Gisteravond ging ik naar de musical: “Priscilla, queen of the dessert” in Carré. Het zou fijne afleiding moeten worden in een zware week met tweemaal therapie en morgenochtend om 8.00 bij de huisarts om verder te praten over mijn medicatie en om de doorverwijzing te regelen die ik nodig heb voor mijn vervolgbehandeling. Tussendoor nog enkele confronterende telefoontjes, en behoudens gisteren zat ik elke avond alleen op de bank. Nee, het leek begin van de week wel goed te gaan, maar toch ging het gisteren helemaal mis, iedereen was hysterisch om mij heen, maar ik hoor er volgens mij niet helemaal bij…

Dat ik er niet helemaal bij hoor, zal niet iedereen altijd vinden en voelen, maar toch is het een gevoel dat heel herkenbaar voor mij is en in al mijn levensfasen wel lijkt terug te komen. Het begon al in mijn jeugd op voetbal, als er wel eens werd geroepen “Niet die bal op Thomas“, omdat ik er geen pepernoot van kon. Ook met gym was ik vaak één van de laatste die werd uitgekozen. Ook al ben ik best sportief, mensen verwachten het niet echt. En in de pauze had iedereen het over Pokémon of Dragonball Z, maar ik kon er niet echt over meepraten, ik dacht: Ik hoor er volgens mij niet helemaal bij.

In de sport die ik toen ging beoefenen tafeltennis was het al niet veel beter. Ik was te matig voor de A-selectie en om landelijk te spelen, maar te groot voor tafellaken, de B-selectie en had een veel grotere klik met de mensen uit de A-selectie, dan met de mensen uit de B-selectie. Ik mocht wel eens meetrainen met de A-selectie, maar ik dacht daarbij: Ik hoor er volgens mij niet helemaal bij..

In de klas had ik niet heel veel vrienden, maar was ook niet heel eenzaam. Langzaam kwam ik er echter achter dat ik jongens leuker vond dan meisjes, de meeste van mijn vrienden hadden het echter vaak over meisjes. Daarnaast begonnen sommige met roken van joints. Ik was best conservatief opgevoed en durfde de joint echt niet te proberen, ik was daar ergens ook te braaf voor. En zo kon ik eigenlijk helemaal over niet veel dingen mee praten. Ik was er wel, maar dacht ook: Ik hoor er volgens mij niet helemaal bij…

Toen ik eenmaal uit de kast was tegen mijn ouders en andere mensen kon ik daar nog niet echt makkelijk over praten. Ik ging wel andere homo’s ontmoeten. Vaak op avonden dat ik de Champions League moest skippen om het te hebben over shoppen, lady Gaga en seks. Allemaal onderwerpen waar ik voor mijn gevoel niet over mee kon praten en waar ik mij nooit heel erg verbonden aan heb gevoeld. Het excentrieke wat zo leuk wordt gevonden aan homo’s heb ik niet, ik houd meer van voetbal (of alle andere sport) of van rockmuziek (oke mijn muzieksmaak is soms wel een beetje gay). Maar toch ook hier het gevoel: ik hoor er volgens mij niet helemaal bij…

Toen ik ging studeren ging ik niet gelijk op kamers. Ik had niet echt leuke introgenootjes, die van stappen hielde en bovendien dook ik weer terug de kast in. Hierdoor dezelfde confrontaties tijdens introfeestjes over meisjes en alles daaromheen. Daarnaast ontstonden er gedurende het eerste jaar wel groepjes, maar doordat ik iedere avond naar huis ging had ik nooit heel erg aansluiting. Onder meer doordat ik dan wel elke keer op tijd moest laten weten of ik thuis at of niet. Hierdoor zat ik ook vaak alleen in de collegezaal, ik hoor er volgens mij niet helemaal bij.

Ook in de onderzoeken naar mijn darmklachten, kreeg ik de frustratie dat ik er niet helemaal bij hoorde. Ik hoorde over de ziekte van Crohn, over Colitis Ulcerosa en over darmkanker, maar bij mij was het gewoon Prikkelbare darmsyndroom en ik moest het hier maar mee doen. Net als de dysthymie en NAO persoonlijkheidsstoornis nu eigenlijk, we kunnen er niet echt een stempel op plakken en het is niet duidelijk wat er aan gedaan kan worden; Ik hoor er volgens mij niet helemaal bij.

En zo had ik dat gevoel ook gisteravond. Met zijn vijven naar de musical. Dezelfde mensen met wie ik op de Gaypride stond op de boot (minus 1 iemand die toen nog in Boston zat) en er een hele vette foto werd gemaakt van de kant, en wie stond daar niet op?! Ik, ik hoor er volgens mij niet helemaal bij.

Vier homovrienden die het gisteren de meest geweldige avond vonden en heel erg genoten. Ik zelf merkte langzaam mijn depressieve, eenzame, onbegrepen gevoel dat insloop. In de pauze kwam er iemand van de crew die kwam vragen of er vier vrijwilligers waren die het eerste dansje na de pauze op het podium mee konden doen. En zo gingen mijn vier vrienden en bleef ik alleen achter. Ik hoor er volgens mij toch niet helemaal bij. En na afloop ging het nog lang over de hysterische verhalen van op het podium van Carré en alle vette filmpjes die ze uit het publiek kregen en hoe onvergetelijk en geweldig deze avond was geweest, terwijl ik het mooiste vond dat het liedje “I will survive” mij deed denken aan de doelpunten van Feyenoord in de kuip. Niemand begreep dat, Ik hoor er volgens mij niet helemaal bij..

En zo ging dat op de terugweg verder met verhalen over werk volgend jaar, over nieuwe contracten, autorijden en relaties. Allemaal onderwerpen waar ik niet echt over mee kan praten. Ik twijfel daarom of ik volgend jaar wel mee moet naar het Eurovisie songfestival, waar we al een roadtrip met dezelfde groep voor hebben geboekt, inclusief hotel etc. Ik twijfel of ik die kwelling mijzelf moet aandoen en of mijn depressie niet iedereen alleen maar irriteert. Bovendien weet ik helemaal niet of ik dan wel kan met mijn behandeling. Ik hoor er dan waarschijnlijk toch niet helemaal bij..

En zo zijn er nog legio voorbeelden. In de supermarkt als bijbaantje, meest ervaren medewerker op een gegeven moment, maar kreeg niet de verantwoordelijkheid over de sleutel, wederom de gedachte: “Ik hoor er volgens mij niet helemaal bij”. Als ook het coördinatorschap bij team voorlichting of de hysterie rond het mogen dansen op de weekenden. Ook daar weer het gevoel: Ik hoor er volgens mij niet helemaal bij….

En ergens ben ik daar ook gewoon bang voor met mijn keuze voor behandeling. Aan de ene kant herken ik veel van andere mensen met psychische klachten, aan de andere kant ook niet. Ik sta soms met gemak een presentatie of praatje te houden voor 250 mensen, ik zie dat niet veel andere mensen met psychische klachten doen. En daarnaast ken ik ook nauwelijks angst. Ja, bang voor de toekomst en alle confrontaties die ik aan moet gaan in therapie, maar absoluut geen angst om naar buiten te gaan of in sociale contacten. Nee, alle klachten zijn ook verschillend, maar ik ben opnieuw bang dat ik ook daarin merk, ik hoor er volgens mij niet helemaal bij…

Daarom vanavond dit liedje maar op repeat, want ik kan in mijn verdere leven toch wel bij iemand/iets horen?!: