Ik vertelde jullie vorige week al over het nieuws van collega’s, het gevloek van de installatie van nieuwe aankopen, het mooie sportsucces (in tegenstelling tot deze week), de stilte die ik ervoer en over het epische onweer wat ik hoorde en zag. Deze week gebeurde er weer een hele hoop, hier weer even een korte samenvatting met wat ik allemaal hoorde.

Voor mijn gevoel gebeurt er elke week zoveel, in kleine en minder kleine dingetjes. Ik wil deze voortaan op zondag met jullie delen, een samenvatting van minder leuke en leuke dingen. Misschien heb ik ze al eens genoemd in een eerdere blog, maar er zitten altijd nieuwe nieuwtjes tussen! Hier is de vierde editie.

Allereerst moeten jullie dit filmpje zien en horen:

. Een sfeerimpressie van de afscheidswedstrijd van een Braziliaanse voetballer bij Dortmund: Dede. Ja, er was nog wel ergens een fijne voetbalsfeer te proeven dit weekend. Wat was het gaaf. Met twee oud collega’s heb ik onwijs genoten van een afscheidswedstrijd met meer dan 80.000 man, kippenvel bij het zingen, lachen om het verdedigen en de goals en de harde grappen in de auto. Het was echt leuk om met twee gasten die ik bijna nooit meer spreek eens gewoon erop uit te gaan en dat ik er ook nog echt van kon genieten. De wedstrijd werd overigens 14-11 en daarna kwam er dus nog een lichtshow, video’s, muziek, te veel om op te noemen, maar vooral hele mooie trouwe fans. Duidelijk een hoogtepuntje van de afgelopen tijd, nee dit was echt onwijs Kicken!

Daarnaast zag ik dus een berichtje langskomen over een woning ergens in Nijmegen, precies tussen de stad en werk. Het betrof een bovenwoning inclusief alles voor mezelf, ik besloot maar snel te reageren. En ik mocht vandaag langskomen om te komen kijken. Er zaten nog wel wat rare dingetjes aan, maar eigenlijk zag ik mezelf er wel wonen. Geen mensen meer die ik tegen kan komen of klagende mensen over dat ik de afwas liet staan. Nee gewoon echt een eigen plek, helemaal voor mij alleen. De kansen zijn vandaag behoorlijk gegroeid dat ik binnenkort (als in dit jaar) verhuis. De angst daarmee ook, mede door alle vragen van mijn ouders of ik wel aan dit, dit en dat heb gedacht, als ook de stress voor het klussen en mijn eigen depressie die daarin de boventoon voerde. Nee, ik kan er nog niet van genieten en mij feliciteren ermee hoeft ook niet. Ik vind het nu even echt de hel, maar ja, wellicht dat het ergens een keer een plekje gaat krijgen, zowel letterlijk als figuurlijk.

Ik vergat in mijn Impulsiviteit blog helemaal te benoemen dat ik ook redelijk impulsief mijn blog had gedeeld met mijn therapeute. Ik hoorde deze week ook een reactie terug van haar en keek verwachtingsvol naar het mailtje wat ze me terug had gestuurd. Het was alleen een ontvangstbevestiging over dat ze de mail had ontvangen en dat de blog openen wel ging lukken. Morgenochtend mag ik weer naar therapie en zal ik waarschijnlijk meer horen over de inhoudelijke reactie en gaan we weer even in over alle negativiteit die ik de afgelopen 24 uur verder ervoer. Even voelde ik me weer compleet onbegrepen door heel mijn omgeving en wilde ik weer even niet bestaan. Ik ben bang dat het morgen in therapie heel zwaar wordt, maar we zullen het zien. Wellicht dat het meevalt.

Mijn redding in depressieve episodes is duidelijk muziek. Ik ben gelukkig zelden zo depressief geweest dat ik ook muziek niet meer aankon. En de muziek die dus nu ook weer keihard aanstaat is muziek die ik meestal opzet in depressieve buien. Het varieert van Kodaline tot The script en van Gavin deGraw tot The Fray. Maar natuurlijk ook wel wat hardere muziek, zoals van Bon Jovi of The Foo Fighters. Maar ook Alanis Morisette en Emeli Sandé zijn populair. Ach jah, ik heb net wat te vaak zulke buien, dus genoeg muziek die ik dan kan opzetten. Ook dit liedje draai ik al vaak als ik heel depressief ben, vooral doordat ik de boodschap uit de titel zo graag wil geloven, maar dat ik dat duidelijk nog niet kan;

Daarnaast hoorde ik deze week veelvuldig het inbliepen van mijn ov-chipkaart. Ik begon de altijd moeilijke maandag met een lekke band en heb helaas nog steeds niet de moeite genomen om hem te repareren. A. omdat ik zelf mijn band niet kan plakken, nee zo slechte racefietser ben ik helaas. Ja, ik weet dat het makkelijk hoort te zijn, maar ik kan dat helaas niet. En B. omdat ik er geen tijd voor had. Mijn planning zat overvol met werk, en sociale afspraken, afleiding, sport en mijn depressie waardoor ik de deur niet uit wilde. Ik moet daarom morgen ook weer lopend naar therapie en daarna met de bus naar werk, hopelijk kan ik deze week wel voor een oplossing zorgen, want dit kost veel te veel geld en tijd op deze manier. Bovendien doet mijn ov-chipkaart ook heel moeilijk, en leest die hem vaak niet, wat alleen maar tot gedoe leidt in de bus. Kortom, werk aan de winkel!

Verder hoorde ik deze week over leuke trouwplannen van mensen, dat mijn zus en zwager een nieuwe auto hebben, de stem van een vriend die terug is uit de USA, muziek van de DJ tijdens de KissKiss, grappige dingen van oud collega’s die ik niet mag delen, hoe het met al mijn oud collega’s is, weer eens mijn darmen die reageerde op fast food, een stem die zei dat niemand me begreep en vele knuffels en lieve woorden die me even niet raakte. Tevens over het afstuderen van iemand, het geluid van een moeilijke laptop, mijn nieuwe huisgenootje die wat vragen had over dingen in huis en het geluid van een veel te vroege wekker door steeds vroege vergaderingen.

Morgen helaas ook weer voor een zware, confronterende therapie, waardoor ik nu nog niet durf te gaan slapen. Vanaf morgen komen er ook een paar blogs online over een pijnlijk, moeilijk onderwerp voor velen. Als je niet tegen negatieve blogs kunt, schroom mijn blog dan vooral komende week! Het is namelijk een themaweek die ik morgen zal presenteren, maar het thema, dat horen jullie dus pas morgen (als in vanmiddag)!