Vertellen hoe het met mij gaat…

Gisteravond had ik een familiefeestje, mijn oom werd 50 jaar en ik besloot op mijn vrije zaterdagavond naar het feestje te gaan. Het is een broertje van mijn moeder, die daarnaast nog 3 andere broers heeft, en ook nog 2 zussen. Allemaal hebben ze wel een partner en de meeste daarvan ook nog wel kinderen, waarvan enkelen ook al wel een relatie hebben. Kortom, een vracht aan familie die ik weer zag en die natuurlijk allemaal wilde weten hoe het met mij ging..

Allereerst waardeer ik de zorg natuurlijk weldegelijk. We staan dan ook bekend als een warme, verbonden familie en iedereen is wel op de hoogte van het proces waarin ik mij bevind. Zo kwam vrijwel iedereen gisteren dus naar mij toe met de vraag: “Hoe gaat het met je?”. Het is een vraag die ik vaak nog moeilijk te beantwoorden vind, maar wat wel een logische vraag is. Ik zeg meestal iets in de trant van “”naar omstandigheden goed” of “wel redelijk hoor”. Bij doorvragen vertel ik dan iets meer over hoe het met mij gaat en het moeilijke proces waarin ik mij bevind.

Naast de vraag hoe het met mij gaat wordt er steeds vaker gevraagd: “Merk je al verbetering?”, “Helpt je behandeling?” of “Gaat het al beter?”. Bij het horen van die vraag kruip ik het liefste ergens ver weg, omdat het zo moeilijk te beantwoorden is. De therapie die ik volg valt niet te vergelijken met een gecompliceerde beenbreuk. Bij een gecompliceerde beenbreuk, gaat het been in het gips en begint het revalidatieproces. Als dat net als mijn therapieproces 36 weken zou duren is de kans groot dat na 25 weken enige vorm van verbetering is opgetreden en dat het been weer redelijk belast kan worden. Na 36 weken zou het dan goed kunnen dat het gips er volledig af is en dat het been volledig belastbaar is. Er is in de 36 weken een stijgende lijn van progressie opgetreden.

Bij behandeling van een persoonlijkheidsstoornis is het proces heel anders, en de behandeling daarvan dus ook. 36 weken lang wordt alles onder de loep genomen, wordt alles in een snelkookpan gestopt en worden er verschillende tactieken gebruikt om de cliënt dichter bij zijn gevoel en doelen te laten komen. In het proces kunnen er steeds ook nieuwe dingen naar voren komen, soms zitten heel veel andere dingen hiervoor nog in de weg, en loop je hier dus pas midden of aan het einde van je behandeling tegenaan. Het is mijn inziens te vergelijken met dat er een mri wordt gemaakt, en dat in week 2 wordt gekeken naar de voeten, en in week 25 naar de borststreek, waardoor de complicaties uit die streek ook pas aan het licht komen in week 25. Tevens zegt de huisarts regelmatig kijk de klachten nog maar even aan en als ze nog voortborduren een aantal weken wordt er pas echt onderzoek gedaan. Al deze dingen kunnen ook op psychisch gebied een beetje voorkomen.

Er is niet per definitie sprake van een lijn van progressie. Ook al claimen mensen dat mijn ogen beter staan, dat ik er beter uitzie en dat ze al dingen bij mij merken, er zitten absoluut nog weken tussen die zwaarder zijn dan ooit tevoren. Met suïcidale handelingen om mij heen, dissociaties, paniekaanvallen, dwangneuroses, huilbuien of hele depressieve episodes is het soms moeilijk om te zeggen: “Ja, wow, ik voel mij veel beter en nu gaat het echt veel beter”. Op sommige momenten denk je ik kwam binnen hier voor problemen met X, en om te werken aan Y, maar wordt er vanuit de groep en behandelaren gestuurd op het aanpakken van problemen in Z, Q, V en W, terwijl jijzelf dacht dat je het daarin wel voor elkaar had.

Dit allemaal in ogenschouw genomen valt de vraag of ik al verbetering zie in mijn behandeling nou eenmaal niet te beantwoorden. Maar of ik nog achter de keuze van mijn behandeling sta, ja dat zeker wel. Ik heb handvaten gekregen om makkelijker met teleurstellingen en negatieve gebeurtenissen om te gaan. Ik heb inzichten opgedaan die verklaren hoe ik in het leven sta en waardoor ik mijzelf minder verwijt. Ik ben nog hard aan het werk om andere dingen te veranderen, en soms lukt dit nog niet helemaal, waardoor het weer minder gaat, maar ik heb wel het idee dat dit in een milieu gebeurd waarin ik veel kan leren. Alleen gedurende de mri scan is het met het licht en de narcose ook niet even prettig. Maar als het er allemaal op zit, je verder kan met de diagnose, inzichten, en handvaten, dan kan je spreken van een succesvol proces waarin veel is geleerd en er progressie is gemaakt. Alleen in week 25 is dat ergens nog moeilijk te beantwoorden, ook al is er soms natuurlijk wel sprake van progressie, stapje bij stapje. Maar ik prefereer toch de vraag: “Hoe gaat het met je Thomas” boven “Merk je al verbetering” of “Gaat het al beter”. Die laatste twee vragen impliceren een verwachting van progressie, en hoe graag ik en andere mensen met psychische problemen die ook graag positief zouden willen beantwoorden, door de klachten is er vaak een uitzichtloosheid en ontstaat er alleen maar een groter gevoel van schuld door die vraagstelling. Juist daarom. En ooh jah, het gaat redelijk, al is therapie momenteel even heel erg zwaar en moeilijk, waardoor ik die progressie echt even moeilijk kan voelen en benoemen…

 

 

 

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.