De afgelopen week voelt onwijs verlamd. Alsof alle EMDR even voor niets is geweest. Alsof alles wat ik heb geleerd plotsklaps is verdwenen. Vrienden reageren niet op al mijn capslock appjes. “Je lijkt toch niet geholpen te willen worden” stroomt in mijn Inbox of er volgt gewoon geen reactie. Ik stuur de appjes maar door naar meer mensen en als tweets op twitter, tegen beter weten in. De enige appjes die volgen zijn over vergaderingen, verplichtingen en taken die ik moet doen, terwijl ik voor mijn gevoel al overloop. Het voelt als 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, en 2017 of alle andere jaren in mijn leven.
Er lijkt geen verschil met het familieweekend 3 jaar terug dat er aan komt. Iedereen heeft het over progressie. Ik denk dat er daar alleen maar over wordt gepraat zodat mensen zelf beter kunnen slapen. Het is veel fijner om te geloven dat het met iemand goed gaat, dan dat je weet dat het heel erg slecht gaat. Dit lijkt nu ook alleen maar weer psychisch te zijn, waardoor mensen het zullen hebben over therapie en pillen. Dat dat geen falen is, en dat het allemaal wel goed komt en allemaal niets geeft.
Ik geloof zelf niet in therapie en pillen. Al is het maar dat het na zoveel sessies, en zo lange tijd nog niets heeft geholpen. Ik ben ook helemaal niet depressief. Ik heb alleen last van patronen die nooit lijken te veranderen en van een lichaam die niet mee werkt op de meest belangrijke momenten. Van nog steeds niet kunnen omgaan met teleurstellingen, nog steeds alleen maar jaloezie en alles op mijzelf betrekken naar iedereen in mijn omgeving en nog steeds niet hulp durven toelaten op de moeilijke momenten. Ik gooi mijn telefoon erop als ik iemand bel, want ik heb toch onwijs het gevoel dat niemand bij begrijpt en dat niemand mij kan bereiken. Dat was op mijn verjaardag zo, dat was vorige week zo en nu weer. Het is nu echt opnieuw menens en het kan best goed dat ergens in de komende dagen de crisisdienst de uitkomst is.
Mijn vrienden zijn bezig met het tripje dat we volgende week maken naar het songfestival in Portugal. Of met de voorbereidingen voor de vierdaagse die ik over 10 weken loop. Of met bevrijdingsfestival en alle andere zaken. Op dit moment kunnen al die dingen mij helemaal niets schelen. Ik hoop ze om eerlijk te zijn gewoon helemaal niet mee te maken. Het is teleurstelling op teleurstelling op teleurstelling. Het is mij vandaag verslapen, geen warm water hebben om te douchen, mijn portemonnee laten liggen in de trein, mijn laptopkabel bij mijn zus in Zwolle en dat niets lukt op werk. De portemonnee is teruggevonden en dus schijn ik onwijs geluk te hebben. Ik ben een gelukszak, ook met dat ik mij nog kan herinschrijven voor de vierdaagse. Het enige waar ik momenteel gelukkig van lijk te kunnen worden is een kist om in te liggen.
Hoe kom ik hier uit? Wat heb ik nu nodig? Het zijn simpele doch ingewikkelde vragen. Het is zoveel paniek in mijn hoofd. Mijn therapeute is op vakantie en als ze terug is hebben we voor het eerst in 3 maanden weer een afspraak. De pijn om te vertellen dat het niet goed met mij gaat en de teleurstelling daarover bij mijzelf. Het is vooral lichamelijke frustratie waar mijn therapeute ook helemaal niets aan kan doen. Een proces toch weer bij de huisarts, diëtist en weer verder sukkelen de komende maanden. Dat zal ten koste gaan van productieve uren met werk. En dat terwijl ik in mijn omgeving allemaal mooie ontwikkelingen zie met nieuwe huizen, verlovingen, kinderen, banen en ander mooi nieuws. Ik heb alleen maar het gevoel dat ik mijn huidige baan niet aan kan en dat er verder ook geen goede ontwikkelingen zijn.
De sleutel ligt in acceptatie. Accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn en de balans zoeken in wat gaat en wat niet gaat. Ik weet de theorie, maar in de praktijk lukt het nog niet. Werk roept. Dingen voor D66 roept. Lustrum voor tafeltennisvereniging roept. Huishouden roept. Familieweekend taken roept. Vrienden roept. Het is te pijnlijk om toe te geven dat ik het allemaal niet aankan. Ik heb dat al te vaak in mijn leven moeten doen. Accepteren. Kijken wat wel lukt. Het lijkt zo simpel, maar wat maakt het mij verdrietig en kwaad terwijl nog meer tegenslagen zich opstapelen. Ik voel mij een tikkende tijdbom die zich niet kan redden. De tijd opnieuw weer wegkijken van minuut naar minuut en dat iedere minuut een eeuwigheid duurt. En dat op mijn 30e. Fuck, wat moet ik nog veel accepteren en wat is het een heilzaam proces.
