Als het slecht met mij gaat schrijf ik meer. Meer, omdat het een vorm is van verwerken. Meer omdat het in mijn hoofd verschrikkelijk onrustig is en ik aan niets anders meer kan denken. Meer, omdat ik het hardop soms zo moeilijk durf uit te spreken of kan vertellen. Meer, omdat ik de wanhoop ergens kwijt moet. Vandaag is opnieuw zo’n dag. Read More Stay away from me
Weten jullie nog. 5 maanden geleden schreef ik de blog over afwijzing . Nu 5 maanden later is de vrees waarheid geworden. Inderdaad afwijzing na afwijzing, met misschien wel de pijnlijkste gisteren . De clichés worden op mij afgevuurd en iedereen heeft de beste adviezen. Het enige wat ik eigenlijk nodig heb na een dergelijk bericht is een knuffel. Iemand die er gewoon voor mij is. Dat we niets hoeven te zeggen, maar gewoon kunnen zijn. Daarom vragen lukt mij nog niet, maar ik kan het ieder geval hier benoemen. En daarnaast mogen de volgende clichés na een afwijzing echt achterwege blijven. Zeker in de eerste 48 uur na een afwijzing..
Read More 5 cliches die je achterwege mag laten na een afwijzing
De 5 nachtjes zijn voorbij. Ik werd vandaag gebeld. Ik hoopte op het zelfde tijdstip als dinsdag na mijn eerste gesprek. Dat was mooi om 8.55. Helaas kwam er op dat tijdstip nog niets. Ik besloot dus maar te gaan werken al ging het met mijn zenuwen niet bepaald lekker. Ik bleef telefoonstaren. Ik bleef ermee bezig. Om de 10 minuten stond er ook een collega aan mijn bureau met de vraag of ik al iets wist. Dat was niet het geval. Helaas. En zo ging de dag heel langzaam voorbij.. Read More Een lange dag…
De adrenaline is inmiddels gedaald. Maar wat is het ergens nog onwerkelijk, maar ook zo gaaf. Afgelopen maandag had ik mijn eerste gesprek bij het ministerie van Onderwijs, cultuur en wetenschap voor Beleidsmedewerker Emancipatie. Ik werd dinsdagochtend al gebeld voor 9.00. Er werd een tweede gesprek gepland. Deze vond vandaag plaats. Ik ben nog nooit zo enthousiast geweest over een vacature, sollicitatie. Ik ben nog over met 3 andere kandidaten. Over 5 hele spannende nachtjes hoor ik het nieuws! Het was pas al een spannende week, maar eigenlijk overtreft deze week alles.
De zon schijnt door de bomen. De bladeren kleuren mooi. De eerste lopers lopen langs mijn raam naar de start. Ik staar naar mijn startnummer en hardloopschoenen die in een hoekje staan. Ik doe een rekbeweging of het echt niet gaat. Helaas, ik voel een scheut pijn in mijn schenen. Helaas, mijn 10e Zevenheuvelenloop op rij moet ik overslaan. Ik pak mijn telefoon en kijk naar de verschrikkelijk depressieve appjes en tweets die ik met name gisteravond stuurde. Niet eens zo zeer door het missen van deze dag, maar wel omdat lichamelijke klachten mij opnieuw tot wanhoop dreven. Het is een proces. Het proces van het langzame herstel…
Opeens werd ik gisteren na therapie weer overvallen door angst, paniek en onrust. Het was even stabiel gegaan, maar door vreselijke lichamelijke onrust dat zich ook in mijn hoofd nestelde ging het allemaal niet meer. De afwas riep. De was riep. Ik moest veel doen, maar mijn lichaam wilde allemaal niet. Ik verloor de controle over mijzelf en voelde mij alleen, onbegrepen en uitzichtloos. Ik moest van mijzelf nog wel de verplichte oefeningen doen die ik van (specialisten) had meegekregen. Ik besefte dat ook dat te veel was. Het zijn er ook gewoon te veel. Ik raak er haast van in een burnout. Waar moet ik nou weer de hoogste prioriteit aan geven?
Ik ben onwijs toe aan stabiliteit. Aan rust, reinheid en regelmaat. In een periode waarin je alleen je baan verliest, je onzekerheid hebt over je inkomsten en er van alles geregeld en gedaan moet worden is die balans alleen ver te zoeken. Gelukkig is mijn internet en tv ook nog ontkoppeld en zijn Ziggo, benedenburen en huisbaas niet bepaald bereidwillig om er iets aan te doen. En ik ben dan de sjaak. Ik wil voor mijzelf opkomen en staan, maar helaas lukt dat zo moeilijk als je steeds wordt tegen gewerkt. Read More Labiele tijden
Ik mocht gisteren weer op een gesprek komen. Het was een gesprek in Dordrecht. Ik had mij goed ingelezen en voorbereid. Ja het was pokken ver weg, maar zo erg zou het niet zijn om in die richting te verhuizen. Het was weer een mooie test. Sollicitatie 16 had in ieder geval een uitnodiging opgeleverd. Het was beter dan de reactie: “van de 27 kandidaten die een brief hebben aangeleverd hebben wij niemand uitgenodigd” of “we hebben 7 kandidaten uitgenodigd en daar bent u het niet van geworden, voor meer informatie mail: … “ om vervolgens die te mailen maar nooit meer iets te horen.
Pfoe, ik kijk naar het blaadje waarop ik mijn coping/ omgaan met moeilijke momenten heb opgeschreven deze week. Er staan veel meer kruisjes dan krulletjes. Er staat op geen enkele dag een voldoende bij mijn stemming. Ondanks een uitnodiging voor een sollicitatie, een dagje sauna en een aantal fijne sociale avonden was het heel hard werken deze week. Het was veel paniek, veel jaloezie en veel onrust over onzekerheden. Ik zou zo graag morgen een vriend willen die mij even knuffelt, een nieuw baan die mij zekerheid geeft en een rijbewijs met autootje, omdat ik daar al zo mijn best voor heb gedaan maar het niet wilde lukken..
Mij zou het niet overkomen. Ik nam altijd een dag rust na een dag training. Na een lange duurloop vaak twee dagen. Ik luisterde perfect naar mijn lichaam en sloeg dan een training over. Ik bouwde rustig het aantal kms op. Ik lette op de demping van mijn schoenen en schafte bij 1000-1200km nieuwe schoenen aan. Ik was fit. Ik was trots op mijn 40 weken op rij met minstens 1 run per week. Ik was trots op mijn 850km tot halverwege oktober waarmee ik mijn 1000km dit jaar wel zou halen. Maar toen: Shit, Shin splints.. Read More Shit! Shin Splints