Ik zit alweer in week 30. Dat betekent, inclusief deze week, dat de behandeling nog maar 7 weken zal duren. Het lange traject waar ik zo tegenop zag loopt alweer op zijn einde. Dat betekent dat ik langzaam moet kijken naar het vervolg, de stappen hierna.. ben ik daar al wel klaar voor?

Natuurlijk is het nog geen december, maar de dagen worden donkerder, het stormt behoorlijk buiten en de weken gaan zo snel dat mijn afscheid echt sneller aanstaande is dan december weg klinkt. Ik moet stil gaan staan bij de doelen die ik heb kunnen behalen gedurende deze intensieve behandeling en bij de dingen die nog niet zijn gelukt. Ik moet kijken waarmee ik verder kan en wat ik achter mij kan laten. Ik moet mij gaan voorbereiden op mijn afscheid..

Dat betekent ook dat ik deze week bijvoorbeeld op de planning heb staan om mijn oud leidinggevende te gaan mailen, voor een gesprek om het te hebben hoe ik kan terugkeren op het werk, met welk tempo we dat gaan doen en met welke taken en verantwoordelijkheden. Hoewel ik 2 december mijn behandeling afrond geef ik de voorkeur aan starten met werken vanaf 1 januari. In december pak ik graag nog een lastminute en wil ik na 36 weken zonder een vrije dag even genieten van uitslapen en zo min mogelijk verplichtingen.

Tevens wil ik mijn oud therapeute mailen. Ik heb haar helaas niet echt op de hoogte kunnen houden gedurende dit traject, maar ik wil dat nu graag nog wel doen. Haar meegeven wat ik heb beleefd, heb geleerd, wat tegenviel, wat meeviel en hoe ik deze stap in het afgelopen jaar bekijk. Tevens wil ik bij haar nazorg doen. In Lunteren wordt ook nazorg aangeboden, door middel van een tweedaagse behandeling. Ik geef echter de voorkeur aan een individueel traject bij mijn oude therapeute. Na 36 weken in een groep, hard werken voor tijd en ruimte voor jezelf, denk ik dat dat meer op maat is. Onder meer ook door de vorm en dat ik niet hele dagen therapie meer wil. Ik wil weer meer doen in de maatschappij, en aan het werk!

Naast het mailen van mijn oud leidinggevende en oude therapeute mag ik stilstaan bij de handvaten die ik geleerd. De grootste stap die ik heb gezet is misschien wel dat ik milder ben naar mijzelf en mijzelf meer rust en tijd gun. Ik sta alweer te springen om dingen op te pakken en heb alweer grote plannen, waaronder misschien ook wel meer bloggen. Maar dat als ik nu thuiskom eerst een kopje thee met een stukje chocola of fruit pak en begin te lezen uit een boek is toch iets wat ik mijzelf zo heb aangeleerd en heb gegund en wat ik voor deze behandeling echt nooit had kunnen bedenken, toen was het namelijk vooral ik moet nog…

Ik kan mijn negatieve gedachtes dus veel meer tegenspreken, durf echt te spreken over kwetsbare gevoelens en emoties. Deze emoties uiten blijkt echter ook in mijn huidige behandeling mijn moeilijkste horde, maar dit lukt beetje bij beetje en ook om dan nog steun toe te laten. Daarnaast wordt er nu in mijn laatste weken nog onderzoek gedaan naar een bepaalde vorm van (schrik niet!) narcisme, en hoe ik met bepaalde zaken beter kan omgaan. Dit werkt allemaal weer best negatief in mijn hoofd, en ook hierin leer ik dus weer hoe ik mijzelf hierom niet moet veroordelen, maar hoe ik juist dit meer accepteren en hier in de maatschappij het beste mee kan omgaan.

Kortom, ook in de laatste 7 weken is er genoeg werk aan de winkel. Ik volg nu bijvoorbeeld ook nog een groepstherapie bij een seksuologe, met allemaal vrouwen. Of ik ben bezig met emotieregulatie, om toch voor mijzelf te leren hoe ik met verdriet, angst, boosheid en blijheid beter kan omgaan en dat wel durf toe te laten en ook vooral hoe ik daarbij steun durf toe te laten. Ergens sta ik dus nog middenin deze behandeling, ergens is het nog maar 7 weken en loopt het dus echt op zijn eind. Er komen nog spannende weken aan. Ik kijk uit naar het einde, maar het zal ook moeilijk worden om afscheid te nemen en straks uit deze veilige omgeving te stappen. Ik ben zelf misschien wel het meest benieuwd hoe het de komende 7 weken en daarna zal vergaan…