Ik schreef al eens een blog over mijn coming out. Ik schreef al meerdere blogs waarin mijn geaardheid centraal stond. Bijvoorbeeld over de beleving van een GayPride, mijn favoriete gaybar, waarom ik voorlichting ben gaan geven, ik mijzelf heb ingezet voor een homojongerenorganisatie of waarom ik mijzelf soms een zure nicht noem. Vandaag is echter een heugelijke dag: Ik kom er alweer 12,5 jaar voor uit dat ik jongens leuker vind dan meisjes. Ik neem jullie mee hoe deze 12,5 jaar voor mij zijn geweest..
Rond mijn 12e keek ik voor het eerst naar een jongen. Ik raakte in de war. Ik dacht dat ik graag vrienden met die jongen wilde worden, meer kon het echt niet betekenen. Ik werd echter ouder en ik keek vaker naar jongens. Als vrienden het over meisjes hadden keek ik toch liever naar het broertje en snapte ik het echt niet waar ze het over hadden. Ik hield echter van voetbal en verachte ballet. Daarnaast kon ik walging van mijn vader nog herinneren over twee mannen die hand in hand liepen toen we op vakantie waren in Pisa. Ik kon dan ook echt nooit homoseksueel zijn. Nee, ik kon dat echt nooit zijn.
1 december 2004 was de dag dat mijn ouders er min of meer achter kwamen en dat ik voor het eerst durfde te benoemen: “Misschien vind ik jongens wel leuker dan meisjes”. Ik kon hier erg moeilijk over praten en ik ging zelf maar in het geheim op onderzoekstocht uit. Ik ging stiekem naar een praatgroep voor LHBT-jongeren in Wageningen en ging toen mijn ouders op vakantie waren naar een Hojokamp voor LHBT-jongeren. Zo kwam ik voor het eerst in aanraking met gelijkgestemden en leerde ik mijn eigen geaardheid steeds beter te accepteren.
Uit beide kwam ook een kortstondige relatie, maar echt lang hield dit geen stand. Ik leerde echt wel mensen kennen waarmee ik voor het eerst naar de GayPride kon gaan. Ik kende de GayPride alleen nog maar van televisie en had het idee dat het niets voor mij was. Ik vond het dan ook erg vreemd om aan de kade “aapjes” te gaan kijken en echt helemaal thuis voelde ik mij er nog niet. Ik ging verder voor het eerst naar een gayfeestje. Langzaam rolde ik steeds meer in dat wereldje en voelde ik mij er beetje bij beetje meer op mijn gemak. Hoewel ik nog thuis woonde en ik al uit de kast was, durfde ik mijn omgeving vaak niet te vertellen dat ik naar zulke plekken ging. Ik was bang voor de vooroordelen of ik voelde mijzelf nog niet vertrouwd met mijn eigen geaardheid. Ook al wisten steeds meer mensen het, ik kon het van mijzelf nog maar moeilijk verdragen.
Enkele mensen om mijn middelbare school hadden mijn Gay.nl profiel ontdekt. Anderen durfde ik het zelf te vertellen, vaak wel op een avond dat ik al redelijk wat bier had gedronken. Toen ik ging studeren dook ik weer terug in de kast. Ik ging naar lunches van een homojongerenorganisatie, werd vrijwilliger, maar ik loog vaak tegen studiegenoten over waar ik mij bevond. Sommige studiegenoten zagen dat ik LHBT-dingen begon te liken op social media en vroegen hiernaar. Dit was rond mijn 21e levensjaar, toen ik langzaam mijn eigen geaardheid beter leerde accepteren.
Ik ging in het bestuur van de homojongerenorganisatie. Ik werd voorzitter. Ik vertelde meer dan 2000 kinderen op middelbare scholen over mijn strijd met mijn eigen geaardheid en waarom “HOMO” in de klas soms onschuldig lijkt, maar toch iemand in de klas vreselijk onzeker kan maken. Ik zag het proces van transgenders van dichtbij en zag bij sommige de transitie van man naar vrouw of andersom. Ik leerde prachtige mensen kennen en had opeens veel vrienden die homo, lesbisch, biseksueel of transgender waren. Ik ging opnieuw naar de GayPride en zag hoe mooi het was dat iedereen zichzelf kon zijn. Mijn zelfhaat verdween en maakte plaats voor liefde voor de medemens en voor de eigenheid van iedereen.
Het is nu echt 12,5 jaar geleden en ik kan wel zeggen dat ik mijzelf heb geaccepteerd zoals ik ben. Dat ik mij echt niet meer schaam voor het feit dat ik mannen leuker en interessanter vindt dan vrouwen. Ik ben blij dat ik hierover nu kan praten met mijn ouders en dat ze mij volledig accepteren zoals ik ben. Natuurlijk hebben we nog wel eens meningsverschillen, maar over het algemeen weet ik dat ze echt geen moeite hebben met het feit dat ik mannen zoen in plaats van vrouwen. Ik vind het wel jammer dat ik na 12,5 jaar nog steeds niemand heb voor kunnen stellen thuis. Echter weet ik ook dat die tijd nog wel kan komen.
Ik ben gezegend met het feit dat ik in Nederland ben opgegroeid en weet dat ik daarmee als homo best geluk heb gehad. Het maakt mij verdrietig om te zien wat er gebeurd in Tsjetsjenië, Rusland of in Syrië met homoseksuelen. In Ede had ik het al niet makkelijk en voelde ik mij soms al een attractie bij de sportclub, supermarkt of tijdens uitgaan als ik een jongen zoende. Dat hadden ze daar nog nooit gezien en bij nieuwe leden of nieuwe collega’s ging het nieuws snel dat ik homoseksueel was. Ik geloof daarmee dat ook in Nederland nog veel werk te doen is en ik zal mij daarvoor blijven inzetten. Ik ben trots op het feit dat ik dat de afgelopen 10 jaar al heb kunnen doen en dat ik mij daar steeds meer comfortabel bij ben gaan voelen. Kortom het was een echte tocht door de LHBT-jungle vol met een grote diversiteit aan mensen. Ik kan niet wachten om de volgende 12,5 jaar uit deze LHBT-bubble te stappen en een nog grotere diversiteit aan mensen te ontmoeten. Waar ik eerst de vrouwelijke homoseksueel verafschuwde, kijk ik nu vol bewondering naar deze mensen. Ze gaan in tegen de hokjes van de maatschappij en zijn echt zichzelf.
Lets celebrate dat ik die mensen nu niet meer veroordeel, maar dat ik mag vieren dat ik gelijke met hen ben! Lets have a kiki knalt hier hard uit de speakers! Ik mag het zeggen: Ik ben verdomde trots op mijzelf de afgelopen 12,5 jaar en had voor geen goud hetero willen zijn! I’m Gay and proud of it!
