Alweer een nieuwe week voorbij, dus tijd voor een nieuwe whoop, whoop, poeh, poeh! Iets later op de zondagavond dan jullie gewend zijn, maar dat komt vooral doordat deze zondag bommetje vol zat. Tijd dus om jullie eens bij te praten over het weekend en om mede te delen wat ik deze week nog meer allemaal beleefde…
Naar aanleiding van mijn blog van gisteren, kwamen er wat kritische reacties op facebook. Dit was niet voor het eerst, het neemt de laatste tijd meer toe als af. Ik stel mij te kwetsbaar op, ik benoem te veel andere dingen van anderen, ik houd te weinig rekening met de gevoelens van anderen, die zich daardoor moeten verdedigen. Mensen durven niets meer tegen mij te zeggen, omdat ik alles op een weegschaal leg en die dingen vervolgens verwijt in de blog. Ik onderwerp mijzelf daarom maar eens aan een kritisch interview.
Ik merk dat ik het best moeilijk vind om om te gaan met hele goede intenties van hele lieve mensen, maar dat ze toch niet stroken met mijn eigen gedachtes. Ik vind mijzelf best emphatisch en kan mij meestal redelijk inleven. Echter, soms zitten ik en sommige mensen gewoon niet op één lijn, dat geeft eigenlijk verder ook helemaal niets, maar wat als dat tussen jou en je ouders in best veel dingen zo is?
Het was nog 6 nachtjes toen de afspraak definitief was gemaakt. 6 nachtjes, waarschijnlijk niet van 8 uur, want ja het was nog maar 6 nachtjes. Maar naïef als ik was dacht ik dat het gewoon 6 nachtjes zou blijven. Want deze afspraak is zo ontzettend moeilijk, eng, confronterend, vervelend, naar, dat kon niet nu al gaan plaatsvinden. En zo ging Thomas naïef gewoon door met zijn leven de afgelopen dagen.
Het depressiegala is vanavond. Ik wilde er ergens wel graag heen, maar ben vanwege de kosten, reistijd en alles eromheen maar niet gegaan. Het gala heeft het thema “werken met een psychische aandoening” hieraan verbonden en vandaar dat ik dacht dat het wel tijd was om mijn collega’s op de hoogte te stellen van hoe het nu met mij gaat en ook hoe mijn komende tijd eruit ziet met therapie, werk en alles daaromheen. Hieronder valt te lezen hoe ik dit precies verwoordde en dat ik in ieder geval blij ben dat ik zo open kan zijn op mijn werk over mijn psychische aandoening en dat dit voor mij in ieder geval een belangrijke stap is geweest en dat ik hoop dat anderen zich hierdoor een klein beetje gesteund voelen en wellicht ook ooit deze stap kunnen nemen, al is het volledig te begrijpen als je hier wat geslotener over bent. In ieder geval maakt het er mijn situatie niet per se gemakkelijker op, maar ben ik wel blij dat ik zo open en vrij kan zijn op het werk hierover. Lees de mail hieronder..
Whoop, whoop? Ik kijk even onder de tafel, onder de bank, waarop ik heel het weekend lag, onder het bed, waar het ook al zo moeilijk was uit te komen, of onder het dekentje, waar ik zelf heel het weekend onder te vinden was. Maar de whoop, whoop; positieve vibrations zijn even onvindbaar. Wat een weekje was het zeg, er kwam geen einde aan. En na vandaag ben ik misschien nog wel depressiever dan gisteren. Het voelt echt alsof alles zoveel moeite kost. Ik stink als hel, maar energie om te gaan douchen heb ik niet.
Ik was vandaag niet van plan om op te staan. Het bed was warm, ik zag gelukkig geen licht onder de deken en er was ook geen reden om uit mijn bed te komen. Toch heb ik mijzelf net naar de woonkamer kunnen slepen, alwaar ik tussen de verlaten bordjes (ik eet tenminste nog), plaats heb genomen aan tafel. Mijn darmen voelen iets beter dus een kop koffie kan ik wel proberen. Het is nog geen 24 uur nadat ik diverse telefoontjes heb gehad uit Lunteren.
Ik ben al niet meer anders gewend. Ik leef erop; Bestuurstaken, in commissies zitten en actief meedenken over beleid en uitvoerende taken. “Een beter milieu begint bij jezelf” of “Mensen die niet stemmen hebben ook geen recht om kritiek te leveren” zijn uitspraken naar mijn hart. Het is mede de reden dat ik zo transparant ben en blog, ik geloof in de kracht van kwetsbaarheid en erkenning van elkaar en ik vind dan ook dat ik mijn steentje hieraan moet bijdragen. Het rijmt echter moeilijk met mijn PDS, depressie, Persoonlijkheidsstoornis en level van energie..
Ik heb zo meteen mijn vaste trainingsavond van tafeltennis, maar ik ga niet. Ik weet dat het goed is om te sporten tegen mijn Depressie en psychische klachten. Ik weet dat het goed is om mijn sociale contacten daar weer op te doen, en meestal als ik ga valt het allemaal echt wel mee. Het gaat vandaag echter totaal niet. En niet eens zo heel erg psychisch, maar vooral in mijn darmen. Al hebben deze twee natuurlijk ook een behoorlijke wisselwerking op elkaar.
Read More Mijn 5 grootste frustraties van mijn Prikkelbare darmsyndroom (PDS – Spastische darm)
Let op: Dit betreft een vervolg op: Terugblik: Studie
Het is alweer een maand geleden dat ik mijn eerste deel schreef over een terugblik op mijn studie. Het was naar aanleiding van het tweejarig jubileum van mijn afstuderen. Ik beschreef hoe ik mijn studie had ervaren en dat het meer een lijdensweg was geworden dan een enthousiast avontuur, maar dat er dus wel een einde vooraanstaande was. Ik mocht op donderdag 17 december komen verdedigen! Ik was eindelijk echt bijna klaar!