Beste collega’s,
Dit is een beetje een erg persoonlijk mailtje, maar ik dacht dat het toch goed zou zijn om hem te sturen. Het is alweer een week geleden dat alle tijdelijke mensen te horen kregen of ze nog een half jaar mochten blijven of dat het per 31 december al zou stoppen. Vol spanning wachtte we allemaal tot we een JA/NEE hoorde, andere smaken waren er immers niet, echter wel voor mij..
Ik liep gisteravond door de Ikea met mijn moeder. Na opnieuw een zware dag met een presentatie voor een belangrijke delegatie op werk, de sleuteloverdracht weer terug, omdat ik dingen nog moet slopen in mijn kamer en de therapieafspraak met mijn keuze. Ik was er dan totaal nog niet bij met mijn hoofd, maar stiekem was ik toch trots dat ik dan wel samen met mijn moeder een nieuwe bank uitkoos, een eettafel en eetstoelen en dat die morgen worden bezorgd door Ikea, zodat mijn kamer dus helemaal huiselijk en soort van af is vanaf komend weekend. Hoeveel ik er van kan genieten de komend3e tijd is nog maar de vraag…
Op 21 september hakte ik de knoop door: Ik ging in dagbehandeling. Het CWZ had een prima traject waar ik terecht zou kunnen. Helaas is het totaal anders, maar wil ik vandaag toch de knoop doorhakken met mijn therapeute, waar mijn intensievere behandeling ligt. De 6 opties die ik over de mail kreeg van mijn therapeute liggen voor mij op tafel. Ik moest ze rustig doornemen en op mij in laten werken…
Ik wist dat het vandaag moeilijk ging worden. Ik ging vanavond mijn beste bro uitzwaaien voor de komende 7 maanden gaat die op stage naar Manchester. Ik ga hem zo erg missen dat ik wist dat als ik nu thuis zou komen dat ik echt gesloopt zou zijn. Dat het echter zo’n heftige dag zou worden was ik mij vanmorgen nog niet bewust van.
Opluchting betekent “verlichting van zorg(en)” (Van Dale woordenboek). Het is een emotie/gevoel die ik eigenlijk niet kan plaatsen en nauwelijks ken. Het is echter ook de vraag die ik het meeste krijg. Ben je nu opgelucht? Dat was zeker wel een opluchting? Ik zou willen dat ik een verlichting van mijn zorgen zou kennen, maar helaas gaan ook met stapjes vooruit de zorgen er mee vooruit. Ook al zitten dingen mee, een verlichting van zorg voelt nog ver weg…