Een onleesbaar stuk

Ik had niet verwacht dat het ooit zo slecht zou gaan. Een uitspraak die dit jaar wel wekelijks de revue is gepasseerd en helaas nu opnieuw. Ik zit ongelofelijk met mezelf in de knoop.

Elke dag deze week plofte ik na werk onmiddellijk op de bank. Daar bleef ik zitten in het donker met mijn jas aan zonder iets te eten en te drinken. Op één avond ging ik naar mijn beste vriend die zijn vader had verloren. Nee veel kon ik niet voor hem betekenen. Ik was er misschien nog wel slechter aan toe als hem. Voor de rest zag ik niemand van mijn vrienden en vroegen er ook niet zoveel vrienden naar mij.

Ik at bijna niets, had geen dorst en slapen deed ik toch al slecht. Ik had ook geen energie voor afwas, koken of boodschappen, dus zorgde slecht voor mijzelf. Ik zou vanavond meegaan met mijn tafeltennisteam, eerst samen eten en dan mee met de wedstrijd. Ik kon het alleen niet opbrengen en toen ik een uur terug hoorde dat ze wederom hadden gewonnen zonder mij heb ik ze van alles kwalijk genomen en gevraagd of ze mij wilde vergeten en dat dit toch de zoveelste bevestiging voor me was dat de wereld beter af is zonder mij en dat ik vooral dood moest zijn en dat ze me toch niet tegen mochten houden. Ja, hoe ziek moet je in je hoofd zijn, omdat tegen een hele goede vriend te zeggen.

Ik heb mijn excuses al aangeboden, ik hoop alleen wel dat die me nog vergeet. Hij verdient ook gewoon een betere vriend dan iemand die alleen maar jaloers is en niet eens iets iemand kan gunnen. Nee, ik verdien ook gewoon geen bestaan. Morgen moet ik eigenlijk ook al weer vroeg op, maar ik vrees dat ik dat afzeg. Ik heb een bijeenkomst van de John Blankesteijn Foundation voor vrijwilligerswerk, maar zoals ik me nu voel interesseert me het niets. Ik moet actief mee blijven doen, en ik zit tal vol goede ideeën, maar het gaat nu niet en als ze deze blog lezen zullen ze vast zeggen, aan die jongen hebben we ook helemaal niets, die kan beter geen vrijwilliger meer zijn voor ons.

Ik hoor ondertussen weer een muis van alles aanvreten in mijn kamer, dus al zou ik nu proberen te slapen, dan lukt het ook niet. Ik had ook weer opnieuw super last van mijn darmen en bloed bij mijn ontlasting, ja super fijn waar je dan allemaal tegelijk mee moet omgaan, maar dit mag ik natuurlijk allemaal niet schrijven. Ondertussen lig ik toch wel weer eenzaam in mijn bed en kunnen daar ook nog lekker veel grappen over worden gemaakt als dat ik Grindr maar erbij moet pakken voor vrienden of wat dan ook.

Dat ik morgen weer iets afzeg is trouwens tegenwoordig meer regel als uitzondering. Ik zei al zoveel dingen af dit jaar en ik leer er niet van, want zeg telkens weer dingen toe, maar dan ga ik uiteindelijk toch niet. Sociale afspraken, uitjes, bijeenkomsten, hardloopwedstrijden. Elke keer is het weer een strijd, en als ik ga dan geniet ik er meestal niet van. Ik staar hele dagen naar mijn telefoon op werk en ben hartstikke inactief. Gemiddeld ben ik er ook pas 11 uur, omdat mezelf uit bed slepen, douchen en aankleden veel te veel moeite kosten.

Ik kreeg vandaag en gisteren twee lieve kaartjes van ooms en tantes. Super lief, maar ik voelde het alleen maar als: ooh ze zien me als patiënt. En dat ben ik natuurlijk ook, ware het niet dat geen instelling me nu kan helpen. Ik faal nou eenmaal in alles, dus nee nergens is plek voor mij. En misschien vinden mensen me nu zo doorgedraaid dat ze vinden dat ik opgenomen moet worden. Misschien is dat wel zo, beter word ik toch nooit, dus zit ik dan lekker in en veilige omgeving in een kliniek.

