Ik merkte het vanmorgen gelijk toen ik wakker werd. Of eigenlijk al heel de nacht. Last van mijn darmen. Last van vage steken en andere vage klachten. Het ging niet die productieve zondag worden die ik zo graag wilde. Route66 bestuursdingen, boodschappen voor heel de week, de afwas van de gehele week, kaartjes maken en sturen, schoonmaken, de stad in voor een nieuwe telefoon, koffie bij vriendin met herinneringsboek, wat dingen voor werk vanwege die deadline, de krant lezen en nog meer..
Het is ongeveer mijn agenda van iedere zondag als ik al geen afspraken heb. En dat terwijl ik eigenlijk het liefste zoals de rest van Nederland tijd nodig heb om bij te komen of misschien dat ik dat nog wel meer nodig heb dan de rest van Nederland. Ik vind het best ingewikkeld hoe andere mensen dat doen die daarbij ook nog een relatie hebben, laat staan een kind opvoeden. Maar vergelijken heb ik al langer proberen los te laten. Ik moet het doen met mijn lichaam, geest en mijn level van energie.
Ik heb er genoeg over gelezen in zelfhulpboeken. Hoe minder druk hoe beter en doe de dingen waar je energie van krijgt. Begin met de dingen die moeten en waar je tegen op ziet. Plan voldoende rust in en durf nee te zeggen. Ik weet het allemaal best en voor mij is daar vooral de theorie der prioriteiten die ik toepas. Op een dag als vandaag begin ik met de afwas, want ik heb daar de rest van de week geen tijd voor en ik heb die spullen nodig. Dat ik tussendoor even af en toe stop, omdat het gewoon veel energie kost gun ik mijzelf. Daarna begin ik aan zelfreflectie op gedrag van deze week, omdat dat voor mij ook belangrijk is. Vervolgens schrijf ik in het herinneringsboek dat al een maand op tafel ligt en maak ik een afspraak voor vanavond om het over te dragen.
En vervolgens ruim ik een beetje op. Besluit ik makkelijk te eten. Nog even in huispak binnen te blijven. En te genieten van wat voetbal, muziek en de krant. Het is het besef dat ik gewoon gemiddeld minder energie heb dan veel leeftijdsgenoten, maar dat ik trots mag zijn wat mij dan toch nog lukt. Mensen mogen het ongelofelijk goor en vies vinden dat ik niet iedere week de wc schoonmaak of het hele huis stofzuig. Maar ik doe wat ik kan en in mijn eentje zelf verder overleven is toch belangrijker.
Iedere dag bekijk ik dus mijn belangrijkste prioriteiten. Ik heb een lijstje en zie op met energie die ik heb welke ik wel kan en welke ik niet kan doen. Het werkt voor mij momenteel best goed. Het lukt om een stapel papierwerk te laten liggen, omdat ik weet dat de belangrijkste prioriteiten niet meer in die stapel zitten. Het lukt mij om de belangrijkste actiepuntjes wel te doen en mijzelf rust te gunnen. Voor de hele week boodschappen doen is echt nodig, omdat ik echt niet de tijd en energie heb om iedere dag na een lange dag werken (ben gemiddeld 12 uur van huis) nog boodschappen te doen. Vanwege mijn darmen moet ik vaak ook wel letten op goed en gezond eten en is koken belangrijk.
En op het oog heb ik met een fulltime baan een normaal leven. Ik zie mijzelf echter wel als chronisch zieke. Mijn prikkelbare darmsyndroom leidt tot meer klachten dan mensen kunnen zien, als dat er misschien ook wel andere oorzaken zijn aan te wijzen voor mijn klachten. Mijn persoonlijkheidsstoornis en dysthyme stoornis kunnen nog steeds worden gediagnosticeerd en leidt er toe dat ik moet zorgen dat ik in balans blijf. Goed slapen en rust nemen is daarbij cruciaal. Vooral nu ik tijdelijk even niet kan sporten moet ik alle zeilen bijzetten om in balans te blijven. En daarom even nee tegen dingen die toch moeten. De belangrijkste prioriteiten doe ik dagelijks. Meer kan niet. Accepteren zoals het is en niet veroordelen. Mijn huis is en blijft leefbaar. De theorie der prioriteiten pas ik toe. Zo overleef ik en leef ik steeds iets meer en beter.
