Zondag word ik 32 jaar. En om heel eerlijk te zijn zorgt dat voor kortsluiting in mijn hoofd. Ik vind het ongelofelijk verdrietig om 32 jaar te worden als eeuwige single, zonder echte relatie-ervaring en als maagd. Tevens verdrietig, omdat mijn rijbewijs er nog steeds niet is. Ongelofelijk ongemakkelijke dingen om over te praten en die mij nog eenzamer maken. Dezelfde struggles, en weer een jaar verder. Ik kan mijzelf er momenteel niet van afleiden.
Ieder jaar heb ik wel gehoord dat het ook voor mij zou komen. Dat ik stabieler word en dat het daarom ook voor mij komt. Ik wil die mensen verwijzen naar mijn twitterfeed, waarin is te zien dat ik nog niet veel meer stabiliteit ten toon spreid. Ik snap dat we dat willen wijten aan Corona en weinig afleiding. Ik snap dat het veilig voelt om dan te zeggen dat de bedreiging natuurlijk ook voor meer paniek zorgt. Allemaal waar, maar ik weet ook dat indien Corona en die bedreiging er niet waren geweest, ik ook onwijs depressief zou zijn. Want het gebrek aan liefde, intimiteit en genegenheid in mijn leven is echt heel erg pijnlijk. Ook zonder Corona.
Ik heb dan ook over seks. Een onderwerp waar ik het meer over zou willen hebben, maar waar we echt nog niet over kunnen praten in de samenleving. Dat ik zo weinig ervaring heb, nu alweer iedere vorm een jaar niet heb gehad en daadwerkelijk zelf de daad actief nog niet heb gedaan maakt mij ontzettend eenzaam en verdrietig. Ik weet gewoon op mijn 32e niet hoe dat is. En in ieder boek, serie of film word ik wel herinnerd hoe abnormaal dat is op mijn 32e verjaardag. En nog meer bij alle sociale interacties, vooral onder homomannen. Club Church, podcasts over polygamie en open relaties en gaysauna’s zijn er omdat homomannen meer behoefte hebben aan seks. Ik heb er niets op tegen. Ik ben alleen ontzettend verdrietig dat ik door mijn darmen en bekkenbodemklachten niet weet hoe dat is en ik daar zelf niet bewust voor kan kiezen. En dat ik er al 32 jaar geen ervaringen in heb opgedaan die bijdroegen aan meer vertrouwen hierin. Afgelopen jaar opnieuw behandelingen; seksuoloog en bekkenbodemtherapeut. Geen enkele ervaring, maar ook bij solosex geen verbetering. En dat al zolang. Ik ben pessimistisch dat dit ooit beter wordt.
Ik heb het dan dus ook over een relatie. 10 jaar terug had ik dat voor het laatst, maar dat was erg kortstondig. Het verlangen eraan is heel groot. Het zou ook wel komen met meer stabiliteit. In 2018 op een betaalde datingsite. Apps downloaden en weer verwijderen. Nooit meer dan 3 dates achtereen met een zelfde jongen. Afgelopen jaar ook maar met 1 man. Met dates vaak negatieve ervaringen met zelfs opmerkingen over mijn uiterlijk of waarom ik niet bij iemand paste. Inmiddels al zoveel vrienden en familie die ik al heb moeten feliciteren. Vaak met een pijnlijk hart, omdat mijn verlangen eraan ook zo groot is. Ik vind het heel verdrietig om 32 te worden en hetzelfde verlangen te hebben als 10 jaar terug toen mij ook werd beloofd dat het wel zou komen.
In 2013 begon ik met rijden. En we weten hoe het toen is gegaan. Op 15 maart 2019 begon ik opnieuw. Een lange procedure bij CBR en opnieuw heel weinig progressie in de lessen zorgde ervoor dat ik nu nog steeds geen rijbewijs heb. Nu ook nog een faalervaring met theorie. Dat haalde ik 6 jaar terug nog in 1 keer, maar nu faal ik daar ook al voor. Ik ben verdrietig dat dat nu ook zo moeilijk gaat en niets oplevert.
Accepteren waar je geen invloed op hebt. Alleen heb ik hier geen invloed op? Ik struggle al mijn verjaardagen met ieder jaar hetzelfde. En ik vraag mij echt af of ik het dit waard blijf vinden. Blij zijn voor anderen, maar zelf gewoon echt niet weten hoe het is. De beloftes dat het nog wel komt, maar dat ik daar echt al heel lang niets van merk. En of het nou door psyche, kromme rug, pech of mijn geaardheid komt met een kleinere vijver, het maakt mij niet uit. Ik verdraag het alleen echt slecht. En mijn omgeving verdraagt het slecht dat ik hier niet beter mee om heb leren gaan.
Vrienden stichten gezinnen en daarom minder tijd voor mij. De stoere verhalen over seks. Het is gênant; maagd, single en geen rijbewijs. Ik heb de issues van iemand van 17 jaar, maar word echt 32. Ik weet het even geen plek te geven en ik vind het heel erg moeilijk om de hoop te houden dat het ook voor mij wel komt. Ik krijg geen garanties. Ik weet wel dat veel goede vrienden en familie in de komende jaren nog gaan trouwen en kinderen krijgen. Kan ik dat aan als ik zelf nog steeds alleen blijf en geen seks en intimiteit zal kennen in al die jaren. Ik durf dat vandaag echt niet te beantwoorden. Een extra eenzame verjaardag dit jaar, maar de pijn over het gemis aan seks, een relatie en een rijbewijs was er sowieso al. Het blijft een strijd met mijn verjaardag.
het blijven vasthouden aan denkbeelden of ideeën hoe het leven zou moeten zijn is de oorzaak van veel zogenaamd lijden.
Het idee dat je op een bepaalde leeftijd bepaalde zaken op orde moet hebben.
Noem het de volwassen schaamte.
Een beter idee zou zijn om te accepteren wie en wat je bént . Je bént al Heel en het enige dat hier nodig is dat in te gaan zien.
Dat is hier en nu beschikbaar maar ook een keuze. Dit werkt al 32 jaar niet en waarom niet eens een andere zienswijze proberen?
Het is denk ook een verlangen naar imtimiteit, liefde en het gemak van een rijbewijs. Niet per se omdat dat hoort op je 32e, maar omdat dat het leven leuker en makkelijker maakt. En verdriet dat dat steeds niet lukt, maar wel hoort van anderen hoe fijn dat is. Rouw van mijzelf daarover.