Ach jah, ik weet het allemaal niet meer. Ik ben 27 jaar, nog nooit echt een relatie gehad, duw langzaam alle vrienden bij me weg die ook geen raad meer met me weten en zo word ik eenzamer met de dag. Hoe stom het ook klinkt, veel controle heb ik er alleen niet op. Ik ben in staat om vannacht mezelf iets aan te doen. Mijn hobby tafeltennis kan ik al niet meer beoefenen en met hardlopen heb ik ook al een paar keer afgezegd dit jaar, mijn depressie nam alles over met een baken van somberheid of als ik dan wel een keer ging kreeg ik zo last van mijn darmen dat ik een ongelukje kreeg (meerdere keren gebeurd tijdens hardlopen) of dat ik heel erg last kreeg van hele deconstructieve gedachtes, dat ik toch niets kon. Ook voor vrijwilligerswerk lukken me veel dingen niet, waardoor er van alle kanten verwijten komen en mensen me veel kwalijk nemen (terecht) en mijn negatieve zelfbeeld wordt versterkt.

Nee, iedereen wil me wijzen op me talenten, maar veel heb ik er niet en ik doe toch nog wel alles verkeerd voor mezelf zijn ze niet te voelen in ieder geval. Ik wil mezelf dolgraag iets aan doen, zoals ik ook ziekelijk heb gestuurd naar mijn beste vrienden, en die vast nu veel zorgen maken of boos om me zijn, maar ik kan dat ondertussen toch niet en dat weten zij ook. Het was gewoon ziekelijk manipulatief van me om zo aandacht te vragen. Ja, heel erg ziek en dom, dan verdien je ook geen liefde en vrienden, inderdaad.

Ik ga toch maar weer een poging wagen om te slapen, in de hoop dat er geen morgen komt waarin ik wakker word. Ik heb dan vast vreselijk spijt van dit stuk en van alles en dan hoop ik maar dat iemand me een reactie geeft dat die blij met me is of me even kan vasthouden, maar ik hoef daar eigenlijk ook niet op te rekenen. Iedereen zal sprakeloos zijn en totaal niet weten hoe te reageren. En iedereen zal dan zijn relatie knuffelen, in zijn auto stappen, zijn hobby beoefenen of gewoon verder gaan met zijn leven. Dat zou ik ook moeten, ware het niet dat al die dingen me momenteel niet lukken of me allemaal niet gegund zijn.

Nee, het wordt weer een weekend overleven en dan maandag vroeg weer naar werk en therapie. Ja, ik vraag me ook af waarom en hoe ik dit dan nog volhoud. Ik ga in ieder geval even weer onder de dekens, wetende dat dit een onleesbaar verhaal is geworden waar toch niemand iets van begrijpt…

tommie345

19 Replies to “Een onleesbaar stuk”

  1. Je eigen tip voor iemand als ik (iemand in je omgeving) is :’verras mij als ik het zo niet meer zie zitten’.
    Ik ga je verassen. Om je te helpen. Omdat je fantastisch bent, echt fantastisch en het waard bent.

    Heb je een emailadres?

    D

  2. Ik vind het lastig om te reageren en dat komt omdat ik jou niet persoonlijk ken. Ik weet dus niet goed wat jou kan helpen op dit moment. Ik herken deze momenten heel goed en ik weet hoe ik daarmee omging, maar het heeft weinig zin om dat nu met jou te delen, omdat ik deed wat voor mij op dat moment goed voelde. Het enige ik je kan adviseren is blijf geloven in de toekomst. Blijf hoop houden, want als je de andere kant op gaat kijken is het heel moeilijk om overeind te blijven. Het is nu zoals het is. Je hoeft je niet beter of slechter voor te doen, maar hou vertrouwen in die betere toekomst. Die gaat echt komen. Geloof daarin. X

    1. Dank je Marion, toch doet mij je reactie weer veel goed. En ik probeer wel weer verder in de toekomst te kijken, dat er alleen soms dingen maar niet willen veranderen maakt het zo zwaar enzo dat ik die toekomst maar stom en moeilijk vind. Maar ooit lachen we om dat ik hier zulke berichtjes typte. Proosten we er dan samen op?

