Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik in Nieuwsuur mijn verhaal vertelde. Ik vertelde over mijn gebruik van antidepressiva, de heftigheid van mijn psychische klachten en dat ik een jaar zonder was. Inmiddels ben ik alweer een jaar later en dus 2 jaar zonder die pillen. Het is ook alweer 2 jaar na therapie in Lunteren. Hoe kijk ik terug op het filmpje en hoe gaat het momenteel?

Vorig jaar gedurende de uitzending van nieuwsuur zat ik in een slechte periode. Ik zag alleen maar mijn kromme rug. Ik zag een leugen, ik was helemaal niet beter geworden. Ik zat midden in een strijd met mijzelf. Hoezo depressie? Van een persoonlijkheidsstoornis had ik veel meer last. En de complimenten en trotse woorden van vrienden en familie kon ik totaal niet binnen laten. Wat een aandachtstrekkerij. Waarom was ik zo?

Nu een jaar later heb ik vandaag het filmpje verspreid bij de 2 gemeentes waarop ik op opdracht zit. Ik link het aan mijn bevlogenheid voor werk, omdat ik weet hoe belangrijk mijn werk voor herstel is geweest. Ik kan mij als beleidsmedewerker zo echt inzetten om ook de mensen in de bijstand met psychische klachten een baan te gunnen. Ik vind het super mooi dat ik ook in projecten hierbij betrokken ben.

Ik kan nu wel met trots terugkijken naar de uitzending van nieuwsuur. Ik zie iemand die van zijn kwetsbaarheid zijn kracht durft te maken. Iemand die sportief is en zichzelf. En iemand met humor, met een doel en met een mooi, open en eerlijk hart. Het is daarom dat ik vandaag echt met trots terugkijk op dit filmpje en het uitgebreid deel in mijn netwerk. Iedereen mag zien wie ik ben en dat dat helemaal niets af doet aan mijn kwaliteiten.

Kwaliteiten die vandaag uitgebreid aan bod kwamen tijdens de evaluatie van mijn opdracht in Houten. Dat ik veel expertise mee breng, dat ze met vertrouwen een accounthoudersrol aan mij ging overdragen en dat ik het allemaal nauwkeurig en goed kon verwoorden. Dat ik de juiste kritische vragen weet te stellen en dat ik in de samenwerking ook een erg prettige collega ben. Dat werd ook onderschreven door een super lief kaartje dat ik ontving vanuit Route66. Ik werd bedankt dat ondanks mijn struggles ik altijd goede inbreng had en veel tijd en energie stop in een mooi programma daar.

Het zijn welkome woorden en gevoelens bij een extra rekening van de belastingdienst van 700 honderd euro en lichamelijke struggles in mijn darmen. Het zijn ups en downs, waardoor mijn streak ook weer even op 00 is gekomen. Maar dat geeft even niet. Het zal altijd met vallen en opstaan gaan. De streak van 22 dagen was al hartstikke knap en ben ik trots op. Ik vind de socialrun eng de komende dagen, maar het is ook wel weer episch mooi. Goed luisteren naar mijn lichaam en mijzelf niet veroordelen. Ik word er echt steeds beter in, vooral ook met omgaan met tegenslagen en een algehele balans in mijn leven vinden.

Ik woon maar wel mooi op mijzelf en ga alles echt aan. Ik kijk daarom nog eens het filmpje van nieuwsuur. Ik kom van heel erg ver en sta nu echt als een stevige adviseur in mijn werk. Steeds vaker heb ik dat besef ook zelf. En uit de kwetsbaarheid uit het filmpje durf ik echt mijn kracht te halen. Het maakt mij extra bevlogen om het mooie in iedereen te zien en mij in te zetten voor eerlijke kansen op werk voor iedereen. Ik weet dat tijdens de opname er ergens traantjes schoten in mijn oogjes. Traantjes van de moeilijke tijd. Ik mag ze nu wel voelen op de overwinning op mijzelf.