Zelden zat ik zo stuk als nu op de bank. Nauwelijks bekomen van een presentatie met allemaal hoofden/leidinggevenden. De Projectleider, van het project waarover ik een presentatie moest houden, was echter op vakantie. Ik was daarom maar aangewezen om de presentatie te doen. Nou heb ik best ervaring met voor een groep staan, maar heeft mijn dysthymie/depressie en persoonlijkheidsklachten al best veel aan deze competenties getoornd…De dag begon ook al goed met een appje of ik nou al meer wist over het nieuwe huis van de persoon die nu in het huis woont. Ik had allang contact op moeten nemen met de nieuwe huisbaas, maar mijn hele lichaam zei met alle energie dat ik dat niet kon. Morgen maar een nieuwe poging wagen. Daarna werd ik bijna aangereden op de fiets. Het was precies genoeg om me erg geïrriteerd te laten aankomen bij therapie.
In therapie zouden we vandaag eindelijk ingaan op mijn blog. Daarnaast over waarom ik best moeite heb met verhuizen en natuurlijk wilde ik afgelopen week bespreken, misschien wel mijn meest depressieve en suïcidale week ooit. Ik kwam geïrriteerd binnen en dit zag mijn therapeute onmiddellijk. En zo ging ik los over Joost Zwagerman, hoe ik me voelde, dat ik alweer 9 maanden in therapie zit en dat de progressie in mijn gevoelens en emoties vrijwel nihil is. Waar anderen stappen maken sta ik stil. Mijn therapeute gaf aan dat ze zelf vroeger ook depressief was geweest en dat ze wist hoe zwaar het dan was. Ik zei dat ik dat verhaal al van zoveel mensen heb gehoord, en het vergeleek met ooit komt die relatie voor jou er wel, wat mensen al zeiden toen ik 20 was, 24 en nu nog steeds op mijn 27e. Ja, net als die relatie, kom ik ooit af van mijn psychische klachten. Vast waar, en zo zullen veel mensen dat in mijn omgeving zien en denken.
Helaas heb ik dit gevoel niet en deelde ik dat open met mijn therapeute. Via een stoelendans waarop ik op meerdere stoelen moest zitten en mijn verschillende kanten werden aangesproken, raakte ik ergens nog geïrriteerder. Op zich klikt het wel met mijn therapeute, maar het belangrijkste blijft natuurlijk dat ik ergens wel progressie zie. En nu na 9 maanden zit die alleen nog maar in het herkennen van bepaalde gedachtepatronen, maar kan ik deze nog steeds amper veranderen. De wanhoop is daarom groter dan ooit. De 45 minuten gingen zo voorbij en ik kaartte aan dat ik bezorgd was of dit me ooit ging helpen. Ze kaartte aan dat ze mijn zorgen snapte, we de frequentie konden verhogen en dat ik in groepsgerichte schematherapie in het CWZ ziekenhuis kon doen. Ik ken zelfs iemand die het daar doet, en gezien indeling op leeftijd leek me dit niet het beste idee. Op de vraag waar ik het meeste baat bij zou hebben was het antwoord dat ze dacht dat dat de dagbehandeling zou zijn Ik zou dan moeten stoppen met werken en 3/4 dagen in de week fulltime therapie hebben. De tijd zat er toen helemaal op. Mijn therapeute was nog steeds niet ingegaan op mijn blog, we maakte een extra afspraak voor donderdag. De frequentie met de therapeute werd toch al verhoogd, en de dagbehandeling moest ik nog verder laten inwerken.
Gedesillusioneerd reisde ik af naar mijn werk, Een afspraak op het werk. Hier praatte ik over mijn visie, hoewel het mij weinig interesseerde kon ik toch redelijk goed geformuleerd iets overbrengen. Hierna snel nog mijn presentatie doornemen. Mijn hoofd zat alleen nog erg bij de dagbehandeling, stoppen met werken. Na praktijkondersteuner, huisarts, therapie, pillen, bedrijfsarts nog een stap waarvan ik dacht en altijd hoopte dat ik hem nooit hoefde te nemen? Ik stuurde een mailtje naar een collega over de wanhoop in mij, over het voorstel wat was gedaan en dat ik maar hoopte dat ik mijn presentatie verneukte en dat ik dan zou worden ontslagen, zodat ik er echt een einde aan kon maken. Hierna kwam mijn leidinggevende die wel merkte dat ik er niet helemaal bij zat. “Weet je zeker dat je de presentatie zelf wilt doen?” vroeg die meermaals. Ik gaf aan dat ik dat wel ging proberen, maar dat ik wellicht op het laatste moment nog zou vragen of hij het niet toch kon doen.
