Vorige week vertelde ik jullie al veel over mijn gedachtes, gevoelens en acties rondom suïcide. Deze week vertelde ik al veel wat ik heb gehoord en heb beleefd deze week. Er is daarom weinig meer te onthullen, maar toch neem ik jullie kort nog even mee in afgelopen week. Soms nieuwtjes, soms een verdieping of een samenvatting, maar hierbij dus alles wat ik deze week allemaal hoorde..
Ik hoorde deze week over het overlijden van de vader van mijn beste vriend. Het is allemaal zo snel gegaan de afgelopen weken en ergens ben ik misschien wel te veel met mezelf bezig geweest om te zien hoe heftig het echt was. Maar gelukkig kon ik er deze week wel voor hem zijn. Ik sliep een nacht bij hem en vandaag ben ik met drie vrienden met hem wezen wandelen, een drankje gedaan en hebben we uitgebreid geknuffeld. Ik zag en voelde wel de pijn, maar ik was ook trots op hoe hij het droeg. Het moet zo moeilijk zijn om je vader te verliezen, zeker als die nog maar 62 jaar is. Ik was erbij toen die vriend een paar weken geleden te horen kreeg dat de kanker terug was en nu is die al dood. Palliatieve sedatie was vrijdag en het overlijden zaterdag. Er zal nog een kaarsje branden de komende week en ga proberen om er zoveel mogelijk voor mijn vriend te zijn, wat een verdriet en pijn..
Ik hoorde tevens over targets van beveiligers. Ik vond dit ergens echt belachelijk. Maar aan de andere kant valt het ook weer te begrijpen. Er wordt nou eenmaal gejat, dat is schijnbaar al een zekerheid, dus dan moet je er ook minstens een paar dieven kunnen pakken. Ik moet zeggen dat ik zelf blij ben dat ik geen targets heb op het werk, het zou veel te veel druk voor me opleveren. Anderzijds mag het bij de overheid soms ook wel eens wat strikter, strenger. Ik zou er momenteel alleen echt niet mee om kunnen gaan. Het was ook wat ik deze week met mijn leidinggevende vaststelde, dat deze werksituatie niet perfect was om al mijn kwaliteiten tentoon te kunnen spreiden, maar dat het ergens wel goed voor me was momenteel met mijn klachten. Deze functie nu was net houdbaar, alhoewel..
Vervolgens hoorde ik vandaag over de tijden die waren gelopen bij de damloop. En eigenlijk zou ik die vandaag ook hebben gelopen. Ik heb er zelfs nog 1,5 uur in de wachtrij voor gestaan op internet. Maar helaas waren de afgelopen drie weken erg slecht en heb ik niet gelopen. Daarnaast wilde ik er vandaag ook heel graag zijn voor mijn beste vriend die zijn vader verloren heeft. De keuze voelde daarom wel gegrond, al was het na de bruggenloop van twee weken terug wel heel erg zonde, omdat het beide erg mooie lopen zijn. Ik ga er alles aan doen om er volgend jaar in ieder geval weer te staan, en bij de zevenheuvenloop pak ik graag revanche. Geven jullie me extra dat steuntje in de rug of die schop onder mijn kont door me te sponsoren? Ga dan naar Mijn sponsorpagina voor donatie.
Ik hoorde deze week ook over de positieve lichtpuntjes die er te vinden zijn in mijn blogs en die ik zelf op een negatieve manier benader. Het is misschien wel iets wat ik ook het moeilijkste vind. Ik zie momenteel echt niet zoveel positieve dingen in mijn leven, hoe hard ik ook probeer. Ik snap dat ik niet mag klagen met veel dingen, maar toch is het ergens gewoon een strijd. Morgenochtend opnieuw therapie, vannacht opnieuw een eenzame nacht en ergens geloof ik toch niet dat ik voldoende de moeite waard ben. Ik mis veel vrienden ook al had ik vandaag een aantal hele lieve om me heen. Het is al zo snel weer zo moeilijk en lastig. Ik weet even niet hoe dat verder gaat..
Misschien geeft bovenstaand stukje wel aan dat het niet echt opschiet met mij, en dat was vast ook te lezen in mijn overige blogs van afgelopen weken. Ik hoorde daarom deze week over een mogelijk nieuwe stap in mijn behandeling: dagbehandeling. De term alleen al spookt de hele week, sinds het is benoemd, door mijn hoofd. Ik weet even niet wat verstandig is en wat niet. Ik wil vooruit dus doen? Maar ik wil ook blijven werken, verdienen en afleiding, dus niet doen? Ik ben er nog lang niet uit. ik verwacht er binnenkort wel een uitgebreidere blog over te schrijven en ik zal het vast ook met mijn therapeute morgen verder bespreken. Angst vs nieuwsgierigheid en hoop, een vervolg zal het nog krijgen..
En verder eindelijk weer eens Netflix kijken, lieve vrienden die me heel veel gunnen maar het soms ook niet weten, heel veel knuffels, pijnlijke hervatting tafeltenniscompetitie, bacootjes, nuttige bijdrage aan vergaderingen, teleurstellingen in sommige vrienden en Penoza en Overspel, heerlijke Nederlandse series. Nee, heel makkelijk gaat het niet, maar ik ga proberen komende week mijn oren weer open te houden voor mooie nieuwtjes..
Heb net toevallig nog een reactie aan je geschreven op mijn eigen blog. Ook over de lichtpuntjes. Ze zijn er zeker, maar soms zijn ze oh zo moeilijk te zien. Niet verkeerd opvatten wat ik nu ga zeggen, het komt uit een goed hart: Ik heb het idee dat jij eigen geluk, je gevoel van tevredenheid, enorm laat afhangen van anderen. Dat is logisch, want je voelt wellicht enkel leegte in jezelf. Die leegte kan je echter alleen zelf opvullen. Je kan hopen en willen dat je vrienden of familie dat voor je doen, maar dan blijf je van een koude kermis thuiskomen, want iedere keer als die leegte even opgevuld is en je vrienden gaan naar huis, dan komt die leegte weer terug. Die dagbesteding zou je daar ook bij kunnen helpen. Ik ben nu ondertussen zover dat ik volledig op mezelf vertrouw als het op mijn geluk aankomt. Daarom kan ik ondanks mijn angsten en dysthymie toch zo positief in het leven staan. En die tijd gaat voor jou ook komen. Hoe jij jouw weg gaat vinden weet ik niet. Ik kan je ook geen tips vinden, want ik heb die van mij gevonden door de zweefteef uit te hangen. Niet echt jouw ding vermoed ik ;-) Gaat komen, echt waar. Sterkte voor je vriend die zijn vader verloren is en ontzettend fijn dat je er ondanks alles nu voor hem bent.
Het geeft niet dat je zelf de lichtpuntjes niet ziet. Anderen helpen je erbij, zoals je hebt gemerkt.
Wat betreft de dagbehandeling zou ik alle praktische bezwaren even vergeten en te denken aan wat je zou willen bereiken. Ook of je bereidt bent hiervoor diep te gaan. Mijn ervaring met dagbehandeling is dat het heftig is. De eerste weken/maanden ben je echt uit het lood geslagen ( dat hoort bij het proces) om vervolgens te kunnen gaan bouwen. Ik mis mijn dagbehandeling heel erg ( kan al 5 maanden niet gaan vanwege een teen die maar niet geneest). Je maakt daar echt stappen, maar dan moet je wel weten waar je naartoe wilt en niet alleen maar waar je vandaan wilt. Succes met je keuzes.