Dagbehandeling: 5 maanden later..

Het is vandaag 2 mei en dat betekent 5 maanden later dan 2 december. En 2 december was mijn laatste dag van de dagbehandeling in Lunteren. Het is dus officieel 5 maanden geleden dat ik aan het kleien was, tikkertje speelde, moest smeken om tijd gedurende therapie, ik stipt om 12.35 moest lunchen aan tafel, ik met kaplaarzen aan tuinierde of ik voor het laatst ging met de trein van 7.42. Er is alweer een half jaar voorbij. Hoe kijk ik terug? Wat heb ik vooral geleerd en wat is er blijven liggen?..

Bizar dat er alweer 5 maanden voorbij zijn. Hoewel de eerste maand een verademing was in vrijheid, geen regeltjes en het leven zonder verplichtingen heb ik de dagbehandeling ook nog wel eens gemist. Toen er recentelijk iets heftigs gebeurde in de familie verlangde ik even naar een warme groep waarbij ik mijn verhaal kwijt kon. Al snel wist ik dat ik meer geleerd had om op een gezonde manier tijd voor mijzelf te vragen. En zo kon ik het delen tegen enkele collega’s en enkele vrienden. Zonder echt in de slachtofferrol te schieten kon ik op een gezonde manier om aandacht en ruimte voor mijzelf vragen. Die dagbehandeling was dus niet eens zo slecht geweest.

Ik denk regelmatig aan mijn proces in Lunteren terug. Het is een bizarre tijd geweest van mijn leven dat ik nooit ga vergeten. Van het besef en de acceptatie dat het echt nodig was. Van accepteren dat ik er dingen mocht leren. Van het vervloeken dat schema’s en patronen zo vast in mij zaten en ik fouten maakte. Van mijzelf vervloeken over de vraag “Wat ik nodig had” en “Hoe dat mij ging helpen”. Van je meest gênante problemen met vreemden in een groep moeten bespreken, waarvan je ook een aantal personen niet mocht. En dat laatste absoluut niet mogen benoemen. Het was echt een bizarre tijd dat maar moeilijk uit te leggen valt aan anderen.

Toch kan ik vandaag, 5 maanden na afloop, zeggen dat het een erg leerzaam en goed proces is geweest. Door de dagelijkse confrontatie aan te gaan met “foute” patronen hebben ze beetje bij beetje kunnen veranderen. Gisteren stelde ik met mijn therapeute vast dat er echt hele grote stappen zijn gemaakt. Ik veroordeel mijzelf een stuk minder. Ik laat mij veel minder van slag brengen en heb veel meer grip op situaties en op mijzelf. Ik kan beter voor mijzelf zorgen en ben een nog eerlijker, oprechter persoon geworden.

Soms is het nog pijnlijk om te beseffen dat ik altijd met bepaalde dingen rekening dien te houden. Ik heb door mijn dagbehandeling echter veel meer inzicht in welke dingen dit zijn en wat ik in die situaties moet doen. Ik houd mijzelf goed staande op het werk en op slechte dagen geef ik dit soms zelfs aan. Ik verdraag teleurstellingen al beter. Tevens ben ik veel dichterbij mijn echte emoties gekomen dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Huilbuien heb ik nog nooit gehad, maar traantjes kan ik soms toelaten. En dat komt echt van ver als je ziet van waar ik vandaan kom.

Ik heb nieuwe mensen leren kennen die ver van mij afstonden. Ik heb door de dagbehandeling echt hele mooie mensen mogen ontmoeten. Ik heb 2/3 van mijn behandeling gevochten tegen alle stomme vragen, tegen alle “achterlijke” regeltjes en creatieve activiteiten die ik moest doen. Uiteindelijk heb ik geleerd om mijzelf er minder druk om te maken, om voor mijzelf te gaan staan en mij alleen maar druk te maken om de dingen die er echt toe doen. Ik ben nog steeds bevlogen en heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Echter kan ik soms onrechtvaardigheid naast mij neer leggen en kan ik ondanks dat bestaan rustig slapen.

Waar ik vroeger mijzelf zou haten en verachten dat ik 2/3 van mijn behandeling mijzelf niet serieus heb genomen en maar bleef ontkennen dat ik de behandeling nodig had, kan ik dat nu loslaten. Energie steken in je eigen fouten veroordelen is altijd zinloos. Ik weet dat het lange proces nodig was om te veranderen. Ik kijk soms terug naar fouten of bespreek ze in therapie om te kijken hoe ik in de toekomst kan voorkomen dat ik diezelfde fouten maak. Ik haat mijzelf er echter zelden meer om of kan mijzelf toezeggen dat fouten maken mag en dat er de volgende dag weer een mogelijkheid is om het anders te doen.

Ik geniet van mijn vrijheid nu ik niet meer in dagbehandeling zit. Ik zou voor geen goud weer zo’n heftig traject in willen gaan, met iedere dag huilende mensen, hele heftige problematiek en suïcide pogingen om mij heen. Ik had dit traject, dat ik zo hard nodig had, echt ook voor geen goud willen missen. Ik accepteer mijzelf hoe ik ben, ik ben een stabieler en rustiger persoon en verdraag mijn zwakheden een stuk makkelijker. 5 maanden later, Ik kan het zeggen: de dagbehandeling is verdomde goed voor mij geweest!

Ps. Ik was in de veronderstelling dat het al 6 maanden geleden was. Ik telde de maanden alleen even verkeerd. Ik wilde daarom deze blog schrijven als mijlpaal. Ik weet echter niet hoe ik over een maand terugkijk, daarom wilde ik deze blog jullie niet onthouden!

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.