Hoewel het al weken was aangekondigd, gingen de aanmeldformulieren dinsdag eindelijk op de bus. De aanmelding voor dagbehandeling is definitief. De dagbehandeling zelf echter nog niet…

Wat was het mij een bevalling tot nu toe zeg. De keuze voor dagbehandeling, het iedereen vertellen, de ideale plek niet door zien gaan, zoeken naar alternatieven, langzaam deze weg strepen, bellen met de keuze en de knoop doorhakken. En als dat nog niet genoeg was, niet een simpel aanmeldformulier via de website, maar een ongelofelijk ouderwetse manier om je aan te melden. Via de telefoon dus vragen om aanmeldformulieren, die dus in de bus viel bij mijn huisbaas die deze voor mij klaar legde.

Hier zaten heel wat formulieren in. Allereerst veel vragen over persoonlijke gegevens. Onder andere over geboorteplaats, provincie, land, nationaliteit. Alsof de mensen van de administratie zelf nul topografische kennis hebben en ook nog niet de mogelijkheden om deze zelf op te zoeken. Daarna je zorgverzekering, je nummer daarvan, een code daarvan, en het adres. Alsof ze voor de privacy nog even alle gegevens zelf gingen overhandigen aan de zorgverzekering. Ik vond het allemaal maar raar.

Vervolgens ook weer vragen die ik veel te gendernormatief of ouderwets vond. Bijvoorbeeld bij achternaam, dat gehuwde vrouwen zouden mogen aangeven met welke achternaam ze aangesproken wilde worden. Volgens mij mogen mannen allang ook vrouwennamen overnemen of kunnen twee mannen en twee vrouwen ook gewoon trouwen. Tevens in de gegevens over de gezinssituatie waarin je bent opgegroeid al een ingevulde titel vader en een ingevulde titel moeder. Ik bedoel je kan dit toch ook open laten, er zijn tegenwoordig toch tal van lesbische en homo-ouders. Ik snap dat het soms nodig is om te vragen naar gender, of je status, maar nu vond ik dit onnodig. Ook al zijn we een grote minderheid, rekening houden met 1 op 10 kan best of je kan dit op veel momenten gewoon zo open mogelijk laten denk ik dan. Enfin, misschien ergerde ik mij hier wel zoveel aan, omdat ik het in mijn hoofd ook zo moeilijk vond om dit in te vullen.

Dan door naar de vragen waar het echt over ging, wat voor klachten had ik; waarom meldde ik mij nu aan; waar was ik nog wel tevreden over in het leven; hoeverre had ik afspraken over na behandeling met werk; en ieder levensgebied ongeveer een cijfer gegeven. Nee, het was al best confronterend en moeilijk. Dan ook een cijfer aangeven of je ergens verslaafd aan was. Alles kwam langs; drank, drugs, roken, gokken en onvermijdelijke telefoon en social media. Ik gaf maar aan dat dit in veel onzekere situaties vaak een makkelijke vorm van afleiding is of dat het gewoon even fijn is om daarop te kijken of daarop bevestiging te zoeken. Misschien ook wel middels deze blog, al schrijf ik ook gewoon heerlijk van mij af door nu te schrijven.

Naast al deze moeilijke vragen van 20 pagina’s lang, kwam de opdracht om in vier kantjes je levensverhaal te schrijven over alle dingen die je meegemaakt hebt en wellicht van invloed zijn geweest. En zo begon ik te schrijven en kwamen steeds meer gebeurtenissen boven die het vermelden waard waren. Dingen die afgelopen jaar in therapie bovenkwamen en die ik allang was vergeten, steeds meer. Als het niet mijn lichamelijke klachten zijn, wijst iemand mij wel weer om dingen van vroeger, om dan weer te wijzen op mijn kromme rug en het pesten daarmee, of dan wel om mijn motoriek en dingen van vroeger, bedplassen tot bijna in de puberteit en mijn moeilijke coming out en nu nog 100 dingen die ik niet vertel. Nee, 5 kantjes werden volgeschreven waarna ik nog de helft was vergeten voor mijn gevoel.

En zo kwamen we bij het invullen van allemaal verklaringen van opvragen van informatie van oude behandelaren, en voor informatieverstrekking en voor nog wel 10 dingen en elk had zo een eigen formulier. En zo zette ik ongeveer 15x mijn handtekening. Zo kon ik er nog een beetje op oefenen, wat een echt goede, mooie, gelijke handtekening heb ik eigenlijk nooit ontwikkeld. En zo had ik alles ingevuld dacht ik. Maar ik moest nog mijn doktersverklaring ophalen die ik vorige week al had afgeleverd, maar wat wegens tijdgebrek niet was gelukt. Als mede mijn therapeute nog enkele schema’s en vragenlijsten van mijn intake een jaar terug en van gedurende therapie het afgelopen jaar aan mij zou overhandigen, zodat ik deze bij de envelop erbij in kon doen. En zo geschiedde, de envelop kon bijna dicht, alleen nog langs de dokter voor de verklaring.

Bij de assistente zou die klaar liggen. Aldaar aangekomen kon ze hem nergens meer vinden. Ik dacht, waarom dit nou weer, terwijl er mensen achter mij kwamen te staan en ik er ongemakkelijk van werd. Na iets minder dan 10 minuten werd het gevonden, het zat onder de verkeerde letter. En zo bedankte ik ervoor en liep ik snel weg. Voordat ik hem in de envelop kon doen en het dicht zou plakken en weg zou doen wilde ik nog even zien wat mijn huisarts had opgeschreven. Vol ongeloof zag ik bij vermoedelijke psychische aandoening opeens depressie (sociale fobie) staan. Ik een sociale fobie? Natuurlijk was ik soms vermijdend, maar boodschappen doen, grappen maken in groepen, presenteren voor een zaal van 300 man, het zorgt echt niet voor heel veel stress en onrust bij mij. Ik heb zonder voor opleiding meer dan 150 klassen mijn coming out verteld, en vulde in mijn formulier in dat ik het meest tevreden ben over mijn sociale leven met best veel goede vrienden waarmee ik oprecht kan praten. Daarnaast zijn er best veel mensen waarmee ik makkelijk klik, en ben ik altijd vrij aanwezig. Nee, deze diagnose kwam opeens weer heel erg uit de lucht vallen en kon ik er moeilijk bij hebben naast Cluster B en Cluster C Persoonlijkheidsstoornis klachten wat er ook op stond. Ik vond het misschien wel het volgende teken dat ik beter kon overstappen op een andere huisarts.

Het was mij te veel tijd en werk om mijn huisarts te vragen om dit te herzien, omdat het ook nooit over een sociale fobie is gegaan, en zo stuurde ik het maar op. Hopelijk kom ik nu niet met allemaal mensen in een groep die niet durven te koken of boodschappen durven te doen, want dat zou mij helemaal niet helpen. Maar ik denk dat ze dat in Lunteren tijdens mijn intake ook wel zullen zien. Dan kan ik lekker vermijdend beginnen met het vertellen over hoe heteronormatief en ouderwets ik het aanmeldformulier vind, dan komen ze vast wel achter mijn eigen karakter. Misschien zegt dit hele verhaal nu ook wel waarom ik deze therapie nu zo hard nodig heb…