Ik wilde vandaag met jullie delen hoe heftig en zwaar mijn week was geweest en welke moeilijke dilemma’s nog voor mij staan. Helaas kreeg ik vanmorgen echter een zwaar telefoontje, waardoor ik misschien beter stil kan zijn…

Ik vind het moeilijk om te accepteren waar ik nu met mij leven sta. Na een week waarin ik heel erg veel bezig was met suïcide besloot ik maandag wel te gaan werken. Een gesprek met mijn leidinggevende was prettig en fijn, maar ik vond het ook nog best zwaar en heftig om te moeten delen welke gedachtes ik allemaal had en hoe moeilijk ik het leven vond. Ook de confrontatie met het feit dat mijn leidinggevende en enkele collega’s mijn blog hadden gelezen voelde als zwaar, ook al waren de reacties begripvol. In de avond moest ik gelijk door naar nog een vergadering, alwaar ik nog wel een redelijke inbreng had, maar ook één van mijn beste vrienden zag die verdriet had, omdat zijn vader met kanker wel erg hard achteruit ging. De rit in de achtbaan ging meer naar beneden dan omhoog.

Dinsdag was een dag waarover ik jullie al uitgebreid vertelde. Een moeilijke confrontatie met mijn therapeute, met een heftig voorstel over mijn vervolgtraject. Daarna een zware werkmiddag, waarbij ik mezelf wonderbaarlijk nog goed kon presenteren op het werk. In de avond ging ik nog langs team voorlichting vergadering en dronk ik nog even wat met wat vrienden. Ondanks die zware gedachtes op de achtergrond en die heftige sessie, was de rit van de achtbaan nu wel in de richting van de hoogte.

Op woensdag had ik om 8.00 een overleg en moest ik dus vroeg opstaan. Om kwart voor 8 brak mijn remkabel op de fiets en kwam die tussen mijn wiel en dusdanig strak, dat er ook niets meer te beginnen was met mijn stuur. Dit zorgde ervoor dat ik liep te klooien met mijn fiets in de regen en hem alleen nog maar kon voortbewegen door hem volledig op te tillen. Ik besloot hem dus ergens achter te laten en met de bus verder te gaan. Hierin bleek mijn ov chipkaart niet te werken, dus moest ik weer een duurder kaartje kopen. Chagrijnig zat ik op werk en dacht ik aan alle ellende.Een confronterend gesprek met de collega waarmee ik vorige week ook was wezen wandelen, die me erg probeerde me ervan te overtuigen dat ik echt in therapie moet gaan. Daarna kon een collega mij helpen weer thuis te komen en de fiets moest wederom naar de fietsenmaker. In de avond wederom een overleg en zag ik die goede vriend wederom. Hij vertelde dat het nog veel slechter ging dan ik dacht, het was waarschijnlijk heel erg korte termijn allemaal. Wonderbaarlijk waren we wel beide aanwezig in het overleg en hadden we best een productieve inzet. Na het overleg sprak ik nog even met mijn beste vriend en besloot ik dat ik hem niet alleen kon laten slapen. Ik bleef dus bij hem slapen om er voor hem te kunnen zijn en zo praatte we nog tot drie uur in de nacht. Serieuze gesprekken, maar ook juist afleiding. Daarna sliep ik moeilijk in.Weer een bochtig ritje met veel hoogteverschil, opnieuw meer naar beneden.

Op donderdag ging de wekker alweer veel te vroeg voor opnieuw therapie. Een extra afspraak, omdat dinsdag zo heftig was en we niet aan alles waren toegekomen, wat wel was afgesproken. We behandelde mijn blog en ze was hier best kritisch op. Ze vond dat ik te veel privé deelde en dat ik mij te kwetsbaar neerzette, wat me wel problemen kon geven met verzekeringen bij werkgevers etc. Ze was duidelijk wel voor het doorbreken van een lans, maar wist niet of dit de juiste manier voor mij was. Hierna ging ik door naar mijn werk en ergens zat ik te stuk van de nacht en de dag. Op werk ging het niet echt me de concentratie en zocht ik een beetje afleiding door te grappen en dollen, maar ging het ergens intens mis. Ik kreeg een appje van mijn vriend dat die bij zijn vader was en dat die had gehoord dat er de volgende dag palliatieve sedatie werd toegepast. Een soort passieve euthanasie. Wat zat hij stuk toen ik hem aan de telefoon hoorde. Ik sprak nog met een andere collega die zijn vrouw ook aan kanker had verloren en even was het allemaal erg heftig wat er gebeurde De avond bracht ik alleen door op de bank, de energie was helemaal weggetrokken. De achtbaan ging steil verder naar beneden.

