Het is 30 juli. De dag twee jaar terug dat mij het een goed idee leek om over mijn liefdesleven te gaan schrijven. Welk leven? Juist ja. Ik sta nu twee jaar verder aan de vooravond van Pride, waar ik voor het eerst in jaren niet naar toe ga. Ik scroll in de trein weer eens door Tinder. Ik installeer Grindr weer, waarna ik het wederom snel verwijder. Ik kijk op de site van Sanquin, omdat ik nu toch bloed mag doneren nu ik weer 4 maanden niet intiem ben geweest…
Er zijn weinig dingen waar ik zo cynisch van wordt als mijn liefdesleven. Ik probeer echt niet meer te negatieve blogs te schrijven, maar rondom liefde en intimiteit wordt dat heel moeilijk. Er zijn wederom alleen maar teleurstellingen. Na 3 leuke dates niets meer horen. Leuk contact op tinder voor weken en volledige stilte. Een slechte bui verpestte het met een scharrel en dat was het eigenlijk wel.
Ik heb wel voldoende nieuwe mensen ontmoet. De partners van vrienden. Het is niet dat ik ze het niet gun, maar het potje om mijn blijheid voor hen te faken is op. 9 vrijgezelle jaren op rij alweer. Ik tel mijn kortstondige relaties, maar wel gewoon mee. De mensen die ik in het afgelopen 8 jaar heb ontmoet hebben mij dus nog nooit samen gezien. De meesten hebben mij ook nog niet zien zoenen. Ik vind dat een moeilijk gegeven.
Het vertrouwen dat het nog gaat gebeuren is zo klein. Mijn wanhopige verlangen werkt alleen maar tegen mij. Het is ook niet voor niets dat de mensen die het dichtste bij komen met mij zijn gebotst. De block op whatsapp van beste vrienden en het besef dat ze een vakantie 1-op-1 niet met mij zien zitten. Het geeft niet bepaald vertrouwen dat ik geschikt materiaal ben om leuk genoeg gevonden te worden en dat het mij gaat overkomen. En zoals die jongen van alweer een jaar geleden zei: “Ik denk niet dat je nu klaar bent voor een relatie”. Ik ben om eerlijk te zijn op mijn 31e er niet van overtuigd dat ik ooit in staat ben om hierin te veranderen.
Ik las onlangs een “Een klein leven” van Hana Yanigihara. Het maakte diepe indruk op mij. Ik heb niet te maken met heftige misbruik, maar de beleving van seks, relaties en een diep negatief zelfbeeld waren herkenbaar. Hoewel het bij mij niet maakt dat ik geloof dat ik niet leuk genoeg ben voor liefde, is er ergens wel de overtuiging dat het niet voor mij is weggelegd. En raakt het soms wel dat gevoel van het niet verdienen en niet daadwerkelijk leuk genoeg te kunnen zijn.
Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die heilig van overtuigd zijn dat ik het zelf in stand houd met in deze gedachtes blijven hangen. Dat ik het mijzelf ook maar niet wil gunnen, omdat ik dat niet aankan. Ik weet niet of dat zo is. Ik weet wel dat ik niet weet hoe ik dit moet veranderen. Dat het mij intens raakt en dat ik deze blog schrijf met tranen in mijn ogen. Ik weet het simpelweg gewoon even niet meer. Overal is de confrontatie met liefde en intimiteit en voor mijzelf is het zoiets ingewikkelds.
En dat is wat ik vandaag even intens voel. Ik zal mijzelf bijeen moeten rapen. Ik moet mij voorbereiden op bruiloften. Ik moet mij voorbereiden op verjaardagen en feestjes met stelletjes. Het is zoals het is. Vriendschap is ook prachtig. Ik ben nog jong. Ik moet bevestiging uit mijzelf halen. Zolang je niet voldoende van jezelf houd, kan ook niemand anders van je houden. Ik ken de cliché’s. Dat betekent niet dat er vandaag niet even ruimte mag bestaan voor die pijn van dat verlangen en er na alle jaren nog niet van in staat zijn om er op een goede manier mee om te gaan, om het toe te laten of dat iemand voldoende geduld en vertrouwen heeft om het mij toe te laten. Nee, ik wil die verantwoordelijkheid niet bij een ander leggen. Het is alleen de pijn dat het vertrouwen in liefde en genegenheid nog wat kleiner is geworden..
