Maandag was het dan zover. Mijn laatste afspraak met mijn therapeute van de afgelopen 16 maanden. Het was een moeilijke stap voor mij geweest in 2014, maar ik wist ook dat het niet langer meer ging. Via de huisarts, praktijkondersteuner, 113online, was daar na een wachttijd eindelijk plek bij de ambulante schematherapeute. En zo begon begin december 2014 mijn intake…
In een spannende tijd, met de kerstvakantie tussendoor werd in drie weken voor het eerst een echte diagnose gesteld. Waar ik eerder gedurende cognitieve gedragstherapie een sociale fobie toegekend had gekregen, zag deze psychotherapeute toch iets anders, waar ik ook meer van bij mijzelf herkende. Een dysthyme stoornis (chronische depressie, maar iets lichter dan daadwerkelijke depressie) met een Persoonlijkheidsstoornis met kenmerken uit borderline, vermijdende en afhankelijke persoonlijkheidsstoornis, maar onvoldoende om deze persoonlijkheidsstoornissen daadwerkelijk te kunnen benoemen, maar voldoende voor de diagnose persoonlijkheidsstoornis “Niet anders omschreven” (niet voldoende eigenschappen van 1 specifieke persoonlijkheidsstoornis, maar wel voldoende voor een daadwerkelijke persoonlijkheidsstoornis).
En zo gingen we daar mee aan de slag. Ik leerde om te durven praten over mijn suïcide gevoelens, over mijn negatieve gedachtepatronen, over mijn opgroeien in mijn jeugd, imaginatie oefeningen naar vroeger, stoelentechniek die verschillende gedachtes/kanten in mijn hoofd aansprak, ik durfde de strijd met mijn ouders uit te spreken en de confrontatie met mijn ouders aan te gaan. Ik leerde mijzelf beter te begrijpen, leerde de stem die vond dat ik keer op keer faalde vaker te tackelen, ik leerde om hulp te vragen, ik leerde hoe mijn gevoel moeilijk durfde toe te laten en de verschillende kanten in mij. De gezonde volwassene was er zeker binnen mij, maar het spontane kind was veel te klein en het boze kind was ook nog veel te groot.
Steeds kleine stapjes, maar als een grote stap daar gemaakt leek te worden, viel ik weer stapjes terug. Ik kon 1 lekke band nog wel aan, maar als ik dan ook nog door de regen moest teruglopen kwam het hele negatieve riedeltje weer. Ik verdiende ook niet beter, ik had altijd pech, maar dat was ook altijd mijn stomme eigen schuld, waarom bestond ik überhaupt nog. Ongelofelijk rare gedachtekronkels, maar op het moment zelf spelen ze af in mijn hoofd en kan ik ze onmogelijk tegenhouden. Daarnaast is dat gevoel om zich gehoord te moeten voelen nog onwijs groot. Alles moet geuit worden, en er is een onwijs groot behoefte aan bevestiging, aan er mogen zijn en aan begrip van anderen. En zo bleef het na 9 maanden nog steeds hard aanpoten.
Er zat nog te veel dat nog onbesproken bleef, de ware Thomas werd steeds meer zichtbaar, maar echt bij zijn emotie en gevoelens kwam het niet. Daarnaast waren er verdere terugvalletjes in suïcide gedachtes, in fouten in sociale relaties en liep ik nog steeds vast op mij werk, wat eigenlijk sinds het begin al gaande was, maar wat erg veel wisselvalligheid kende. Eenmaal tot tweemaal therapie in de week had geleid tot meer inzicht, tot meer erkenning en begrip, maar een stap naar een definitieve oplossing, naar een stabieler en rustiger leven kon niet worden gemaakt.
En hoewel ik mijn therapeute zeer dankbaar ben voor de stappen die ik heb kunnen zetten, wist ik dat een intensievere therapie echt benodigd is om mij die stabiliteit, rust en “het kunnen aanspreken van mijn eigen ik” te kunnen geven. En zodoende werd in een moeilijk proces de keuze gemaakt voor Lunteren, waar ik over 11 nachtjes mijn moeilijke intensieve proces zal starten. Het besef komt steeds meer dat het niet geeft, dat ik het kan, dat er net zulke mensen zullen zitten als ik, dat het een moedige en knappe keuze is en dat ik niets te verliezen heb en het mij alleen maar kan helpen.
Natuurlijk wordt het zwaar, natuurlijk gaat het mij moeite kosten, natuurlijk heb ik voldoende scepticisme. Maar had ik dat ook niet bij mijn therapeute waarvan ik maandag afscheid nam? En won ze niet mijn vertrouwen, prikte ze niet langzaam door mij heen, liet ze mij niet onwijs zweten, maar gaf ze je ook niet het inzicht en de benodigde handvatten, waardoor ik er nu nog steeds ben, waardoor ik nog onwijs veel mensen naast mij heb staan waarvoor ik dankbaar mag zijn en durf ik mijn problemen te erkennen en de volgende stap te nemen? Ik vrees dat ik al die vragen met JA moet beantwoorden.
En zo nam ik met een zere keel afscheid afgelopen maandag. ik had wegens mijn griepje geen cadeau kunnen halen van dankbaarheid voor de hulp, het geduld, voor de rust, voor de bemoedigende woorden, voor de kritische houding, voor het durven het tegenin gaan of het aannemen van mijn feedback. Op zich wilde ik dit wel graag, en zou dit ook wel passen bij mijn attentheid, maar kwam het er helaas niet van. Wederzijds had mijn therapeute, na het bespreken van de moeilijke start in Lunteren, nog wel een lief kaartje met bemoedigende woorden voor mij voor het traject in Lunteren. Mocht er een natraject nodig zijn, dan weet ik absoluut waar ik aan kan kloppen, maar voor nu voel ik even leegte. Eén van de weinige mensen die ik blind vertrouwde, waartegen ik alles kon delen, valt weg. Benieuwd of ik ook weer alles in een groep met vreemde mensen en een nieuwe therapeute durf te delen…