Op vrijdag was er verder weinig hoop. Ik ging langs mijn nieuwe huisbaas, een beetje een norse man, maar ik kreeg wel mijn nieuwe studiootje. Hierna werd ik thuis gebeld door de bedrijfsarts. Ik vond het geen prettig gesprek, weer even veel te zwaar over al mijn klachten, mijn medicijnen, wat ik deed op werk, hoe de beïnvloeding was, wat ik verder deed in het leven etc. Ik wilde dit allemaal niet vertellen, ik vond het veel te zwaar. Hierna ging ik naar een goede vriend, waarmee ik ook in de avond competitie tafeltennis moest spelen. Ik kwam er en hoe zeer ik hem ook waardeer als goede vriend, ergens vond ik alles maar moeilijk. Hij vertelde over zijn manchester stage, over zijn vriendin, over al zijn plannen nog. Ik vertelde over eventuele verdere dagbehandeling, dat we een jaar verder zijn en dat het nog kutter gaat en dat ik eigenlijk helemaal geen progressie zie en overal tegenop zie. Met de andere teamgenootjes gingen we eten, alwaar een nieuw teamgenootje mij gelijk vroeg: “Hé, heb jij nog geen rijbewijs, jij bent toch best oud?”. Het was een pijnlijke, onbewust zo moeilijke vraag voor mij, die ik niet goed kon beantwoorden. Na het etentje nog tafeltenniscompetitie, en werd ik nog gebeld dat ik een bepaalde taak voor vrijwilligerswerk verkeerd had uitgevoerd. De competitie ging ook compleet waardeloos en mijn grootste angst werd bevestigd, die vriend van me die voor mijn gevoel al alles mee heeft won meer dan mij. Ik won er slechts 1 van de 3 en we verloren als team 7-3. Een erg pijnlijk verlies, zeker voor mezelf. Op het feestje daarna kon ik het moeilijk van me afzetten en ergens vond ik alle onderwerpen te moeilijk en pijnlijk. Even hield ik me goed en deed ik leuk mee, maar daarna ging het niet meer. Ik besloot eerder naar huis te gaan dan de rest, alwaar ik worstelde met de meest heftige, negatieve gedachtes. Ik wist niet dat deze achtbaan zo bochtig, steil naar beneden kon.

Vanmorgen werd ik rond kwart voor 9 wakker gebeld, de vader van mijn beste vriend was inderdaad overleden. Ik voelde zijn pijn en lijden en ik werd er nog verdrietiger van. Ik was al van plan om vandaag heel de dag even onder de dekens te liggen en nu wist ik het allemaal even echt niet meer. Ik was kotsmisselijk van de achtbaan en mijn week was zo intens moeilijk en heftig. Vrienden en familie die liefde willen geven voel ik ergens nauwelijks, Ik belde net nog even met mijn vader en met mijn tante, die opgenomen is, gaat het ook heel erg slecht. Ook heeft mijn moeder nog enkele onderzoeken in het ziekenhuis, die over bepaalde klachten nog meer uitsluitsel moeten bieden. ik zit alleen maar in mijn negatieve spiraal. De gedachtes dat ik dus echt niets kan en niets waard ben groeien. Ik weet niet meer hoe ik uit deze achtbaan kom, maar ga er nog maar zo veel mogelijk proberen te zijn voor mijn beste vriend. Ik weet dat veel dingen als hierboven futiliteiten zijn vergeleken met een overleden vader, ik weet alleen niet of de achtbaan die het leven heet mij dat ook ooit laat voelen…

Even te grote wanhoop en verdriet,

Benieuwd wanneer het leven mij weer kansen biedt.