Ik ben al niet meer anders gewend. Ik leef erop; Bestuurstaken, in commissies zitten en actief meedenken over beleid en uitvoerende taken. “Een beter milieu begint bij jezelf” of “Mensen die niet stemmen hebben ook geen recht om kritiek te leveren” zijn uitspraken naar mijn hart. Het is mede de reden dat ik zo transparant ben en blog, ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid en erkenning van elkaar en ik vind dan ook dat ik mijn steentje hieraan moet bijdragen. Het rijmt echter moeilijk met mijn PDS, depressie, Persoonlijkheidsstoornis en level van energie..
Nadat ik zo moeite had gehad met mijn homoseksualiteit en mijn comng out, wilde ik het andere jongeren gemakkelijker maken. Ik ging bij een Homojongerenorganisatie, ging voorlichting geven op scholen, lichtte op homo-ontmoetingsplaatsen voor over Safe Seks voor de GGD en ging in het bestuur van een overkoepelend orgaan voor roze organisaties in Nijmegen, dat verantwoordelijk is voor de huisvesting daarvan. Daarnaast had ik nog een baantje van maximaal 20 uur in een supermarkt en ondertussen begon ik mijn master. En als dat nog niet genoeg was vond ik nieuwe uitdagingen bij de John Blankesteijn Foundation en probeerde ik ook nog actief te zijn bij mijn tafeltennisvereniging en een sociaal leven erop na te houden.
Dit zal al vrij moeilijk combineerbaar zijn voor een gezond iemand, laat staan voor iemand die regelmatig aanloopt van zijn beperkingen van psychische klachten en zijn Prikkelbare Darmsyndroom. Toch wist ik het redelijk te combineren, al kan je min of meer zeggen dat ik mijn studie daarbij heb laten versloffen en dat ik daar het maximale niet helemaal heb uitgehaald. Maar desalniettemin vervulde ik mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor de waarden waar ik voor stond en ik droeg daar mijn steentje voor bij. “Niet zeuren, gewoon doorzetten” was iets wat ik daarbij van huis uit had meegekregen en waar ik ook heilig in geloof.
Als ik moe was en darmkrampen had, dacht ik vaak: “Gewoon gaan Thomas, gewoon doorzetten, opgeven is laf”. Het is niet voor niets dat dat niet altijd goed ging. Wat te denken van vier jaar geleden, toen ik out ben gegaan in een halve marathon en wakker ben geworden in het ziekenhuis. Dat was het eerste stapje om beter naar mijn lichaam te luisteren. Maar het gevaar zit hem nog steeds in de momenten dat ik mij beter voel en dan weer Ja zeg tegen een nieuw project. Zoals afgelopen jaar participeren in de jubileumcommissie van de homojongerenorganisatie waar ik ook 3 jaar voorzitter ben geweest.
Ik heb hier wel een aantal dingen voor kunnen doen, maar heb ook vaker dan ooit gezegd dat ik dingen niet kon, of hier dus over gelogen. Vanavond is het eindfeest van het jaar en daarmee sluit ik die functie af. Gedurende Lunteren is het ook beter als ik niet te veel taken heb daarnaast. Gezien het bestuur van het overkoepelende orgaan van roze organisaties in Nijmegen ook uiteen dreigt te vallen is de kans zeker ook aanwezig dat ik daarmee stop, als dat ik in team voorlichting ook al het bijltje heb neergelegd. Er blijven dan nog taken voor de John Blankesteijn Foundation over en kan ik mij verder volledig richten op herstel en behandeling in Lunteren.
Dit lijkt een goed besluit, maar tegelijkertijd vind ik dit ook één van mijn moeilijkste besluiten door mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Ik wil zo graag in al die gebieden nog mijn steentje bijdragen. Gedurende ALV’s, bijeenkomsten en vergaderingen ben ik altijd wel iemand die veel aan het woord is, en die graag mee praat en een eigen visie/mening heeft. Echter moet ik mij nu op de achtergrond houden, beter naar mijzelf luisteren en na een zware dag mij niet te veel schuldig voelen dat ik een vergadering, sporten of andere bijeenkomst oversla.
Dit proces is met name deze week erg gaande. Ik toonde eindelijk nog wat discipline met het hardlopen en conditioneel gezien ging dit prima, maar zoals ik al eerder liet doorschemeren deze week, stond mijn PDS erg in de weg. Het zorgde er ook voor dat ik mijn tafeltennistraining oversloeg en rustiger aan ben gaan doen. Ik hoopte vanavond echt fit te zijn voor het eindfeest van het jubileumjaar: MILQ, waarvoor ik ook veel vrienden had uitgenodigd en we al veel kaarten voor hadden verkocht. Echter zeggen mijn darmen vandaag ieder half uur dat ik naar de wc moet en is het qua maagkrampen en steken de hele week al terror. Veel energie heb ik niet en zo heb ik mij ergens op de achtergrond al afgemeld. Ik ben waarschijnlijk dus niet eens bij het feest dat ik mede zelf heb georganiseerd.
Ik kan dit maar moeilijk accepteren en ben er erg gefrustreerd over. De niet heel erg erkende (als chronische aandoening zijnde) Prikkelbare Darmsyndroom verhinderde al mijn hobby’s deze week. Ik ben dan altijd geneigd te denken: “Dit gaan ze toch ook niet oplossen in Lunteren, deze klachten houd ik toch wel altijd”, wat natuurlijk voor een groot deel waar is. “Mijzelf er ontzettend schuldig over voelen, mijzelf heel erg veel verwijten hiervoor en mijzelf zien als aansteller, het leren accepteren dat helaas niet alles gaat en proberen dit vaker aan te kunnen geven”, zal echter wel behoren tot de leerdoelen in Lunteren. Dit zal dan moeten leiden tot een groter verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn eigen lichaam en mijzelf en minder voor dat van anderen. Benieuwd wat ze in het telefoontje van Lunteren, dat ik zo meteen ontvang, zullen voorstellen welke behandeling en in hoeveel dagen dit het beste behandeld kan worden…
