dat we er ook meer over laten horen en tegen uitspreken. Ik mis dat, ik weet niet of ik er wel bij hoor.

Het doet vandaag gewoon pijn dat ik mijn geaardheid al 15 jaar niet meer verberg, maar dat alle belangrijke mensen in mijn leven mij nog nimmer met iemand hebben samen gezien. Dat ik voor hetzelfde geld hetero kan zijn. Nee, dat ben ik echt niet en gelukkig hoopt ook niemand daar meer op. Maar ik kan mijn tranen vandaag niet onderdrukken. Dat het zijn mij ook zo ontzettend eenzaam heeft gemaakt. Zowel vanuit LHBTI-wereldje, als vanuit de heterowereld. Beiden plakken stickers op mij die mij niet passen.

Kruip uit deze slachtofferrol Thomas. Jups, ik moet verder, ik moet door. Ik hoef niet in het hokje te passen. Ik mag zijn wie ik ben. 15 jaar uit de kast. Eenzaam. Verdrietig. Maar ook strijdbaar om iedereen te laten zijn wie die is. Want ik wil met deze blog niets zeggen over de gays die alleen maar naar de sportschool gaan, die via grindr alleen maar op zoek zijn naar seks en die over de top alle concerten af gaan. Ook niet voor hen met een open relatie, met trio’s en vrijheden. Ik heb mij altijd ingezet om die mensen zonder oordeel te laten genieten. Ik heb er geen oordeel over al klinkt het zo. Het is meer mijn lelijke jaloezie of eenzaamheid, omdat ik zo weinig echt mensen heb ontmoet die mij volledig begrepen en die knuffel konden geven waar ik zo naar verlangde. En ja dat zat ook in het feit dat ik niet wist hoe ik deze moest toelaten.

15 jaar terug had ik een hekel aan (Gay)Pride. Inmiddels stond ik 5 keer op een boot. Met liefde en plezier. 15 jaar terug zag ik mijzelf niet gay uitgaan. Inmiddels ken ik alle feestjes, waar de kleren tenminste aan mogen blijven. Want bij die anderen voel ik mij niet thuis. Nee, daar hoor ik niet bij. Dat gevoel overheerst. En ook op die dansjes struggle ik nog. Ik dans niet zo makkelijk en vrij. Ik sta daar met mijn kromme rug, zonder guts om op iemand af te stappen en met een dusdanig gesloten houding dat ook niemand dat doet naar mij.

Afgelopen maand zat ik op geen enkele dating app. Ik was er zo klaar mee. De ghosting, de platheid en de vleeskeuring. Ik heb een jaar op een betaalde datingsite gestaan. Nee, lang niet alle gays zijn direct. Maar er is behoorlijk wat shit over mij heen gekomen. En toch mis ik ook de aandacht, maar voor nu is het even beter zo. Aandacht is ook niet wat je daar moet zoeken. Het moet uit mijzelf komen. En natuurlijk fijn om van een ander te kunnen ontvangen. Beide blijven moeilijk. Ik hoor er ook niet helemaal bij.

Bij 10 jaar uit de kast vierde ik het met een etentje. Sommigen van hen spreek ik nu niet meer. Bij 12,5 jaar uit de kast kwam ik op de radio. Vandaag doe ik niets. Ik voel mij alleen verdrietig. Al weet ik ook dat veel te maken heeft met pech.

Het is een worsteling van 15 jaar lang. Ik kan het moeilijk uitleggen. En misschien zet ik deze blog binnenkort wel weer offline. Ik wil meer schrijven vanuit hoop, reflectie en vertrouwen. Dat laatste is alleen moeilijk om te hebben als het om de liefde gaat. 15 jaar uit de kast. Traantjes. Ik hoor er voor mijn gevoel gewoon niet bij. 15 jaar lang de struggles, hoe mooi de liefde kan zijn bij anderen, maar zelf zoveel leegte. Het voelt zo zuur en of ik enorm in herhaling val. Pfoe, 15 jaar uit de kast. Nee, we hoeven ook niet te passen en allemaal hetzelfde te zijn. Maar wat was het fijn geweest als ik in mijn leven vaker het gevoel te hebben gehad ergens bij te horen. Laat ik dat de komende 15 jaar met hoop maar verder proberen…