De zon schijnt door de bomen. De bladeren kleuren mooi. De eerste lopers lopen langs mijn raam naar de start. Ik staar naar mijn startnummer en hardloopschoenen die in een hoekje staan. Ik doe een rekbeweging of het echt niet gaat. Helaas, ik voel een scheut pijn in mijn schenen. Helaas, mijn 10e Zevenheuvelenloop op rij moet ik overslaan. Ik pak mijn telefoon en kijk naar de verschrikkelijk depressieve appjes en tweets die ik met name gisteravond stuurde. Niet eens zo zeer door het missen van deze dag, maar wel omdat lichamelijke klachten mij opnieuw tot wanhoop dreven. Het is een proces. Het proces van het langzame herstel…
Het gaat met vallen en opstaan. En dat zal altijd zo blijven. Ik heb echter nog de hoop dat bepaalde dingen echt beter kunnen worden. Dat is ook de reden dat ik nog steeds naar therapie ga en daar eerlijk alles bespreek. Het is alleen wel pijnlijk dat ik nu weer wat vaker moet gaan, omdat er iedere week zoveel te bespreken is wat allemaal nog misgaat. De afgelopen dagen ging dit in het extreme. Mijn inziens kwam dit vooral door allerlei vage lichamelijke klachten die dan ook drukken op mijn hele stemming. Het zorgt ervoor dat ik worstel en niet meer de kracht heb om alle negatieve stemmen tegen te spreken. Ik heb dan niet meer de kracht om mijn impulsiviteit te stoppen. Ik heb dan het gevoel dat ik 10 stappen terug zet in het langzame herstel.
Ik verga van de jeuk, pijn, steken, vieze smaak in mijn mond en allerlei andere klachten. Ik ben hiervoor al eens naar de huisarts geweest, die mij vervolgens met een allergie pilletje heeft weg gestuurd. Ik voel mij niet serieus genomen, waardoor ik het niet zie zitten om weer naar de huisarts hiervoor te gaan. Het wordt volgens mij allemaal psychisch gezien. Ik draai er psychisch ook van door, dus dat is ook nog best logisch. Ik ben alleen overtuigd dat er ergens anders sprake van is. Dan maar een andere huisarts? Het alternatieve circuit in? Het zijn allemaal opties die ik momenteel overweeg.
Mijn telefoon gaat af. Het is het alarm van mij dat ik naar de Zevenheuvelenloop moet gaan. Het doet echt zeer om vandaag niet te kunnen lopen. Hardlopen is altijd de uitlaadklep geweest in moeilijke tijden. Het is vandaag 6 weken geleden dat ik een serieuze duurloop heb kunnen doen. Het was echt op een prachtige herfstdag. Het was niet extreem ver of anders dan andere loopjes. Toch heb ik opeens shin splints. En ik kom er moeilijk vanaf. Ondanks moeilijke dagen heb ik iedere dag mijn oefeningen gedaan. Tevens heb ik twee keer snel gewandeld. Ik werd ingehaald door hardlopers. Ik probeerde dat te negeren, maar het was pittig. Ook voelen de schenen nog niet zo goed dat ik al langzaam mag gaan rennen. Kortom, het langzame herstel in hardlopen gaat door.
Geduld, mildheid naar mijzelf en zelfcompassie zijn nu het belangrijkste. Echter in deze fase ook het allermoeilijkste. Ik had dit weekend een 6-tal toffe afspraken staan. Ik wilde tafeltennis kijken bij 2 vrienden, naar het gayfeestje Milq, naar mijn eerste D66 congres, Escape rooms doen en uit eten met een oud bestuur, de vriendin ontmoeten van mijn beste vriend en de Zevenheuvelenloop lopen. Ik heb alles afgezegd, omdat ik met alle steken, jeuk, pijn en onrust in mijn hoofd niet het idee had dat ik het aankon. Zo was dit weekend verschrikkelijk eenzaam en draaide ik door. Ik dreigde met zelfmoord, verging onder een dekentje van de pijn en wist niet meer hoe ik mijzelf moest zien te redden. Het feit dat iedereen nog plezier beleefde zonder dat ik er bij was, was in mijn hoofd een teken dat iedereen gemakkelijk zonder mij kon. Een gedachte die ik moet tegenspreken. Dit is echter moeilijk in het langzame herstel.
Het langzame herstel heeft er wel voor gezorgd dat ik ook goede momenten beleef. In deze goede momenten heb ik ambitie. Hierdoor heb ik morgen een sollicitatiegesprek bij het Ministerie. Ik vind dit echt heel gaaf. Echter zegt mijn hoofd ook dat ik dat nu helemaal niet kan en niet moet doen. Zeker na de afgelopen dagen. Mijn herstel is nog niet klaar en ik kan deze stressvolle baan niet aan. Aan de andere kant zitten mijn ambities en wil ik mij niet laten leiden door mijn psychische kwetsbaarheid. Ik ben namelijk ook gewoon WO-opgeleid en presteer in mijn huidige baan nog naar behoren. Ik moet naar de stad om nette kleding te kopen voor mijn sollicitatie van morgen. Ik kan het allicht proberen. Het langzame herstel gaat door en zorgt voor spannende tijden de komende periode. Het blijft vallen en opstaan. Tijd om op te staan na de val van de afgelopen dagen.
