Exit Lunteren, starting Life

Ik had afgelopen woensdag mijn laatste afspraak in Lunteren staan: mijn exitgesprek. Ik moest ook nog mijn kapotte fiets daar ophalen en wegbrengen en zo nog wat andere dingetjes doen, waardoor heel de woensdag in het teken stond van de laatste keer naar Lunteren. En zo was het een best rare gewaarwording om weer door de poort te gaan waar ik een maand geleden afscheid nam en om daar daadwerkelijk mijn laatste gesprek te hebben…

Rond 15.00 had ik de afspraak staan met mijn hoofdbehandelaar, maar ik was wat vroeger en we konden ook wat eerder het gesprek in gaan. We liepen de laatste vragenlijsten door die ik dinsdag nog had ingevuld. Het waren opnieuw zo’n 250 vragen die ik had moeten beantwoorden. De resultaten lieten overwegend een positieve tendens zien. Vanaf de intake liepen de klachten iets op en ging het iets minder met mij, waarna het herstel zich inzette en deze nu sinds mijn laatste test is gestabiliseerd (deze laatste test vond zo’n 4 weken voor mijn einde van mijn behandeling plaats).

Opmerkelijk was wel dat ik op basis van een vragenlijst opeens 5 kenmerken scoorde voor de persoonlijkheidsstoornis borderline, wat betekent dat je die persoonlijkheidsstoornis ook daadwerkelijk hebt. Eerder gedurende de behandeling scoorde ik altijd maar 3 of 4 kenmerken van borderline en nog een aantal kenmerken van andere persoonlijkheidsstoornissen, waardoor ik altijd de sticker NAO (Niet anderszins omschreven) ontving. Het kwam uit een vragenlijst waarbij je antwoorden moest geven over in hoeverre je bepaalde klachten had gehad over de laatste paar jaar. Ik gaf bij mijn hoofdbehandelaar aan dat ik het erg vreemd vond aan het einde van mijn behandeling dat ik nog een vragenlijst moest invullen over de afgelopen jaren. Zo’n vragenlijst lijkt mij alleen relevant aan het begin van je behandeling voor je diagnose, en aan het einde van je behandeling lijkt mij het veel relevanter hoe de klachten op dat moment nog zijn, in plaats van vragen over de afgelopen jaren, waarbij je dus totaal niet meet hoe de behandeling tot herstel heeft geleid. Mijn hoofdbehandelaar beaamde dit en zo besloten we niets met een nieuwe diagnose te doen.

We liepen vervolgens de brief door die naar mijn huisarts gestuurd kan worden als rapportage over mijn herstel en voor de doorverwijzing naar mijn oude therapeute voor nazorg. Helaas moesten mijn hoofdbehandelaar en ik concluderen dat er nog steeds sprake was van een dysthyme stoornis en ook de persoonlijkheidsstoornis NAO bleef staan. Desalniettemin waren we er beide mee eens dat de klachten erg waren verminderd, dat de sombere periodes van veel kortere duur zijn en dat ik veel beter in staat ben om met moeilijke situaties en/of teleurstellingen om te gaan.

Dit bleek ook uit een vragenlijst over de behandeling die we vervolgens doorliepen. Ik gaf op een 5-point scale aan in hoeverre ik de behandeling geslaagd vond, in hoeverre ik mij gehoord voelde, in hoeverre ik het idee had dat ik inspraak had en op nog meer vragen in die trant. Ik voelde mij op mijn gemak en kon zo ook nog een aantal verbeterpunten benoemen, zoals de grote verschillen soms tussen de groepen in het milieu en dat ik soms het gevoel had dat het complete willekeur was welke behandelmethode werd ingezet. Tevens voelde ik mij soms minder gehoord in de groep, doordat er groepsleden waren met heftigere problematiek, waardoor ook de focus op mijn eigen doelen een beetje dreigde onder te sneeuwen. Maar anderzijds noemde ik ook de positieve kanten als het kunnen kiezen van eigen modules (zelfbeeld, seksualiteit, emotieregulatie), de fijne systeemgesprekken en door de lengte van het proces dat steeds meer dingen voor mij op zijn plek vielen en ik echt daadwerkelijk de kans heb gehad om te herstellen.

En zo gaven we elkaar na 45 minuten een hand en zeiden we “Hopelijk tot nooit meer ziens” met een knipoog. Vervolgens sprak ik nog wat oud groepsgenoten of mensen uit andere groepen die mij een warm hart toedragen en waarvan het erg leuk was om deze mensen weer even te zien en spreken. Met een fijne knuffel kon ik vervolgens wegfietsen uit Lunteren. Het was een erg heftig, zwaar, maar mooi proces, waarbij ik heb ook echt het idee dat ik klaar ben om weer verder te wijde wereld in te gaan. Exit Lunteren, starting Life. Beginnend vandaag met een leuk uitje naar Thialf. Dat gun ik mijzelf gewoon, en dat durf ik ook hardop te zeggen. Exit Lunteren, starting Life; het motto voor 2017!

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.