De 5 nachtjes zijn voorbij. Ik werd vandaag gebeld. Ik hoopte op het zelfde tijdstip als dinsdag na mijn eerste gesprek. Dat was mooi om 8.55. Helaas kwam er op dat tijdstip nog niets. Ik besloot dus maar te gaan werken al ging het met mijn zenuwen niet bepaald lekker. Ik bleef telefoonstaren. Ik bleef ermee bezig. Om de 10 minuten stond er ook een collega aan mijn bureau met de vraag of ik al iets wist. Dat was niet het geval. Helaas. En zo ging de dag heel langzaam voorbij..
Om 11.45 bij het directieteam gaf ik aan dat mijn telefoon aanstond en moest ik vertellen waarom. Vol enthousiasme vertelde ik over mijn droomvacature en mijn positieve gevoel naderhand. Maar ik was nog niet gebeld. Ook bij lunch niet. Ik tweette nog dat geduld echt een goede eigenschap van mij was en dat ik snapte dat ze het daarom testte. Om 14.00 tweette ik dat ik ook begreep dat ze druk waren, dat mijn zenuwen toch niet van invloed waren op mijn productiviteit en dat ik nog genoeg te doen had. Maar ondertussen gierde het door mijn lijf. Om 14.40 ging dan eindelijk de telefoon.
En kwam de mededeling dat ik het helaas niet was geworden. Een andere kandidaat had echt meer economische achtergrond en echt een studie economie gedaan en dat was gewoon echt passend om vrouwen meer aan het werk te krijgen en om dit bij andere ministeries en vooral het ministerie van sociale zaken en werkgelegenheid aan te kaarten. En zo sloeg de moker in. Ze had wel een enthousiaste Thomas gezien en dacht al dat ik het erg jammer zou vinden.
Hierna vroeg ze of ik nog openstond voor feedback op het gesprek. Ik was zelf kei trots geweest op het gesprek en had er een positief gevoel aan over gehouden. Helaas deels ten onrechte. Terwijl de moker al was ingeslagen hoorde ik allemaal kritiek. Misschien kan ik het ooit als opbouwend zien. Misschien. Voor nu was het onwijs pijnlijk. Mijn openheid en transparantie over mijn psychische aandoeningen en verleden had ik proberen in te zetten als kracht. Ik benoemde dat ik nu mijn grenzen kende, en inzichten had in wat ik wel en niet kon en ook kon ik benoemen hoe ze op het werk daar rekening mee konden houden en wat ik zelf daarin deed. Echter mistte zij de balans in de ontwikkelpunten ten opzichte van mijn kwaliteiten. Ik moest mij hier ook veel bewuster van zijn in volgende gesprekken. Dat wilde ze graag teruggeven. Daarnaast kon ik nog eens bellen als ik meer feedback wilde. Ze hoorde schijnbaar wel dat het allemaal insloeg als een bom.
En zo was het na de grote spanning van de afgelopen dagen en iedereen informeren over deze vacature, de klap incasseren. Dat gaat nog niet heel goed. Mijn cynisme wint weer van mijn verdriet. Ik word moe van de clichés die ik hoor. Ik probeerde mij op dit bericht voorbereiden. Maar toch is het opnieuw een klap. Brief 20 alweer die niets is geworden. Binnenkort werkloos. Blijheid overal in je omgeving en zelf steeds nieuwe teleurstellingen.
Ik krabbel er vast wel weer uit. Ik baal alleen dat opnieuw een droom in duigen valt. Dat ik nog niet in staat ben om daar gezond in te handelen. Dat ik niet weet hoe ik mensen moet toelaten. Dat iedereen een praktische insteek heeft en dat vreselijk in mijn allergie zit. “Wat fijn van die feedback, daar kan je echt wat mee!” is echt een opmerking die in het verkeerde keelgat schiet. Mijn trots van openheid wordt aangevallen. Mijn goede gevoel over het gesprek was onterecht en zorgt voor nog meer zelfhaat. Ik kan niet eens meer inschatten of een gesprek goed of slecht is gegaan. Niet zo gek dat geen werkgever je wilt.
Het is keihard vechten tegen alle negativiteit en opnieuw moet ik door. Het had de cirkel exact een jaar na Lunteren zo rond kunnen maken. Nu is het gebroken. Net als mijn hart.
