Het is 13.00 en ik heb mijzelf net uit bed gesleept. Nou, ja ook al wel vanmorgen om 10.30, omdat ik ergens zou helpen met een verhuizing vandaag, maar toen merkte ik dat het echt niet ging. Het was vanacht al verschrikkelijk en als ik dan alleen ben houdt het niet op. Een 8-2 overwinning in tafeltennis was weer een druppel, waardoor mijn stemming 180 graden omsloeg. Een overwinning?…

Ja in tafeltennis speel je 3 tegen 3 in teams, en wonnen we als team 8-2. Ik zelf verloor echter twee partijen. Dat betekende dat ik dus debet was aan dat het geen 10-0 was geworden. En erger nog, dat ik ongeveer de zwakste van het team ben geworden. En dat dat pijn doet, dat valt niet uit te leggen. Het is gewoon dat ik vorig jaar toen ik in deze klasse werd ingedeeld, de bond moeilijk ging doen dat ik niet in het hoogste team werd geplaatst, omdat ik zogenaamd veel hoger zou kunnen spelen. Hetgeen ik ook wel heb gedaan in het verleden. Maar op een rare manier ben ik mijn niveau gewoon kwijt geraakt en als je tactisch spelletje hebt kan je mij makkelijk ontregelen. En zo verloor ik gisteren twee potten, en had ik daarin niet eens een schijn van kans. De pot die ik won was wel weer easy, schrijnend was wel dat die tegenstander de beste speler was van hun team, hetgeen wel zegt dat er met mijn spel geen pijl op te trekken is.

Nadat de bond dus al moeilijk deed vorig seizoen, ging ik dit seizoen toch verder in deze klasse. Met spelers die in het verleden altijd wel iets lager speelde, of die hoger kunnen, maar dachten wellicht voor het kampioenschap te kunnen gaan met dit team. Als we het feitelijk bekijken worden wij dat waarschijnlijk niet door mijn prestaties. Iedereen gooit het op mijn psychische klachten, op hoe ik in mijn vel zit. Ik geloof daar zelf niet in, ik heb gewoon motorisch geen backhand, kan geen effect geven en heb daardoor ook totaal geen service en ontvangst. En alle andere mensen die vroeger lager speelde hebben dat wel bijgeleerd en spelen daarom nu hoger of beter. Het is wederom een pijnlijke druppel in mijn bestaan. Als ik zie met wie ik 10 jaar geleden in een team zat bij mijn oude club en dat ik toen het beste van mijn team was, en dat die mensen nu allemaal hoger spelen. Net als bepaalde spelers waarmee ik vorig seizoen in het team zat en dit seizoen weer, allemaal spelen ze hoger. Ik hoor tegenstanders zeggen: “Ooh, gelukkig doet Thomas ook mee, die kan je hebben met het juiste spelletje”. En zo wordt er over mij gedacht in een klasse die ik dacht allang te zijn ontgroeid.

Ik mag mijzelf niet vergelijken met de progressie van anderen. Ik vind dat zo’n mooie, makkelijke uitspraak. Want doen we dat niet allemaal? Hoe weet je hoeveel loon je kan verdienen? En als je ooit manager was van een bedrijf en je stuurt allemaal mensen aan, en dan een aantal jaar later ben jij opeens de receptionist en zitten al die mensen in hogere functies en sturen ze jou aan, vergelijk je je dan niet? Het is in ieder geval precies wat ik momenteel voel, en dat iedereen zegt dat ik dit echt mijzelf aan doe, dat dit mijn houding is, en dat ik alleen zelf dit kan veranderen. Vanavond is er een stapavond van mijn tafeltennisvereniging, en morgen is het toernooi van de eigen club. Veel oude teamgenoten, vrienden uit het buitenland, waarmee ik vroeger heb gespeeld zijn er allemaal bij. Ik kan tegen niemand zeggen dat het goed gaat, zowel niet in het spelletje als met mij. Ik zie daarom verschrikkelijk op tegen zowel vanavond als morgen, omdat ik gewoon niet weet hoe ik mijzelf hiervoor bijeen moet rapen. Hoe ze zeiden “Hoe kan je in deze klasse nou niet 100% spelen” en “Je kan zoveel beter”. Het zijn die mensen die vannacht gedurende mijn vreselijke nacht naast hun partners lagen en morgen weer met hun auto vertrekken. Ja, iedereen heeft zo zijn eigen problemen, en last van dingen, maar mensen voelen niet wat ik momenteel voel.

Ik weet daarom niet of ik mijzelf echt bijeen kan rapen. Denkend aan Lunteren, en alle regeltjes daar waar ik niet mee om kan gaan. Ja, die over privacy van cliënten zeker wel, maar niet dat alle onderdelen verplicht zijn en heel veel meditatie en mindfullness daarin en dat ik toch al weet dat hardlopen voor mij echt veel beter werkt, maar daar is dan geen ruimte voor. Dat ik vrijwel met iedereen het gevoel had dat ze zulke andere problematiek hebben. Dat je zelfs ieder weekend 3 groepsgenoten moet gaan bellen, dat ik zoveel vrienden en mensen ga kwijtraken, wat ik nu al merk doordat mijn gedrag zo labiel is als de pest. Iemand in een depressie is onbenaderbaar en moeilijk, maar ik met mijn persoonlijkheidsstoornis ben nog meer onbenaderbaar. Mij zie je het ene moment verschrikkelijk lachen en het volgende moment schreeuwen om zelfmoord en zelfbeschadiging. Het valt niet te begrijpen voor mensen, ben je nou depressief of doe je alsof? Mensen snappen mij daarom totaal niet meer, en weten niet hoe met mij om te gaan.

Ik onderneem nog van alles, maar alles leidt tot meer teleurstelling. Nog maar 10 nachtjes totdat ik een intensieve behandeling aanga, waarbij ik op mijn 28e wekelijks moet krijten, tuinieren of knutselen. En ik mag er ook nog niet over klagen, want je moet vertrouwen hebben in je behandeling en het aangaan. Ik heb het idee dat depressie, angst om mij heen door veel mensen wel wordt begrepen, maar dat wat ik voel dat mensen daarvan alleen maar kunnen zeggen: Je wilt niet beter worden, je zet jezelf gewoon af tegen de wereld, je doet het echt jezelf aan. Maar nu vergelijk ik angst en depressie misschien wel weer te veel met mijn persoonlijkheidsstoornis. En dat wil ik ook niet, ik zou alleen wat meer begrip en erkenning willen voelen, in plaats van teleurstelling op teleurstelling en onbegrip. Maar inmiddels is het alweer 13.30 en nog maar 8,5 uur tot de stapavond en dat ik mijzelf bijeen moet hebben geraapt om alle leuke grapjes en opmerkingen te incasseren. Om morgen mijzelf toch naar het toernooi te slepen en waarschijnlijk weer te worden teleurgesteld over mijn niveau, en ik die andere mensen moet feliciteren. Om mijzelf morgenavond en/of maandag opnieuw bijeen te rapen. Benieuwd hoe vaak ik dat nog trek..