Een voicemail vanmorgen om 8.16. Ik had de telefoon niet opgenomen, omdat ik voor het eerst sinds twee weken kon uitslapen. Het was een voicemail van mijn therapeute. Ze was ziek, onze afspraak vandaag ging niet door. Mijn laatste afspraak was alweer 2,5 week terug. Ik baalde. Maar niets aan te doen. Ik was immers toch volwassen en moest zelfredzaam zijn.

Ik moest eigenlijk wel een beetje thuiswerken. Daarnaast natuurlijk de afwas, de was, stofzuigen, soppen, nieuwe sollicitaties, en allerlei andere verplichtingen die bij volwassenheid horen. Ik bof maar met een baan van maar 32 uur, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet weet hoe ik meer uren zou moeten kunnen halen. Daarnaast is het solliciteren ook een dagtaak tegenwoordig, waardoor ik het gevoel heb dat ik veel meer uur dan 32 draai.

Dinsdag kwam een verheugd telefoontje van het bedrijf uit Nieuwegein dat mij anderhalve maand geleden had afgewezen. Ze waren verbaasd dat ik op een nieuwe functie, die erg leek op de functie waarop ik was afgewezen, niet had gesolliciteerd. Ze waren dus erg van mij gecharmeerd en woensdag hakte ik de knoop door en zette ik de motivatie voor de functie alsnog op de mail. Ik mag morgen om 15.00 op gesprek komen.

Dat is mooi. Het zorgt alleen voor nieuwe stress met afspraken van mijn huidige werk, omdat ik morgen eigenlijk de hele dag zou werken. En daardoor moest ik vandaag ook eigenlijk aan de slag. Het lukt alleen moeizaam. Ik ben al trots dat ik de afwas en was heb kunnen doen. Mijn hoofd zegt: je moet nog sollicitatie voorbereiden, reken je niet rijk en stuur nog een andere, dat andere memo van je huidige werk moet nog af en je wc heb je ook al 10 dagen niet schoongemaakt, als ook je bed niet verschoont.

Dit is het dus, volwassenheid. Het constant van alles moeten en geen idee hoe je moet ervoor kan zorgen dat je bijkomt. Hardlopen zit er even niet in, omdat ik shin splits lijk te hebben. Ik ervaar stress of ik de marathon van Rotterdam nog wel kan halen. Dit kan namelijk een erg hardnekkige blessure zijn. De zevenheuvelenloop, Rotterdam Bruggenloop en Halve van Egmond. Mijn belangrijkste coping, hardlopen, lijkt weg te vallen.

Ik had het vandaag echt even nodig bij mijn therapeute om mij op te laden. Om even te horen dat ik genoeg ben, want hier kan ik soms onwijs aan twijfelen. Ik had het nodig om voor mijzelf een weg te vinden dat ik goed met mijzelf kan leven. Hoe ik ondanks de prachtige bomen buiten het hardlopen even kan laten. Hoe ik mijn eigen grenzen bewaak, maar toch uitdagingen uitga. Hoe ik mijzelf kan gunnen toch even op de bank te liggen, ook al ligt er een deadline van een sollicitatie. Ik kan gewoon niet op 100 plekken tegelijk lopen, en daar loop ik momenteel tegenaan.

Het hoort bij volwassenheid. Ik vraag mij constant af wie ik ben, wat ik kan en waar mijn mogelijkheden liggen. Ik raak soms in de war. Ik moet de balans zoeken tussen vermijding en gezonde rust. Ik moet mijzelf staande houden in een drukke wereld. Ik moet aan allerlei standaarden voldoen. Moet dat echt? Nee. Ik moet alleen wel goed voor mijzelf zorgen. En stiekem als ik naar de afgelopen weken kijk lukt dat best aardig.

Volwassenheid, ik kan het echt. Nu nog zorgen dat de kritische stem dit niet overschreeuwt met het tegendeel. De sollicitatie morgen zal het laten zien. Ik heb daar de vorige keer toch een mooie inruk achtergelaten. Ik ging deze week drie keer de deur uit in mijn eentje en vermaakte mij drie keer prima. Ik was even genoeg. Volwassenheid, zo werkt dat dus. Ik ben er nog lang niet, maar misschien maak ik toch progressie…