Ik had afgelopen woensdag mijn laatste afspraak in Lunteren staan: mijn exitgesprek. Ik moest ook nog mijn kapotte fiets daar ophalen en wegbrengen en zo nog wat andere dingetjes doen, waardoor heel de woensdag in het teken stond van de laatste keer naar Lunteren. En zo was het een best rare gewaarwording om weer door de poort te gaan waar ik een maand geleden afscheid nam en om daar daadwerkelijk mijn laatste gesprek te hebben…
Het is 13.00 en ik heb mijzelf net uit bed gesleept. Nou, ja ook al wel vanmorgen om 10.30, omdat ik ergens zou helpen met een verhuizing vandaag, maar toen merkte ik dat het echt niet ging. Het was vanacht al verschrikkelijk en als ik dan alleen ben houdt het niet op. Een 8-2 overwinning in tafeltennis was weer een druppel, waardoor mijn stemming 180 graden omsloeg. Een overwinning?…
Ik nam voor het eerst de keuze om naar de studentenpsycholoog te gaan zo’n zes jaar terug. Ik werd toen doorverwezen en nam de keuze om in eerstelijns therapie te gaan daarna, ik had zo’n 12 sessies. Daarna liet ik het een aantal jaren op zijn beloop. Tot ik begin 2014 opnieuw naar de huisarts stapte. Eerst ging ik voor een aantal sessies naar de praktijkondersteuner, toen ruim een half jaar later begon ik met individuele schematherapie. Na een half jaar nam ik de keuze voor antidepressiva en hierna liep de therapie nog een half jaar verder. Het was niet genoeg; nu koos ik 2 maanden terug voor dagbehandeling. En de knoop doorhakken voor waar moet vandaag gebeuren..
Het gaat niet goed. Wat zeg ik, het gaat echt niet goed. De frustraties die ik gisteren al deelde over mijn deelname in de tafeltenniscompetitie, de crematie, 32 uur werk, 2x therapie in de week, vrijwilligerswerk, huishouden, ontspanning, vrienden. Het lukt me allemaal niet meer en het ergste, ik kan me er ook niet meer voor opladen. Ik heb heel veel last van mijn persoonlijkheidsstoornis en heb het gevoel dat mijn omgeving niets van mij begrijpt en er ook niet voor me kan zijn. Ik deelde jullie al eens over de eigenschappen van borderline…