Een delegatie uit Zwolle kwam kijken hoe het er in Nijmegen rond het WerkBedrijf aan toe ging. Een presentatie van verschillende mensen over de organisatiestructuur en de plannen. Vlak voordat ik mocht presenteren een voicemail en een mailtje van de arbo-arts of ik vrijdag tussen 9.00-17.00 bereikbaar kon zijn voor een telefonische preventieve intake. Ik was gelijk weer van slag, maar besloot toch voor de groep te staan. Ik voelde mijn eigen onzekerheid, en keek de groep hoofden minder aan dan normaal gedurende een presentatie. Voor mijn gevoel praatte ik veel te snel en werd mijn hoof knalrood. Echter, was mijn verhaal duidelijk, klopte het allemaal en kon ik alle inhoudelijke vragen goed beantwoorden. Na afloop kwam een portefeuillehouder uit Zwolle mij haar kaartje geven met als mededeling dat als mijn contract niet werd verlengd hier in Nijmegen dat zij wel graag wilde kijken wat er mogelijk was in Zwolle. Daarnaast verkondigde mijn directe leidinggevende dat ik een keigoede presentatie had gehouden. Eventjes was daar wel de trots.
Heel lang bleef deze echter niet. Over twee dagen is iedereen de presentatie vergeten, maar ligt het voorstel voor de dagbehandeling er nog steeds. Nog nooit voelde ik me zo eenzaam en onbegrepen. Felicitaties over een nieuwe woning, een goede presentatie en dat het fijn is dat er nog wel mensen voor mij zijn voel ik niet, ik voel daardoor alleen maar de haat van mezelf dat ik niet dankbaar ben voor de dingen die ik bereik, presteer en meemaak. Over twee dagen wacht alweer een nieuwe afspraak therapie. Op de dag dat ik net weer hoop kreeg in werk, is het alweer de grond in geboord. Geen idee wat verstandige keuzes zijn, de keuze voor een einde aan dit constante lijden en schuldgevoel is dat niet. Nog weer verder vechten schijnbaar wel. De pijn en onmacht zijn even niet meer te overzien…
Oh ja dit klinkt bekend, dat laatste stukje over dankbaarheid. Door de ogen van de buitenwereld heb ik alles: het gaat goed op school en met alles ernaast, ik heb een goede band met mijn ouders, een fijne relatie en een gezond sociaal leven. En ik kom over als lief, gezellig, enthousiast, betrokken… Wat kan er nu mis zijn met mij? En dan haat ik mezelf omdat ik mezelf haat (volg je nog?) en omdat ik niet dankbaarder ben, maar enkel die depressie levensgroot zie…
Over de dagbehandeling. Er zijn echt programma’s waarbij je maar 1 dag in de week hoeft te gaan. Ikzelf volgde (zit nu even in een soort pauze vanwege persoonlijke omstandigheden) dit ook. Ik zou je dan ook niet stuk gaan bijten op 3/4 dagen. Wellicht kan je een eendaagse behandeling voorstellen.
Wat betreft het stuk wanneer het ooit over gaat en wanneer je nou eens een relatie krijgt ed. Heel herkenbaar. Bij mij gaat het wel om andere onderwerpen, maar ook hier roept men dat al jaren tegen mij en daar word ik echt pislink van vaak. Maar bedenk je eens het alternatief. Stel dat iedereen met je mee zou praten en huilen en suïcidale gedachten uitten. Dat zou jij ook niet tegen een vriend doen denk ik. Dus tsja het is een menselijke reactie om jou op deze manier proberen te steunen.
Ik herken het niet dankbaar kunnen zijn en dat haat ik ook van mijzelf. Dat je dat naar vindt van jezelf zie ik als bewijs dat je dankbaarheid en compassie toch niet geheel zijn verdwenen.