Jullie hadden mijn update over vorige week nog tegoed. De achtste week alweer. Een week waarin er eindelijk lichtstralen aan het einde van de tunnel kwamen. En die lichtpuntjes zijn ook daadwerkelijk lichtstralen geworden, want we mogen weer naar de kapper, naar de schoonheidsspecialist en voor mij kan rijles ook weer beginnen. Echter miste ik ook nog wel enig perspectief. Want, behalve voor de mensen binnen een huishouden, is het devies voor iedereen afstand-1.5m afstand-afstand.

En dat valt mij sociaal-emotioneel zwaar. Ik ben al ongeveer 60 dagen door niemand aangeraakt. En er is nog geen lichtstraaltje wanneer ik wel door iemand aangeraakt mag worden. Allemaal afstand blijven houden is het devies. Ik ben benieuwd naar de psychische gevolgen voor iedereen. Waar eenzame ouderen in verzorgingstehuizen worden benoemd met familie, wordt de eenzame single in beleid en bij het benoemen van groepen vergeten. Bij het opkomen voor deze groep zag ik veel gelach voorbij komen. Ik mis de knuffel heel erg, maar daar is door een grote groep helaas geen begrip voor.

Het was ook opnieuw de week van een ongelukje tijdens hardlopen. Het leven met mijn lichamelijke en psychische kwetsbaarheid valt mij vaak nog zwaar. Mijn gevoel daarvan wordt in deze tijd extra uitvergroot. Het een gezonde plek geven is moeilijk, maar ik kan wel zien dat ik daar hard mijn best voor doe. En zo durfde ik het hardlopen twee dagen later alweer gewoon op te pakken en hield ik opnieuw de 10000 stappen per dag vol. Het bewegen blijft erin. Ik hoop dat mijn darmen blijven meewerken.

Ik merk dat er ergens wel meer gewenning is gekomen. Ik word wel productiever op werk en de situatie is normaler geworden. Toch kan en wil ik er ergens ook niet aan wennen. Ik mis mijn vrienden. Ik mis naar Feyenoord gaan. Ik mis concerten. Ik had ergens wel verwacht er makkelijker mee om te kunnen gaan, doordat ik door mijn psychische kwetsbaarheid al wel meer wist van omgaan met eenzaamheid en tegenslagen. Toch valt het profijt daarvan ergens tegen. Het geringe sociale contact, geen geouwehoer bij het koffiezetapparaat en alles op dezelfde locatie zijn niet het beste voor mijn mentale gesteldheid.

Maar goed, het is wat het is. En dat besef is er steeds meer. Ik las weer eens een boek uit. Ik deed boodschappen met veel lekkere dingetjes. Mijn koelkast en diepvries zijn eindelijk ontdooid en nog nooit zo schoon geweest. Ik schrijf wat meer. De afwas is standaard weg. En er zijn vele wandelkilometers gedaan waarmee ik mij helemaal zen voel met de wereld. En er was wel weer eens daadwerkelijk contact met iemand met even chillen in het park en een wandeling op 1.5m. Net als even met mijn nichtje naar de kinderboerderij. Het is daadwerkelijk dus ook iets minder helemaal alleen.

En zo gaat het wel, maar blijf ik het een stomme, onwerkelijke tijd vinden. Ik kan het niet het nieuwe normaal noemen. Echter het is wel de acceptatie van het bijzondere abnormaal. Van omgaan met tegenslagen, van veerkracht en doorzettingsvermogen en er het beste van maken. Van een nieuwe balans vinden en indelen in kleine taakjes die ik kan afvinken. Het werkt voor mij. Week 8, we doen het daar maar weer mee.