Het is lange tijd geleden dat ik zo’n lange periode had zonder dat ik blogde. Ik had genoeg inspiratie en ideeën, het ontbrak alleen even aan tijd. En het was misschien ook wel juist goed, omdat ik steeds meer (slechte) gewoontes probeer aan te passen en probeer het moeten los te laten en meer juiste keuzes probeer te maken. Bloggen is een hobby en de afgelopen weken wilde ik de tijd net even aan andere dingen besteden..

Het is deze week twee jaar geleden dat ik startte in Lunteren. Twee hele jaren verder sinds dat ik mij 9 maanden lang onderdompelde in groepstherapie. Het blijft bizar en ik heb er nog niet heel veel mensen over verteld op mijn nieuwe werk. Bij de start in Lunteren stopte ik ook met bloggen. Niet als eigen keuze, maar meer omdat het als het ultieme kwaad werd gezien voor de privacy en veiligheid van groepsgenoten. Gelukkig blogde ik de voorbije 2 weken even niet om hele andere redenen.

Ik was druk om van campagnemaagd een campagnetijger te worden. Ik werd hier vorige week nog uitgebreid voor bedankt en ben blij dat ik vol energie iets kon betekenen voor de politieke partij waar mijn idealen het beste bij passen. Ik belde aan bij vele huizen. Ik deelde veel flyers uit op stations. En ik ging verder in gesprek met een hoop burgers. Het kostte een hoop tijd, maar het leverde ook heel erg veel op. Ik ben echt blij en trots op de voorbije weken en hoe leuk het was om met een team campagne te voeren.

Daarnaast startte ik met een nieuwe baan. Het is best gek dat ik alweer bijna een maand in dienst ben. Momenten met het gevoel echt de juiste keuze te hebben gemaakt wisselen zich af met onzekerheden over opdrachten en de commerciële insteek van mijn werkgever. Ik word steeds gedetacheerd bij verschillende gemeentes en mijn eerste opdracht heb ik helaas nog niet. Ik reis daarom het hele land door met OV om koffie te drinken met collega’s die wel op een opdracht zitten en om mijzelf onder de aandacht te brengen van accountmanagers die opdrachten voor mij ophalen. Ik heb morgenochtend mijn eerste intake voor een opdracht. Ik ben benieuwd of het iets gaat opleveren..

Ik ben ook alweer 3 weken zonder therapie. EMDR is afgerond en nu is het tijd om het zonder therapie te proberen. Natuurlijk gaat dit nog met vallen en opstaan. Maar algeheel gezien mag ik eigenlijk niet klagen. Ik slaap goed. Ik ga veel nieuwe dingen aan en vermijd niet of nauwelijks. Daarnaast maak ik bewustere keuzes. Door diëtiste over voeding. Door podotherapeut over wandelen (Whaaa over 3 nachtjes hoor ik of ik ingeloot ben voor de vierdaagse van dit jaar). Door sportfysio over hardlopen. En bovenal door mijzelf door te stappen naar deze specialisten en bewuste keuzes te maken voor mijzelf.

Daarnaast word ik bijna 30 en ga ik dat uitgebreid vieren. Dat ik jarenlang heb gevochten met het leven, maar trots mag zijn op waar ik nu sta en dat ik graag met een grote groep vrienden en familie dit heugelijke feit wil vieren. Ik heb hiervoor een kroeg afgehuurd. Ik heb iedereen een persoonlijke uitnodiging gestuurd om te bedanken voor de band, de steun en de mooie momenten die we hebben beleefd en de hoop uit te spreken dat er opnieuw nog veel van zulke momenten zullen volgen. Dit gepaard met babyfoto’s, foto’s uit mijn jeugd en foto’s van nu. En dat bij iedere kaart (ongeveer 80-100 kaartjes) gepaard met dus persoonlijke woorden en een foto van mij en die persoon. Het kostte ook wederom veel tijd, maar ik vond dit erg leuk om te doen.

En zo voelt het min of meer of ik back on track ben. Het juiste spoor richting een stabiele toekomst. Dat ik wel zie of deze afwisselende, spannende, commerciële baan juist voor mij is. Dat ik wel zie of daten de juiste match kan opleveren. En zo probeer ik ook ieder gesprek in te gaan. Wat heb ik te verliezen? Ik ben van ver gekomen. Ik ga lekker zonder therapie. Ik heb mooie eigenschappen, waardoor ik leuke kaartjes/uitnodigingen heb gestuurd. Het voelt echt of ik back on track ben, een track waarvan ik lang niet geloofde dat ik die nog zou vinden. Wow, back on track and it feels good :D.