In therapie zijn we de laatste weken bezig met een mindere kant van mij. We noemen hem in therapie mijn Calimero kant. Hij beschermt mij tegen mijn verdriet, maar echt helpend is die daarbij niet. Het is een kant dat jullie vast van mij herkennen. Een kant die ook nogal hardnekkig is. Het is tijd om de Calimero kant de deur uit te zetten om echt mijn kwetsbare kant te durven laten zien.

De Calimero-kant zorgt ervoor dat mensen niet dichtbij mogen komen. De Calimero zorgt ervoor dat de kleine Thomas zich niet laat zien. Calimero bijt van zich af: “Jij hebt makkelijk praten, want jij hebt wel een relatie”, “Jij hebt makkelijk praten met je rijbewijs in 30 lessen” of “Je weet helemaal fucking niet hoe dat is met je nieuwe baan, promotie, samenwonen etc.”. Kortom, de kant van “het is niet eerlijk: zij zijn groot en ik is klein”. Het is cynisch, hard en houdt mensen op afstand.

Mijn beste vrienden kennen de kant inmiddels door en door en het is zo erg zelfs dat ze er geen aanstoot meer aan nemen. Ik schaam mij echter diep voor deze kant. Ik wil mijn beste vrienden het beste gunnen. Ik wil er voor ze zijn, zoals ze er ook voor mij willen zijn. De Calimero kant houdt dit echter tegen. Het is niet functioneel. Ik probeer nu af te spreken met mijn vrienden dat ze mij stop zetten als ik weer de Calimero uithang. Hierbij de oproep aan jullie allen om dit te doen.

Het is jaloezie, afgunst op een nare manier. Natuurlijk is het pijnlijk dat iemand iets wel heeft wat jijzelf ook heel graag wilt. Het misgunnen, en lelijk van je afbijten helpt daarbij niet. Ik moet ruimte voor mijn eigen gevoel durven maken. Het is niet zo dat ik moet ontkennen dat blij nieuws van de ander mij niet kan raken op een kwetsbare manier. Maar de manier waarop ik hiermee omga, wat ik daarbij dan uit, dat moet veranderen.

Naast, dat iedereen struggles kent en dat het allemaal ook niet eerlijk verdeeld is, moet je leren om er voor jezelf mee om te gaan. Ik moet leren om mij minder te laten beïnvloeden door externe gebeurtenissen. En al helemaal door het geluk van de ander. Want ik ben helemaal geen narcist, ik ben helemaal geen egoïstische eikel. Ik gun mijn naasten echt het geluk wat ze overkomt. De muur die staat voor mijn verdriet houdt dit soms tegen. Calimero houdt het tegen. Het is tijd dat dit verandert.

Ik ben al een tijd zover dat ik Calimero zelf ook zat ben. Ik heb hem alleen nog niet onder controle. Als Calimero is uitgeraasd maak ik steenvast mijn excuses voor mijn gemaakte opmerkingen en zeg ik dat ik tegen mijn vrienden dat ik ze die nieuwe baan, dat rijbewijs, die nieuwe relatie, die nieuwe promotie of enig ander geluk, wat ik zelf momenteel mis, juist wel gun. Ik probeer nu uit te zoeken met mijn therapeute hoe ik hem helemaal de deur uit kan zetten en ervoor te zorgen dat ik achteraf helemaal geen excuses meer hoef te maken.

Ik doe dit door mijzelf de vraag te stellen bij een opmerking: “Hoe helpt jou dit”? Ik doe dit door te vragen aan mijn naasten om mijn Calimero-kant stop te zetten. Ik doe dit door mijn kwetsbare gevoel eerder uit te spreken en te delen. En ik doe dit door mijn Calimero kant letterlijk boos toe te spreken en erop te letten dat ik er niet opnieuw in verzand.

Het is mooi weer buiten, ik zie iemand hardlopen. Wegens mijn blessure gaat dat even niet. Ik hoor mijn innerlijke Calimero alweer zeggen: “Zij kunnen wel hardlopen, ik niet, da’s niet eerlijk”. In plaats daarvan in te hangen zoek ik afleiding in een boek en andere dingen. En troost ik mijzelf dat de blessure nu vervelend is en dat ik daar echt van mag balen. Maar dat afreageren op de mensen die het nog wel kunnen is zinloos. Het maakt mij slachtoffer van mijzelf. Iedereen heeft tegenslagen in zijn leven, het gaat er alleen om hoe je ermee omgaat. Calimero gaat daarbij niet helpen, tijd dat ik die bij mijn “oude Thomas” achterlaat.