      1. Zelf kijk ik ook maar niet teveel naar de toekomst. Ik durf ook niet zo goed. Gek dat ik toch het gevoel heb dat het allemaal wel goed komt. Voor nu kijk ik enkel naar vandaag. Morgen? Ik zie het wel weer. Maar ik heb het geluk dat ik dat kan op dit moment, omdat alles en iedereen mij ontziet. Jij hebt je werk, je nieuwe woonruimte. Morgen laten voor wat het is is niet echt een optie. Je kan hooguit denken: Ik doe vandaag wat ik kan en dat is voldoende. Nee, we gaan nooit lachen om deze berichten. Hooguit vol ongeloof terugkijken op hoe het was en ja, daar gaan we dan absoluut een keer op proosten. Deal! X

  3. Lieve Thomas,
    Wij, iedereen van de John Blankenstein Foundation, willen je voor geen goud missen!! Zoals je zelf schrijft zit je vol met goede ideeën die ons allen inspireren. Maar dat is niet het belangrijkste. Je bent een mooi mens en wij geloven in je!

    1. Dank je Karin, ik vind het jammer dat ik er niet bij ben vandaag, maar ik wens jullie nu veel succes en plezier en zie jullie hopelijk wel de volgende keer!

  4. Het is ook een hele nare situatie waar je in zit. Logisch dat dit zo ontzettend klote voelt en misschien zijn je acties, zoals het berichten van je vrienden op deze manier, niet zo handig. Maar het is niet raar in mijn ogen dat je dit doet. Je bent gewoon uitgeput, eenzaam, aan het einde van je latijn en wilt rust. Daarnaast merk ik een vechter in je. Die zit er ook. Je blogt, je sms’t, je twittert, je zoekt. Misschien zie jij m niet doordat de ellende hier een rookgordijn voor houdt. Zoals Marion hierboven zegt, probeer te (blijven) geloven in de toekomst. Al kan je maar een beetje door het rookgordijn heen kijken om die toekomst te zien is dit al voldoende.

    1. Thanks voor je begrip en reactie. Ik kijk al eeuwen naar de toekomst en dat is juist het probleem. Maar ik snap wel wat je bedoelt, de strijd goes on and on en zullen wel verder ons best doen. Me and my depression ;).

      1. Ik begrijp wat je bedoelt met kijken maar de toekomst en dat die er uitzichtloos uitziet momenteel. Dat heb ik zelf met regelmaat nog steeds. Het is meer denk ik proberen soms net dat kiertje te zien waardoor een stukje licht naar binnen valt. Dus dan is het meer proberen te geloven dat je de toekomst ooit weer als uitzicht gaat zien. Moeilijk onder woorden te brengen. Als het te wazig wordt moet je het maar zeggen ;-).
        Ik hoop dat je depressie stopt met zijn best doen. :-P

  5. Voor alle lezers:

    Geen paniek hoor, maar wel voor de zekerheid even praktisch:

    Heeft iemand vanochtend al persoonlijk contact met Thomas gehad?
    Tegelijk de vraag, zou iemand die het telefoonnummer van Thomas of zijn adres heeft kunnen contact opnemen met Thomas? Liever drie tegelijk die bellen, dan dat iedereen denkt dat een ander het wel doet.

    Thomas gaf aan in staat te zijn vannacht zichzelf iets aan te doen en hij hoopte niet meer wakker te worden. In combi met zijn enorme wanhoop die hij uit al lange tijd is het niet overbodig om even te checken.

    Zelf weet ik niets dan deze blog van hem anders had ik het even gedaan.

    Nogmaals, ik hoop en denk en gun hem dat hij toch een paar goede uren slaap heeft gehad, maar deze ochtend nog niets lezen van hem maakt toch ongerust.

    Zou iemand willen laten weten of er al contact was deze ochtend of dat hij of zij dat gaat doen?

    Sorry, als ik iemand irriteer.

    D

      1. Dank je Thomas! Heel erg fijn je te lezen!!

        Heb je een ‘anoniem’ mailadres? Of heb je liever dat ik hier post?
        Als je liever hebt dat ik hier post (ik poog overzicht te geven, je daarbij te helpen) hoop ik dat geborgd is dat ik jou probeer te helpen en dat elk woord wat ik uitspreek niets anders voor ogen heeft dan jou zien en helpen.

