Afgelopen maandag was nauwelijks te bevatten. Een jong meisje van 22 dat het leven moest laten en zowel de staff als vele cliënten desolaat achterliet, naast alle andere warme mensen om haar heen. Ik draaide daarom in de avond het volgende nummer..

Dit nummer bleef hangen en wilde ik graag delen in het milieu (de groepen samen) in Lunteren. De opening dinsdag was echter hectisch en hier was geen ruimte voor.

Met tegenzin sleepte ik mij daarna naar tuintherapie. Terwijl ik mij nauwelijks in laarzen had gehesen vanwege de stortbuien van maandag, kwam er huilend een therapeute aanlopen. Had dit te maken met het verlies van de stagiaire of juist met ander nieuws? Ik probeerde de moed erin te houden en dat het eerste aan de hand was, terwijl anderen al dachten dat er misschien meer aan de hand zou zijn, bijvoorbeeld met één van de cliënten die afwezig was zonder bericht. Ondertussen kwamen er wat kritische noten op social media over dat ik met mijn eerdere blog over maandag en met het delen van bovenstaand nummer te veel privacy had geschonden. Ik kon dit moeilijk loslaten..

Mijn laarzen gingen erg moeilijk weer uit, toch werden we vermaand om op te schieten. Ik kreeg hier een slechter gevoel bij. En zo liepen we stevig door naar een ruimte met de therapeute en waarbij ik ook gelijk mijn hoofdbehandelaar zag. Hier kreeg ik een erg slecht gevoel bij, en mijn maag keerde zich om. Meer slecht nieuws en onrust kon ik toch niet aan. Toch kwam het slechte nieuws eruit: een cliënt had zelfmoord gepleegd.

Paniekaanvallen, shock, woede, verdriet, lamgeslagen gevoel, het riep allemaal verschillende reacties op. Ik zelf was compleet lamgeslagen. Het was iemand die ik veel had gesproken. De cliënt zat niet in mijn groep, maar toch had ik ook met hem sessies gehad, omdat deze cliënt ook pas net was begonnen. We hebben samen een mindfull wandeling gelopen, waarbij ik hem blindelings kon sturen door de natuur. We hebben gespard over de medicijnen, waarbij we allebei bezig waren met afbouwen.

Het triggerde voor iedereen andere dingen, als natuurlijk ook voor mijzelf alles, wat ik vorig jaar ook al schreef in Themaweek suicide. De gedachtes in mijn hoofd, een onverklaarbare spanning die steeg en een lamgeslagen gevoel. Ik was half in shock en kon het niet bevatten en vandaag nog nauwelijks. Een vader, zomaar voor de trein. Misschien zeg ik nu te veel, maar ik geloof niet dat ik hem hiermee heel erg schaadt. Ik ga hem zelf in ieder geval heel erg missen en vond hem als een van de weinige mannen in het milieu heel erg fijn om soms mee te sparren.

Ik besef gewoon niet dat hij er niet meer is. En dat terwijl er nog allerlei dingen speelde met het verlies van maandag en alles wat daarbij is komen kijken. Gedurende de nacht is het zo onrustig met zweetaanvallen, met eenzaamheid en dromen over de mensen die er niet meer zijn. Het is onwerkelijk en heftig om twee dagen achtereen dit mee te maken. De shock daalt langzaam en het besef is er meer. Ik voel leegte, onrust, spanning en verdriet. Ik schiet maar in de modus dat ik door ga, al is die langzaam een beetje op. Ik moet nu ruimte vinden voor de kleine, verdrietige Thomas, maar weet ook niet zo goed hoe dat moet. Ik bel wel met vrienden en spreek mijn gevoel uit. Hiermee komen de twee mensen die er niet meer zijn echter niet terug. Mijn belminuten van juni zijn er ook alweer bijna doorheen en het leven dat langs raast van iedereen om mij heen, en dat ik mijn tafeltennistraining toch nu oversla is een teken van wanhoop.

Ik kan gelukkig nog wel wat steun bieden aan andere mensen, waardoor ik nog enige eigenwaarde houd. Ik ging vandaag ook langs mijn oude werk, alwaar ik kreeg te horen dat iedereen vond dat ik er goed uit zag en al beter oogde dan toen ik afscheid nam van werk. Ik weet niet of het een groter masker is of dat ik daadwerkelijk grote stappen heb gezet. Het gemis van het werk, het gemis van mensen is alleen te groot, ik kan daarom de afleiding met intensief sporten met blije mensen niet aan. Een heel jong sterfgeval, een suïcide, ik moet ruimte zien te vinden om het te verwerken. Ik kan dat als volwassen man al heel moeilijk, hoe moeilijk moet dat voor de kinderen zijn. Ik merk dat met die gedachte de spanning en emoties toenemen. Dat gevoel mag er zijn, het is alleen wel godverdomme eenzaam, moeilijk en oneerlijk om het hierom en nu te moeten voelen…