        Dat ieder woord van mij door jou bekritiseerd en weggegooid mag worden, daar is het ook voor. Maar niet dat ik steaks met tien man discussie heb omdat de woorden voor jou zijn.

        Wil je aangeven waar je de post liever hebt? Hier of in mail?

        Echt superfijn je te lezen deze ochrend, lieve mooierd! D

        1. Oh, ps… Ik heb in mijn overzicht ook iets gezegd over je gezin enzo omdat je daar wel eens iets over hebt geschreven. Kun je als ik het hier post er zelf ook afhalen als je het niet wilt laten staan?

          Niet dat ik juist gedoe ga geven.. ;)

          1. Eej,

            No worries, ik en mijn ouders onderhouden onze band wel hoor, reacties hier hebben daar geen invloed op. Als ik me echt beledigd voel zeg ik het wel, maar ik vind meestal juist fijn als mensen hun mening en inkijk geven en die hier opschrijven, zo zie ik dingen ook nog eens van een andere invalshoek. Uiteraard is het dan wel vrij dat anderen daar dan op reageren, maar het liefste wel op een respectvolle manier en voel je zelf dan niet te veel aangevallen. Ergens kwam dat wel een beetje over zo tussen jou en Angelique deze week, en dat bedoel ik niet verwijtend. En ik hoop dat je daar nu hier ook niet meer op ingaat, alleen slechts dat het dus is gebeurt en dat ik in de toekomst hoop dat het niet meer voorkomt.

            Verder dus liefst reacties hier en zal binnenkort wel even ergens een contactpagina maken, want er zijn wellicht wel meer mensen die me anoniem willen mailen/willen reageren. Nogmaals dank voor lieve meelezen en reacties in ieder geval, waardeer ik.

          2. Een klein dingetje (je kunt natuurlijk niet voor mij regelen dat ik niets zeg als je iets over mij zegt wat niet klopt), ik ‘voelde’ mij niet aangevallen. Ik WERD aangevallen. Ik werd van manipuleren beticht. Dat is vrij ernstig om te zeggen over de woorden die ik daar gaf.

            Maar je hebt volkomen gelijk en heel goed dat ik jou daar verder niet mee lastig val.

            Ik zet mijn reactie hier neer. Hoop meer dan van harte dat het jou helpt op wat voor een manier ook.

            Hele warme knuffel D

  6. Lieve Thomas,

    Je bent verdwaald in een bos van gevoel en denken en bent alle grip kwijt. Ik kan het uiteraard niet volledig goed voor je doen. Maar ik kan je wel op weg helpen en ga je ook helpen. Ik probeer aan de hand van jouw woorden overzicht aan te brengen, zodat je grip kunt krijgen en daar hoop uit kunt putten en geloof dat dit bos een uitgang kent.

    Al lezende maak ik onderscheid in drie dingen: je hebt ‘reguliere’ psychische problemen en daar hoort een hulpvraag bij en een benodigde behandeling. Ik vul nog even niets in.

    Je bent in crisis. Je hebt het overzicht niet, momenteel is er niemand waarbij je voelt dat die dat wel heeft en je het zo zelf ook kan krijgen.
    Je hoofd is een puinhoop. Je gevoel is een puinhoop en je dagelijks leven vraagt zoveel dat je het weliswaar hijgend volhoudt, maar de dreiging voelt wat voor een puinhoop dat kan worden als je je laatste restje mogelijkheid om op je tenen te lopen zou verliezen.

    Je cry for help is verschrikkelijk duidelijk en hoog.

    Je ervaart een uitweg in ultiem vluchten, namelijk doodgaan. Toch is er iets wat je nog hier houdt en je je cry for help de wereld in laat slingeren.

    Heel praktisch: wanneer je werkelijk geen verantwoordelijkheid meer voor jezelf kunt dragen bel dan de huisarts / doktersdienst en laat je via de crisisdienst helpen. Als je zelf niet de huisarts kunt bellen, bel dan iemand met de letterlijke vraag dit voor je te doen.

    Als derde niveau is er het metaniveau. Wat is het overkoepelende probleem. In welk systemisch patroon loop je vast?

    1) de crisis
    De hulpvraag bij een crisis is: stop de crisis.
    In jouw geval is het doel, denk ik, overzicht en grip krijgen. Als je overzicht hebt van wat er allemaal bij jou speelt, dan weet je ook waar prioriteit ligt en wat dus de gelaagdheid in je hulpvragen is en waar je behandeling op gericht zou moeten zijn. Met die concrete analyse kun je gaan vragen om concrete behandeling.

    Ik ga je hierna helpen op weg naar overzicht.

    De belangrijkste stap bij crisis is: herken, erken en accepteer de crisis. Laat even los wat je ‘gewone’ problemen zijn die om aandacht vragen. Het is veel te veel voor je nu. Je bent op hol, nu is eerst de crisis temperen nodig.

    Als je de crisis accepteert, dan geef je aan jezelf toe (door steeds tegen jezelf dit te herhalen en er ruimte voor te geven) dat je nu eerst tot rust komt. Niets anders dan dat is nu belangrijk.
    Zorg dat je goed, gezond eet, een klein wandelingetje maakt en dan niet piekert maar waarneemt.
    Pas tijdelijk je dagelijks leven aan. Laat iemand voor je koken of eet makkelijk maar wel gezond (fruit, groenten (diepvries, pot), noten, yoghurt, muesli etc).
    Laat iemand je helpen bij taken. En stel prioriteit. Bijv, ik ga nu alleen werken en naar therapie. Dat is tijdelijk even genoeg, even alles wat ik nog net aankan. Haal ook uit wat je actief onderneemt even de prestatie weg. Iets doen is nu belangrijk als ontspanning, om endorfinen aan te maken, niet om te winnen. Je bent nu jezelf niet door de crisis, dus je kunt ook niet optimaal presteren.

    2) reguliere problemen
    Die heb je volgens mij behoorlijk helder al.
    Laag zelfbeeld, trauma s of erg nare situaties, je coping (verslaafd aan bevestiging zoeken), inadequate schema s door persoonlijkheidsproblematiek.

    De hulpvraag hierbij lijkt je ook goed helder.

    3) systemisch
    Dan een niveau hoger.

    Ik kom hierop, omdat wanneer je reguliere problemen het WERKELIJKE en ENIGE probleem zouden zijn, dan zou je hulp die je al hebt redelijk volstaan en zou je niet in deze diepe crisis geraken.

    Je lijkt jezelf klem te zetten en gevangen te houden in een cirkel van
    Laag zelfbeeld > faalervaringen en faalgedachten > depressieve wanhoop hierover > totale afwijzing van je recht op bestaan
    En dat in een cirkel.

    Als iemand zo vastzit en niet zelf uit zo n patroon komt, is dat meestal omdat het een functie heeft. Meestal is het onbewust een taak die je op je hebt genomen voor iemand anders en die taak loslaten betekent dan dat dat ook iets met die ander doet die het zo hard nodig heeft wat jij op je neemt.

    Als voorbeeld: stel een vader en moeder. Deze vader had zelf succesvol ondernemer willen worden (mogelijk voelde deze vader dat weer als onbewuste opdracht van zijn eigen ouders). Deze vader heeft het echter niet verder geschopt dan teammanager op een afdeling van een bedrijf. Dat is een prima loopbaan! Niets aan het handje, behalve dan dat deze vader zichzelf onbewust mislukt voelt.
    Maar hij kreeg een zoon. Niet openlijk en duidelijk, maar wel drukkend geeft hij de opdracht aan deze zoon door om te bereiken wat hij had moeten bereiken van zichzelf. Bijv door pas enthousiast te reageren op uitmuntende rapporten en het sporten van zijn zoon te ontmoedigen, want beter zou hij ergens voorzitter van worden. Dat soort pressie.
    De zoon is goed in turnen, maar blijft zich focussen op zijn opleiding ipv op sport. Tien jaar later is hij depressief en moedeloos en snapt niet goed waarom.

    De reden is omdat hij zonder zich ervan bewust te zijn de rol van het waarmaken van de mislukte droom van zijn vader op zich heeft genomen.
    Stel dat hij het zou weten, toegeven aan zichzelf en dan loslaten, dan zou hij voor zijn gevoel zijn vader in de steek laten.
    Het kind in ons is en blijft heel lang heel diep heel loyaal aan ouders.

    Dat was een voorbeeld.
    Nu naar jou, lieve Thomas.

    Ik baseer me op wat ik gelezen heb op je blogs. Ik weet dus niet hoe goed ik zit. Dat weet alleen jij. Maar lees vooral waar je het mogelijk zoeken kunt, moet.

    Als ik het vrij zwart wit maak (dat is helpend als je overzicht wilt krijgen), dan zie ik een vader, moeder, Thomas en een zus. Ik lees dat deze Thomas ‘niet goed genoeg’ was en ‘het beter had gekund’ en dat de zus ‘beter’ was.
    Ik lees (mogelijk) dat je zus in jouw beleving hierdoor de betere werd en jij de mindere.
    Als je dat herhaalderlijk zo ervaarde, is het waarschijnlijk jouw waarheid geworden.
    Ieder kind zal echter signalen afgeven hierover in zijn prille jeugd en de meeste ouders merken dat op en gaan dan bijstellen, zodat de ervaring opgeheven wordt en beide kinderen zich goed genoeg voelen.
    Voor sommige ouders is er een onbewuste , onbedoelde (je ouders hebben dit vast nooit echt nooit zo gewild!) reden om dit echter onbewust in stand te houden.
    Misschien omdat je vader bijv iets van zichzelf op jou als zoon projecteerde. Onbedoeld he!

    In ieder geval lees ik dat jouw rol werd de mindere van je zus te zijn en de rol van je zus de betere ten opzichte van jou.
    Het kan ook zijn dat je deze rol en taak op je bent blijven nemen uit liefde voor je zus. Dat weet ik niet. Misschien had je zus het erg nodig om de beste te zijn en ben jij daarom de mindere gaan worden en blijven.

    Wat ik wil overbrengen is dat het kan zijn dat dit de rol en taak is die je uit liefde en uit loyaliteit voor een ander gezinslid op je bent gaan nemen.
    Maaaaar: je bent er natuurlijk zelf ook nog! Je werd volwassen en je leidt een eigen leven en je wilt worden wie je in je hebt.
    Daar is het loyaliteitsconflict!
    Want: kies je voor jezelf en jouw leven dan moet je uit dit patroon stappen.
    Maar als je daar uit stapt ben je niet meer in de rol die je familie van je verwacht.
    Dat is een helse keuze.

    En dus kom je in een helse hel van een crisis.

    Als dit probleem speelt, dan zul je begrijpen dat je aan de reguliere problemen kunt werken tot je een ons weegt, maar je zult dan niet uit dit patroon komen.
    Als dit het probleem is, dan zul jij uit jouw rol moeten stappen en dat aan je familie moeten overbrengen. Dat is niet zomaar ff een gesprekje, want evenwicht in gezinnen wil evenwicht blijven!
    Ik kan hier niet ff de route in vijf zinnen beschrijven, maar dat hoeft ook niet nu in deze mail.

    Wat op dit systemische niveau ook kan spelen, maar uit wat je schrijft haal ik dat niet is dat een kind in het gezin de rol van ‘probleemkind’ op zich neemt. Dat heeft dan als functie dat men het steeds over het kind en diens problemen kan gaan hebben en zo hoeven ouders bijv niet stil te staan bij hun eigen probleem van relatieproblemen of eigen trauma s etc.

    Ik hoop dat dit alles jou op weg helpt.

    D

    1. Ps voor lezers: ik denk slechts hardop. Formuleer slechts hypotheses. Mogelijk ligt het niet in deze hypothese maar brengt het wel iets anders naar boven.
      Het is niet anders bedoeld dan als een arm om Thomas heenslaan en naast hem op de bank mee te denken op weg naar waar dan ook.

  7. Ik begrijp je helaas maar al te goed en weet dat ik nu wel kan zeggen ‘Niet waar, je bent het waard, je verdient leven en liefde’ etc maar dat dat waarschijnlijk toch niet echt binnen zal komen. Dus hou ik het bij een virtuele knuffel.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.